Σε πολλά άρθρα του Δρόμου έχουμε τονίσει πως η πανδημία συνοδεύεται με την πλήρη αδιαφάνεια και με την παντελή έλλειψη ενημέρωσης και πληροφόρησης για το τι ακριβώς συμβαίνει. Κι όταν λέμε πανδημία και ενημέρωση στην Ελλάδα δεν εννοούμε προφανώς μόνο αυτό που γίνεται –ανακοίνωση κρουσμάτων, διασωληνωμένων και θανάτων–, αλλά και πολλά άλλα που είναι εξίσου σημαντικά και φαίνεται ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε σοβαρή δουλειά προς την κατεύθυνση αυτή. Εξηγούμαστε: Δεν υπάρχουν καθόλου μελέτες και στοιχεία π.χ. για τους περίπου 14.000 νεκρούς, σε ποιες περιοχές της χώρας καταγράφηκαν, τι ηλικίες επλήγησαν κ.λπ. Αλλά και για τους νοσήσαντες πόσοι είναι, πόσοι έχουν καταγραφεί, πόσοι χρειάστηκαν νοσοκομειακή κάλυψη, πόσοι πέρασαν τη νόσο στο σπίτι ελαφριά ή βαριά. Είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν τέτοια στοιχεία και να υπάρξει ενημέρωση; Για να μην πάμε σε άλλες πασίγνωστες ελλείψεις: η ιχνηλάτηση σταμάτησε πολύ νωρίς και ακόμα κι όταν γινόταν ήταν ελλιπέστατη, δεν υπάρχουν κάρτες παρενεργειών ή αυτές που έχουν καταγραφεί είναι ένας «αστείος» αριθμός μπροστά στα πραγματικά δεδομένα.
Φυσικά υπάρχουν και πολλές άλλες παράμετροι που θα έπρεπε να συγκεντρωθούν και να αξιολογηθούν και οι επιδημιολογικές μετρήσεις έπρεπε να συμπεριλάβουν στις μελέτες τους.
Την κυβέρνηση ενδιέφερε και ενδιαφέρει μόνο η εργαλειοποίηση της πανδημίας για δικούς της στόχους προσαρμόζοντας α λα ελληνικά τα πρωτόκολλα των δυτικών μεγάλων φαρμακευτικών επιχειρήσεων και την προώθηση μεγάλων αναδιαρθρώσεων με διαδικασίες κατεπείγοντος σε όλους τους τομείς: Εργασία, υγεία, παιδεία, πολιτισμό κ.λπ. Καμία μέριμνα για τη στοιχειώδη ανταπόκριση στις ανάγκες και την ορθολογική διαχείριση των προβλημάτων σύμφωνα με όλες τις δυνατότητες που σήμερα υπάρχουν. Για αυτό η διαχείριση μέχρι σήμερα είναι εντελώς ελλειμματική έως και εγκληματική όσον αφορά ελλείψεις, καθυστερήσεις, λάθη, αντιφατικές οδηγίες, ψέματα για ανοίγματα, παράλογα λοκντάουν, πρόστιμα, επίρριψη όλων των ευθυνών στους πολίτες γενικά, στους νέους πιο ειδικά, και τώρα στους «μεταλλαγμένους» που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, δηλαδή τους ανεμβολίαστους…
Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν επιδημιολογικές μελέτες. Δεν τις χρειάζονται, ούτε θέλουν να στηρίζονται σε αυτές. Τους βοηθούν τα απίστευτα μαθηματικά μοντέλα που μπορούν να στηρίξουν κάθε εικασία. Εκεί σταματά η λογική και ο ορθολογισμός και τη θέση του παίρνει η προπαγάνδα, το εμπόριο, η μίζα, ο ψήφος. Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε απλούς αριθμούς. Είμαστε απλά μια στατιστική…
Το παρατεταμένο έγκλημα έχει κι άλλες διαστάσεις. Μετριόνται μόνο ορισμένα δεδομένα που αφορούν τη σωματική υγεία – κι αυτό ελλιπέστατα. Δεν λέγεται κουβέντα για τη ψυχική και την κοινωνική υγεία των πολιτών. Δεν λέγεται τίποτα για το τραύμα που δεν ξέρουμε τι θα αφήσει στα μικρά παιδιά, στους νέους, στους πιο αδύναμους. Δεν ξέρουμε τι θα προκαλέσει σε ολόκληρη την κοινωνία ο τρόμος και ο φόβος που καλλιεργείται συστηματικά και με σχέδιο από τις επιτροπές και τα ΜΜΕ.
Επομένως, το ζήτημα της ενημέρωσης, της διαφάνειας και των επιδημιολογικών μελετών είναι μέρος του αγώνα που πρέπει να κάνει μια δημοκρατική κοινωνία για να μπορεί να αντιμετωπίσει την πανδημία και να κάνει επιλογές προς την κατεύθυνση της Υγείας, σωματικής και ψυχικής. Καμιά κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν μπορεί να δικαιολογήσει την έλλειψη της ενημέρωσης και πληροφόρησης, ιδιαίτερα όταν αυτό γίνεται στο όνομα των πολλών και συνολικά της κοινωνίας. Η πειθώ είναι μεγάλο όπλο, χρειαζούμενο, απαραίτητο σε κάθε μεγάλη προσπάθεια.
