Του Σταμάτη Μαυροειδή.
(…Δεν γνωρίζω πώς και γιατί κάποιοι δημοσιογράφοι αποφάσισαν να παραπληροφορήσουν ότι οι γονείς της κόρης μου είναι καταζητούμενοι ή νεκροί τρομοκράτες. Εγώ τους ονομάζω δυσφημιστές και διασπορείς ψευδών ειδήσεων. Δεν θα ηρεμήσω, όμως, μέχρι ορισμένοι να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη, να ανακαλέσουν δημόσια όσα προείπαν και να καθαρίσουν τη λάσπη που έριξαν. Σκοπεύω να κινήσω όλες τις νόμιμες διαδικασίες, αστικές και ποινικές, και να διαταράξω τις ήρεμες ζωές τους. Τέτοιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των πράξεών τους, μόνο όταν συρθούν και οι ίδιοι ενώπιον της Δικαιοσύνης. Τέλος, δηλώνω με υπερηφάνεια, ότι δεν είμαι μόνο μητέρα, αλλά και καλή φίλη της κόρης μου…).
Χρειάστηκαν εκατό περίπου λέξεις στην Μπάρμπαρα Μάγιερ για να πει τα πράγματα με το όνομά τους: Να στιγματίσει δηλαδή την κανιβαλική διαπόμπευση που υπέστη η 27χρονη κόρη της Φαίη από την «αντιτρομοκρατική υπηρεσία» που την συνέλαβε, αλλά και από τη «δημοσιογραφική» αλητεία που ανέλαβε στη συνέχεια να διαμεσολαβήσει την ασφαλίτικη λογική στο χώρο της ενημέρωσης. Για ευνόητους λόγους δεν θα επιμείνουμε στην εφιαλτική αυθαιρεσία, την ωμή καταστολή των δυνάμεων της τάξης, ούτε στη λοβοτομή της συνείδησης που στο όνομα της δημοκρατίας επιχειρούν μεθοδικά τα τελευταία χρόνια κάποιοι πρόθυμοι υπηρέτες της «ενσωματωμένης δημοσιογραφίας». Θα εστιάσουμε σε μια κρίσιμη λεπτομέρεια που αναδεικνύει η ακροτελεύτια φράση της Γερμανίδας μητέρας: «Τέλος, δηλώνω με υπερηφάνεια, ότι δεν είμαι μόνο μητέρα, αλλά και καλή φίλη της κόρης μου…».
Η φράση εντοπίζει ένα κρίσιμο έλλειμμα πολιτικού πολιτισμού που υπάρχει όχι μόνο στην ατομική όσο κυρίως στη συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας και τα πολιτικά της υποκείμενα – των αριστερών μη εξαιρουμένων. Είναι αδιανόητο να συλλαμβάνονται κορίτσια και αγόρια από 17 μέχρι 25 χρόνων, να τους περνιούνται χειροπέδες, να στιγματίζονται ως τρομοκράτες, να σύρονται βίαια στις φυλακές και τα δικαστήρια κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας και όλοι σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο να σωπαίνουμε, συναινώντας στα φοβικά σύνδρομα και τον εκφασισμό που επιτάσσει η εξουσία. Πού ακούστηκε να φυλακίζονται παιδιά, να καταζητούνται δεκάδες άλλα και κανείς να μη σηκώνει το ανάστημά του, όχι να υπερασπίσει κατ’ ανάγκη τις «εκρηκτικές» αντιδράσεις και τις πράξεις τους, όσο να αφουγκραστεί την πηγή του θυμού τους, να ζητήσει επιείκεια και δικαιοσύνη, να απαιτήσει μια δεύτερη ευκαιρία.
Κι αν η φοβική αντίδραση είναι αυτονόητη για την εξουσία ποιος αυτισμός, ποια στερεότυπα ή ποια φιλαρέσκεια αποτρέπουν την (πληθυντική) Αριστερά να βαδίσει κόντρα στον καιρό; Να διαβάσει την αγωνία, την οργή, την απελπισία και το θυμό των τρομαγμένων στην ουσία παιδιών που αντιδρούν σπασμωδικά και αυτοκαταστροφικά απέναντι σ’ ένα φθαρμένο και διεφθαρμένο σύστημα; Αν δεν μιλήσουμε εμείς, αν δεν νιώσουμε υπερηφάνεια για τις πιο ευαίσθητες κεραίες των καιρών, αν δεν συμπαρασταθούμε ως καλοί φίλοι στα παιδιά μας, στο μέλλον αυτού του κόσμου δηλαδή, τότε ποια η ανάγκη να εκφωνούμε λόγους για αναφλέξεις και κοινωνικές εκρήξεις.
Ποτέ στην ιστορία, καμιά κοινωνία, όσο άδικη κι αν ήταν, δεν αυτοανεφλέγη. Πάντοτε υπήρξαν ευαίσθητοι προπομποί.
Ας τους ακούσουμε έστω κι αν δεν συμφωνούμε με τις πρακτικές τους, αλλιώς θα μετατραπούμε σε μια απέραντη φυλακή…
Προς Χ. Παπουτσή, πρώην πρόεδρο της ΕΦΕΕ, νυν υπουργό «Προστασίας»…
Δύο στα δύο. Πρώτα η σύλληψη και ο βασανισμός (εκτός και αν έχετε άλλη αντίληψη για το ξυλοκόπημα, το ξεγύμνωμα και το να στέκεται για ώρα με το πρόσωπο στον τοίχο κάτω από ύβρεις και απειλές) του στελέχους του ΣΥΝ –έτσι για προειδοποίηση… Και ύστερα, η διαρροή ότι η συλληφθείσα (και αργότερα απελευθερωθείσα) Μάγερ είχε στο… DNA της τρομοκρατικά γονίδια, γιατί τάχα η μητέρα και ο πατέρας της ήταν βεβαιωμένοι τρομοκράτες. Να δούμε τα επόμενα κατορθώματα του πρώην προέδρου της ΕΦΕΕ που ακολουθεί τα χνάρια του Πολύδωρα και της ζαρντινιέρας…
Εύγε Χρήστο!
Ν.Τ.
