του Γιάννη Πανούση
Δικαιωματιστάκια με το ωράριο και τη μαύρη ζάχαρη στον ντεκάφ
Παναγιώτης Παπαϊωάννου,30 εισιτήρια
Είμαι αντίθετος με τα μεγαλόστομα και τα εσχατολογικά [π.χ η χώρα καταστρέφεται, όλοι είναι διεφθαρμένοι κ.λπ.], όμως διαπιστώνονται κάποια φαινόμενα που έχουν ιδιαίτερο [ψυχοβγαλτικό] ενδιαφέρον
1. Το ερώτημα δεν είναι ποιοι θέλουν να κάνουν νέα [;] κόμματα,αλλά ποιο προφίλ Αρχηγού ή ηγέτη [sic] αντιστοιχεί στον μέσο Έλληνα.
Κατά τη γνώμη μου, κι επειδή το «όμοιος ομοίω…» ισχύει πάντοτε, ο ψηφοφόρος αναζητεί στον υποψήφιο χαρακτηριστικά ίδια ή παρόμοια με τα δικά του.
Τούτο σημαίνει ότι προτιμάει τον πολιτικό που είναι [σαν κι αυτόν] ημιμαθής, μικρομπαγάσας, ανιστόρητος, ψευτάκος, ασυνεπής, άφιλος και κυρίως «εχθρός του κράτους και του νόμου».
Αν συνδυάσετε τα παραπάνω ίσως θα βγάλετε ασφαλή συμπεράσματα για το πως «στήνουν» τα ΜΜΕ το image και τελικά ποιόν θα ψηφίσετε [εν γνώσει κι όχι κατά λάθος].
2. Οι δημοσκόποι, οι περισσότεροι των οποίων είναι καλοί επιστήμονες κι έντιμοι επαγγελματίες, στις μετρήσεις τους μοιάζει να μην συνυπολογίζουν την ψυχολογία του Έλληνα ψηφοφόρου, ο οποίος συνεχώς αναζητεί κάτι «αντισυστημικό» και στην κάλπη ρίχνει την ψήφο του στο κόμμα που [πιθανολογεί ότι] θα του κάνει τα ρουσφέτια.
3. Θα είχε ηθικοπολιτικό ενδιαφέρον αν όλοι όσοι κόπτονται για το μέλλον της Κεντροαριστεράς μάθαιναν ότι δεν θα είναι υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές. Έτσι θα αποδεικνυόταν ποιος έχει ιδεολογικά κίνητρα και ποιος επενδύει τις προσωπικές φιλοδοξίες του με άχνη [δήθεν] ενότητας του χώρου.
Τα παραπάνω παραδείγματα είναι ενδεικτικά μιας κοινωνίας που πελαγοδρομεί και γι’ αυτό ψάχνει αενάως καπετάνιο [έστω και δίχως πυξίδα] και σ’ έναν Έλληνα που δεν εμπιστεύεται κανένα γι’ αυτό τους περιγελάει όλους [ψηφίζοντας / καταψηφίζοντας σχεδόν παρορμητικά ή κατά περίπτωση], εκτός αν εκείνοι προλάβουν, όπως συνήθως συμβαίνει,να τον ξεγελάσουν πρώτοι.
