Αν είναι πράγματι τόσο ανώτεροι, τόσο δυνατοί, τόσο πρωτοπόροι, τόσο αποκλειστικοί κάτοχοι της γνώσης και του δρόμου της επιτυχίας, της ανάπτυξης και του ευ ζην, αν το δικό τους μοντέλο είναι το μοναδικό παγκόσμιο, το πιο πρόσφορο, δίκαιο και αποτελεσματικό, γιατί φοβούνται οι Δυτικοί;
Αυτοί δεν είναι οι διδάξαντες; Αυτοί δεν όρισαν τους κανόνες; Αυτοί δεν χάραξαν τα σύνορα των χωρών; Αυτοί δεν είναι οι θεματοφύλακες του συστήματος; Αυτοί δεν έχουν συσσωρεύσει αμύθητο πλούτο; Αυτοί δεν κατέχουν τη θέση του παγκόσμιου ηγέτη; Αυτοί δεν έχουν στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο; Αυτοί δεν ελέγχουν το κοινό χρηματοπιστωτικό σύστημα; Αυτοί δεν τυπώνουν το χρήμα για τις διεθνείς συναλλαγές; Αυτοί δεν έχουν αποικίες, προτεκτοράτα και κτήσεις σε όλες τις ηπείρους; Δικές τους δεν είναι οι κολοσσιαίες τράπεζες, τα επενδυτικά φαντ και τα χρηματιστήρια; Αυτοί δεν έχουν σχεδόν παντού επιτηρητές και καθοδηγητές του πολιτικού προσωπικού; Αυτοί δεν χρησιμοποιούν χιλιάδες «μη κυβερνητικές» οργανώσεις με τις οποίες διαβρώνουν τις κοινωνίες; Αυτοί δεν ανατρέπουν κυβερνήσεις για να ορίσουν υποτελείς στα κελεύσματα τους; Αυτοί δεν εξαφανίζουν κάθε ενοχλητικό για τις μπίζνες και την ηγεμονία τους άτομο, φορέα και κράτος; Αυτοί δεν ελέγχουν τους εναέριους και θαλάσσιους δρόμους; Αυτοί δεν έχουν επιβάλλει στον πλανήτη την κουλτούρα τους; Η δικιά τους γλώσσα δεν είναι η λίνγκουα φράνκα με την οποία συνεννοούνται οι άνθρωποι όλων των εθνών; Αυτοί δεν ελέγχουν τις επικοινωνίες, τις μηχανές αναζήτησης, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Τότε γιατί ανησυχούν και φοβούνται;
Τύφλωση
Μάλλον φοβούνται γιατί ήρθε η ώρα τους να φοβηθούν. Γιατί έχει προχωρήσει η εσωτερική τους σήψη, γιατί έχει φθαρεί το λούστρο τους, γιατί ξυπνάει η ανθρωπότητα. Τα ίδια τους τα μέσα από εργαλεία χειραγώγησης και διαιώνισης της ηγεμονίας τους μετατρέπονται σε εργαλεία κατεδάφισης της. Η παγκοσμιοποίηση που με τόση φανφάρα πρόβαλαν στον κόσμο ως μονόδρομο για όλους, η πρωτοφανής επέκταση της επικοινωνίας και ενημέρωσης με το διαδίκτυο και την κινητή τηλεφωνία, το άνοιγμα των συνόρων και άλλες μεγάλες αλλαγές που λανσαρίστηκαν από τη Δύση, μετατράπηκαν γι’ αυτούς από πλεονέκτημα σε μειονέκτημα. Τους ξεφεύγει ο έλεγχος αυτών που λανσάρισαν. Τα μέσα που χρησιμοποίησαν σαν όπλα για να στεριώσουν και να διευρύνουν την κυριαρχία τους πέρασαν και στα χέρια των αντιπάλων τους που τα αξιοποιούν καλύτερα, αποτελεσματικότερα, στερώντας τους την αποκλειστικότητα. Τυφλωμένοι από τη μοναδικότητα, την ανωτερότητα και τη δύναμη τους, οι Δυτικοί έπεσαν έξω στις εκτιμήσεις και τους υπολογισμούς τους και χάνουν την απόλυτη πρωτοβουλία των κινήσεων, γλιστράει η ηγεμονία από τα νύχια τους…
Και τώρα, που η κατάσταση δεν είναι πλήρως ελεγχόμενη στη μεγάλη παγκόσμια σφαίρα επιρροής τους, η αποκατάσταση των απωλειών, των βλαβών και των χασμάτων που είναι πρωτόγνωρα, δεν μπορεί να γίνει με εργαλεία και μέσα που έχουν ξεπεραστεί ή έχουν χάσει τη δραστικότητά τους. Ο αλαζονικός εφησυχασμός τους και η βαθιά εσωτερική τους παρακμή, εμπόδισαν την έγκαιρη αξιολόγηση και συνειδητοποίηση των ριζικών αλλαγών που συντελούνται ερήμην τους στην παγκόσμια κοινότητα. Δεν ήθελαν ούτε να δουν, ούτε να ακούσουν, ούτε να καταλάβουν. Ακόμα και σήμερα, πολλοί ιθύνοντες παρηγορούνται θεωρώντας ότι τίποτα δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει, ότι αυτό που συμβαίνει είναι περαστικό κι ότι θα κάνουν τη Δύση μεγάλη ξανά, ή έστω την Αμερική. Επιμένουν ότι η Κίνα είναι μια μεγάλη φούσκα που θα σκάσει, ότι η Ινδία είναι πιστή σύμμαχός τους, ότι η Ρωσία είναι αδύναμη, ότι η Αφρική αποτελείται από «μαύρους» μειωμένων δυνατοτήτων, ότι η Ινδονησία δεν λογαριάζεται, ότι η Λατινική Αμερική παραμένει η αυλή τους κ.ο.κ. Με τέτοιες βαλτωμένες αντιλήψεις χαράζουν τις πολιτικές τους, παρεμβαίνουν, απειλούν και εκβιάζουν αδυνατώντας να προβλέψουν τις συνέπειες, τρέχουσες και επικείμενες.
Παρακολουθώντας ένα πρόσφατο ρεπορτάζ για τη μεγάλη κρίση του 2008 που ξέσπασε με τη χρεοκοπία της Lehman Brothers και προκάλεσε κρίση στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Ιαπωνία κι αλλού, η διαπίστωση των ειδικών, παραγόντων του χρηματοπιστωτικού τομέα, ήταν ότι η ανωμαλία δεν είναι εποχική και περιπτωσιολογική, αλλά σοβαρότερη, του ίδιου του συστήματος. Γι’ αυτό όσοι προσπάθησαν να παρέμβουν διορθωτικά έχασαν τις θέσεις τους, ενώ ο επικεφαλής της Lehman Brothers Dick Fuld που είχε την τιμητική του στην κατάρρευση, βγήκε ατσαλάκωτος, διατηρώντας τα 513 εκατομμύρια δολάρια που είχε πάρει σαν αμοιβή από το σαθρό κολοσσό, με όλη τη χασούρα, της τάξης εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, να έχει πέσει στους πελάτες των τραπεζών και στους φορολογούμενους με τα χρήματα των οποίων το αμερικάνικο κράτος ξελάσπωσε τους τραπεζίτες που σχεδόν ποτέ δεν διώκονται. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τις χρεοκοπίες ενοχοποιήθηκαν 320 άνθρωποι, αλλά κανένας από τα κεφάλια της Wall Street που μοιράζουν την τράπουλα και στήνουν όλα τα χοντρά «παιχνίδια».
Αδιέξοδα
Αυτά τα ληστρικά κόλπα δεν είναι καινούργια, είναι καθεστώς, αλλά στις προηγούμενες εποχές που οι αγελάδες ήταν πολύ παχιές και η παντοκρατορία της Δύσης αναμφισβήτητη, οι συνέπειες τους απορροφούνταν χωρίς –με λίγες εξαιρέσεις- μεγάλες αναταράξεις. Σήμερα, όμως, ένα τεράστιο κομμάτι της ανθρωπότητας, που περιλαμβάνει όχι μόνο τα πλήθη, αλλά και τις ελίτ, αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο, με άλλο διανοητικό αλγόριθμο, τα όσα συμβαίνουν στη Δύση. Οργανώνονται άμυνες στις εισαγόμενες κρίσεις και αναζητούνται εναλλακτικές μορφές διασφάλισης και διαχείρισης των υποθέσεών τους. Ενδυναμώνει και εδραιώνεται η συνειδητοποίηση ότι το μοντέλο που ίσχυσε επί διακόσια τουλάχιστον χρόνια δεν είναι πια επαρκές, αποδοτικό και δίκαιο, ούτε για τους φτωχούς ούτε για τους πλούσιους της μη δυτικής μερίδας της ανθρωπότητας, ήτοι του 85% του πληθυσμού τη γης.
Κι όσο λιγότερο ο Παγκόσμιος Νότος φοβάται την αντίδραση της Δύσης στις έμπρακτες αντιρρήσεις του τόσο περισσότερο φοβάται η Δύση τη συρρίκνωση της παντοδυναμίας της. Γιατί η Δύση δεν μπορεί να συλλογιστεί αλλιώς, ούτε να πράξει αλλιώς. Και βλέπει –μέσα στη θολούρα της- ότι τα όπλα της, κάθε είδους, στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτισμικά, δεν είναι πια τόσο αποτελεσματικά όσο ήταν στο πρόσφατο παρελθόν των 500 χρόνων της αποικιοκρατίας.
Κι επειδή η Δύση δεν ξέρει, δεν θέλει και δεν μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα και πολιτική, παρ’ όλα τα ηχηρά μηνύματα που την προειδοποιούν για τις επιπτώσεις της αρτηριοσκλήρωσής της, έχει εντείνει τη φιλοπόλεμη τακτική της και προχωράει γοργά στην αναίρεση όλων των ευγενών στοιχείων που πρόβαλε ως συστατικό της φυσιογνωμίας της και χρησιμοποιούσε ως μία ευεργετική της επίδραση στην ανθρωπότητα.
Στο κλασικό της μοτίβο, συνεχίζει με πολέμους, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες, ανατροπές, δολοφονίες, βασανιστήρια, πραξικοπήματα, υπόθαλψη ταραχών, κυρώσεις, νέες βάσεις, οπλικά συστήματα κι άλλες στρατιωτικές συμμαχίες. Βία, βία, βία…
Οι ΗΠΑ είναι σε σοβαρή κατάντια και η Ευρώπη, ως ουρά πλέον, και μαζί και μόνη, σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Το φανερώνει η καθημερινή ειδησεογραφία, το τεκμηριώνουν ειδήμονες της πολιτικής και των οικονομικών και το επιβεβαιώνει με τον πιο επίσημο τρόπο ο πρώην και νυν υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ, που επαναλαμβάνει καθαρά και απερίφραστα ότι η Αμερική είναι άρρωστη βαριά, ότι καταρρέει κι ότι χάνει τον ηγετικό της ρόλο στον κόσμο. Και συμφωνούν μαζί του, για τον ξεπεσμό της χώρας τους, τουλάχιστον οι μισοί Αμερικάνοι ψηφοφόροι, ενώ είναι σίγουρο ότι και οι άλλοι μισοί ανησυχούν. Όση δόση υπερβολής κι αν έχει η εκτίμηση ότι η «υπερδύναμη» είναι σε βαριά κρίση, όλα τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι το σύστημα είναι σε αποδρομή. Κι επειδή δεν ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν, καθώς δεν υπάρχει στην πολιτική τους κουλτούρα άλλη επιλογή και μέθοδος, επικεντρώνονται στις πάσης φύσεως πολεμικές επιχειρήσεις. Αλλά κι αυτό επιταχύνει την απομάκρυνση του Παγκόσμιου Νότου από την επιρροή και τους μηχανισμούς του Παγκόσμιου Βορρά και ενισχύει την αυτόνομη οργάνωση της υπόλοιπης ανθρωπότητας που συντελείται πια όχι μόνο βήμα-βήμα, αλλά και με άλματα.
