Στις πλατείες ο λαός έδωσε μεγάλες μάχες, στοχοποίησε το πολιτικό σύστημα, πάλεψε για δημοκρατία, ανεξαρτησία και την αξιοπρέπειά του. Πώς εκτιμάς ότι μπορεί ο συνδικαλισμός να συμβάλει στον πολιτικό αγώνα ενός λαού για μια μεγάλη αλλαγή;
Η ρευστότητα της πολιτικής κατάστασης και η ζωντανή κινηματική παρουσία δεν επιτρέπουν προβλέψεις και εκτιμήσεις, επιτρέπουν όμως ελπίδα με όρους ρεαλιστικούς, για συστράτευση σε νέες βάσεις και νέα οράματα. Ο συνδικαλισμός, με τους γνωστούς τρόπους δράσης-διεκδίκησης και με το γνωστό τρόπο εκπροσώπησης έχει εγκαταλείψει τον αγώνα, προ πολλού, από μόνος του. Διαπαιδαγώγησε και ταυτίστηκε στη συνείδηση του εργαζόμενου με τις πιο αποκρουστικές και εκφυλισμένες δομές του πελατειακού συστήματος που καταρρέει.
Η συλλογική αντίληψη και δράση εξακολουθεί, όμως, να είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος. Είναι αναγκαίο σήμερα να αναπτυχθούν νέες συλλογικότητες που θα εδράζονται στον κοινό αγώνα της εργασιακής καθημερινότητας, αλλά θα αποκτούν ουσιαστικό περιεχόμενο και οραματική διάσταση στο σημείο συνάντησης με την κοινωνική αναγκαιότητα.
Οι όροι για τη συσπείρωση υπάρχουν. Είναι αντικειμενικοί. Μένει να ξεπεραστεί ο φόβος. Ο φόβος που με επιστημονικό τρόπο καλλιεργείται καθημερινά από τα ΜΜΕ και τις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Και ο φόβος γεννήθηκε από την ανασφάλεια για το εργασιακό μέλλον.
Τα σωματεία πρέπει να είναι «ικανά» να στηρίξουν εργαζόμενους με οικονομικά ζητήματα, ώστε να συμμετέχουν στις κινηματικές διαδικασίες και να στηρίζουν με συνέπεια όσους μένουν χωρίς εργασία. Αυτό που χρειάζεται είναι να εμπιστευτεί ξανά ο εργαζόμενος τα σωματεία. Για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητη η συσπείρωση των εργαζομένων, η αλληλεγγύη, η συμμετοχή και η λειτουργία των σωματείων μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.
Τα σωματεία οφείλουν να συγκροτήσουν ολοκληρωμένη άποψη και λόγο συνέπειας για το σύνολο των θεμάτων που αφορούν τον εργαζόμενο και τους χώρους εργασίας, στα πλαίσια μιας αυτοδιαχειριστικής αντίληψης και προοπτικής, που προσδίδει στον συνδικαλιστικό αγώνα το οραματικό και το κοινωνικό στοιχείο που έχει ανάγκη.
Οι Νοσοκομειακοί Γιατροί Ρεθύμνου έχουν να επιδείξουν ένα πλούσιο έργο κοινωνικής δράσης και έμπρακτης αλληλεγγύης. Ποιος ο ρόλος της αλληλεγγύης στην αντίσταση ενός λαού που βρίσκεται στη δίνη της χρεοκοπίας;
Η αλληλεγγύη είναι τρόπος ζωής. Για την Ένωση Γιατρών Ρεθύμνου είναι θεμελιώδης αρχή για την ύπαρξη και την επιβίωση. Δεν είναι άλλη μια μορφή δράσης από μια συλλογικότητα, ή ένα σωματείο. Η Ένωση Γιατρών το μόνο που έκανε ήταν να επεκτείνει εκτός νοσοκομείου αυτή την αρχή, ενισχύοντας με τη συμμετοχή των μελών της το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Τα προβλήματα χώρου του νοσοκομείου αλλά κυρίως ο σχεδιασμός και η ανάγκη για αλληλεγγύη σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο σε θέματα υγείας, δεν επέτρεψαν αυτόνομη λειτουργία ιατρείου ανασφάλιστων για τα χρόνια περιστατικά, εντός του νοσοκομείου. Η αλληλεγγύη είναι μια απάντηση στα οικονομοτεχνικά μοντέλα του σημερινού επιβαλλόμενου κοινωνικού σχεδιασμού. Είναι υπέρβαση των οικονομικών αδιεξόδων και της λογικής, ότι όλα μετρώνται με χρήμα, όλα υπολογίζονται σαν «απόδοση».
Η υγεία είναι δημόσιο αγαθό. Είναι δικαίωμα αυτονόητο, αλλά και κεκτημένο με κοινωνικούς αγώνες. Πρέπει να παρέχεται χωρίς καμία εξαίρεση, όπου ζητηθεί και χωρίς όρους. Οι δημόσιες μονάδες υγείας οφείλουν να το παρέχουν χωρίς χρήματα, χωρίς οικονομική συμμετοχή, χωρίς λογική κέρδους και είσπραξης χρημάτων. Είναι αδιαπραγμάτευτο. Η επιχειρηματική λογική και λειτουργία στα νοσοκομεία προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, βάζει σε κίνδυνο τη δημόσια και την ατομική υγεία και τελικά η αντίφαση είναι ότι καταλήγει να είναι πιο δαπανηρή για το κράτος. Παράδειγμα, η έλλειψη εμβολιασμού των ανασφάλιστων παιδιών θα προκαλέσει επιδημίες, με συνέπεια τεράστιο δημόσιο κόστος.
Συμμετέχετε στις κινήσεις ενάντια στα χαράτσια. Θέλετε να μας πείτε δύο λόγια για αυτό;
Οι κινήσεις ενάντια στα χαράτσια αποτελούν κορυφαία και μοναδική για τα μεταπολιτευτικά χρόνια θέση και πράξη πολιτικής ανυπακοής, η οποία για το λαό αποτελεί και αναγκαία πράξη επιβίωσης. Προσπερνώντας έτσι την αναφορά σε συναθροίσεις ή συμβολικές ενέργειες θα ήθελα να σταθώ στην ουσία του γεγονότος αλλά και στη δυναμική που μπορεί αυτή η κίνηση να πυροδοτήσει.
Οι κινήσεις αυτές σε συνδυασμό με όλο το πλέγμα δράσεων κοινωνικής αλληλεγγύης αποτελούν το πρόπλασμα και τη βασική ύλη για την οικοδόμηση των επιτροπών λαϊκής αυτοάμυνας, οι οποίες και θα θέσουν την πρώτη γραμμή άμυνας του λαού εξασφαλίζοντας τα βασικά δημόσια και κοινωνικά αγαθά σε όλους τους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Έστω κι αν χρειαστεί να καταργήσουν στην πράξη τα «νόμιμα» πλαίσια του χρεοκοπημένου πολιτικοοικονομικού συστήματος.
Αυτή την αντίληψη προσδοκούμε να εμφυσήσουμε και στους ανθρώπους που ζουν στο καθεστώς του τρόμου. Μέσα σ’ αυτές τις αντιλήψεις και δράσεις γεννιέται καθημερινά το πολιτικό υποκείμενο που θα σφραγίσει τις εξελίξεις. Η κοινωνική ανάγκη γεννά πράξη και από αυτήν θα γεννηθεί το πολιτικό και κοινωνικό αύριο.
Στις 19 του Οκτώβρη, θα είμαστε ξανά στο δρόμο. Στο δρόμο που οδηγεί στον κόσμο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Θα είμαστε εκεί με όρους συλλογικούς και θα είμαστε κάθε μέρα, μέχρι να πάρουμε αυτά που μας ανήκουν. Θέλουμε να είμαστε όλοι μαζί. Για να διαχειριστούμε το μέλλον μας και να πάρουμε εμείς τις αποφάσεις για το αύριο. Πριν μας πετάξει στο δρόμο και τον αποκλεισμό η σημερινή πολιτική, που αγνοώντας τις κοινωνικές επιταγές, βάζει ως προτεραιότητα και κριτήριο επιβίωσης της κοινωνίας την επιχειρηματική απόδοση.
Το αύριο είναι ήδη εδώ και απαιτεί από εμάς να του δώσουμε μορφή.
