Μια συνέντευξη με αφορμή την νέα του παράσταση, Φονική Παγίδα (Deathtrap)
Συνέντευξη στην Μαρία Ατσελέ
Το διάσημο θρίλερ-κωμωδία Φονική Παγίδα (Deathtrap) παίζεται στο Θέατρο «Αγγέλων Βήμα» στο πλαίσιο της θεματικής του θεάτρου «Ζούμε την Ανατροπή!» με τον Αντώνη Λουδάρο στο ρόλο του Sidney Bruhl, την Τζένη Μπότση στο ρόλο της Myra Bruhl, τον Γιάννη Κουκουράκη στο ρόλο του Clifford Anderson και τον Αργύρη Γκαγκάνη στο ρόλο του Porter Milgrim. Στο ρόλο της πνευματίστριας Helga Ten Dorp, η Αλεξάνδρα Παντελάκη.
Ο Sidney Bruhl (Αντώνης Λουδάρος) είναι ένας διάσημος συγγραφέας θρίλερ με μεγάλες θεατρικές επιτυχίες και δυστυχώς γι’ αυτόν… μεγάλες θεατρικές αποτυχίες τα τελευταία χρόνια. Η καριέρα του έχει πάρει πλέον την κατιούσα και η συγγραφική του έμπνευση τον έχει εγκαταλείψει προ πολλού, όπως άλλωστε και οι αναγνώστες του. Παντρεμένος με την όμορφη Myra Bruhl (Τζένη Μπότση), η οποία αδυνατεί ν’ αντιληφθεί τη σοβαρότητα της οικονομικής τους κατάστασης, ο Sidney λαμβάνει ταχυδρομικώς, μέσα στην απελπισία του, ένα έργο που ονομάζεται Deathtrap (Φονική Παγίδα).
Ένα θρίλερ τόσο τέλειο στη δομή, τις ανατροπές και το μαύρο χιούμορ του, που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές του θεατρικού συγγραφέα. Για την παράσταση μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Γιάννη Λασπιά.
Στην Φονική Παγίδα, που ανεβαίνει στο Θέατρο «Αγγέλων Βήμα», υπογράφετε τη σκηνοθεσία. Μιλήστε μας για αυτή την παράσταση.
Οι συνεχείς ανατροπές, το χιούμορ και οι μοναδικοί ήρωες του έργου καθιέρωσαν αμέσως την Φονική Παγίδα (Deathtrap) σαν μια από τις διαχρονικότερες παγκόσμιες θεατρικές επιτυχίες. Η ισορροπία ανάμεσα στο θρίλερ και την κωμωδία και οι εμπνευσμένοι διάλογοί του το κατέταξαν στη λίστα με τα πιο πετυχημένα σύγχρονα θεατρικά έργα του είδους και όχι αδίκως.
Είμαι πολύ τυχερός που τόσο ικανοί ηθοποιοί και συνεργάτες πίστεψαν σε αυτό το έργο και μου πρόσφεραν απλόχερα το ταλέντο, την ψυχή και την εμπιστοσύνη τους.
Ο Αντώνης Λουδάρος, η Τζένη Μπότση, η Αλεξάνδρα Παντελάκη, ο Γιάννης Κουκουράκης και ο Αργύρης Γκαγκάνης πλάθουν μοναδικά τους χαρακτήρες του έργου και δίνουν ζωή σε μια ιστορία που όμοιά της δεν υπάρχει. Ο συγγραφέας άλλωστε ο Ira Levin έχει δώσει μοναδικά δείγματα γραφής όπως το Rosemary’s Baby, το The Stepford Wives και το The Boys From Brazil.
Το Camille Claudel Mudness, το βιβλίο σας, το οποίο κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική, ανεβαίνει ως θεατρική παράσταση στο θέατρο Πόλη.
Ναι και είμαι πολύ χαρούμενος που ανεβαίνει ξανά αυτή τη φορά με τη σπουδαία Μάνια Παπαδημητρίου και την ταλαντούχα Αγγελική Καρυστινού, υπό τη φρέσκια σκηνοθετική ματιά του Πάνου Κούγια. Αξίζει να σημειώσω ότι το έργο έχει ανέβει άλλες δύο φορές στο Θέατρο «Αγγέλων Βήμα» και στο «Vault» με τις εξαιρετικές Δάφνη Μανούσου και Στέλλα Μπούρου. Αφορά έναν φανταστικό διάλογο ανάμεσα στη διάσημη γλύπτρια Camille Claudel και την πρώτη γυναίκα που κατάφερε να γίνει ψυχίατρος στη Γαλλία, την Constance Pascal.
Το έργο διαδραματίζεται στο Παρίσι, το 1913, στο ψυχιατρικό άσυλο της Ville Evrard. Η πρώτη γυναίκα που καταφέρνει να γίνει ψυχίατρος στη Γαλλία, η μετανάστρια από τη Ρουμανία Constance Pascal, αποφασίζει να αναλάβει την υπόθεση της μεγάλης γλύπτριας Camille Claudel, η οποία έχει μεταφερθεί εκεί παρά τη θέληση της από την οικογένεια της, κατηγορούμενη για σοβαρή ψυχική διαταραχή. Μέσα από τις συναντήσεις τους ξετυλίγονται οι αντισυμβατικές ζωές των δύο γυναικών και αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός που ξεπερνά τη σχέση γιατρού ασθενή.
Πάρα τις προσπάθειες της γιατρού και τη σταδιακή βελτίωση της ψυχικής υγείας της Camille, η Constance θα έρθει αντιμέτωπη με ένα ολόκληρο σύστημα που καταδικάζει σε εγκλεισμό και απομόνωση τα άτομα που διεκδικούν το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και επιλογής.
Η Camille και η Costance πλήρωσαν ακριβά το τίμημα της διαφορετικότητάς τους. Η πρώτη τιμωρήθηκε από την οικογένειά της με τον πρωτοφανή εγκλεισμό της για τριάντα περίπου χρόνια στο ψυχιατρικό άσυλο και η δεύτερη έζησε μια διπλή ζωή βυθισμένη στον φόβο, τα ψέματα και την αγωνία.
Ποιο στοιχείο σας εμπνέει στο καλλιτεχνικό σας έργο;
Νομίζω το ίδιο το κείμενο, οι εκάστοτε ψυχικές και συναισθηματικές ανάγκες της εποχής που βιώνω, και οι άνθρωποι που συνεργάζομαι μαζί τους για την κάθε δουλειά που παρουσιάζουμε, πάντα με ομαδικό πνεύμα. Επίσης οι ιστορίες ανθρώπων που ζουν κόντρα στη μάζα, στους κανόνες, στις ταυτότητες και τις κοινωνικές επιταγές.
Πως κρίνετε την τρέχουσα θεατρική περίοδο; Μήπως παράγουμε περισσότερο πολιτισμό από όσον μπορούμε να καταναλώσουμε;
Δεν πειράζει ας παράγουμε πολιτισμό και ας μην τον καταναλώνουμε όλον. Είναι προτιμότερο από την παραγωγή βίας, ρατσισμού και φασισμού που χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Ετοιμάζετε το επόμενο βιβλίο σας;
Ναι, αλλά δυστυχώς πρέπει να ηρεμήσω με τα υπόλοιπα «μέτωπα» που έχω ανοίξει, προκειμένου να το ολοκληρώσω. Η γραφή θέλει απομόνωση και ηρεμία και σ’ αυτή τη φάση στο μυαλό μου γίνεται ένας μικρός πόλεμος.
