Το νέο βιβλίο του Γιάννη Σχίζα αποτελείται από τρεις ιστορίες που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Ποντίκι ‒ Δημοσιεύουμε ένα μικρό δείγμα από αυτές:
ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ τον 19ο αιώνα είχε γίνει η λατρεμένη πόλη των καλλιτεχνών, και οι παριζιάνικοί τρόποι κυριαρχούσαν σε όλη την ήπειρο, μέχρι και στη Ρωσία της εισβολής του Ναπολέοντα. Έχει μια αίγλη διαχρονική, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο εκπροσωπεί τη «Γαλλικότητα». Και σαν τέτοιο είναι αδύνατο στο προβλεπτό μέλλον να υπονομευθεί από το οποιοδήποτε «σκώμμα» , όσο ευφυές κι αν είναι αυτό.
Ποιος θυμάται τη «γαλλική γρίπη» του Άρθουρ Καίσλερ που σχολίαζε ειρωνικά τη γαλλική κουλτούρα και τον βερμπαλισμό της, τη μεγαλοστομία της, τον επιτηδευμένα ευσυγκίνητο χαρακτήρα της; Ποιος θυμάται τα αστεία «γαλλοπρεπή» αγγλικά του Πήτερ Σέλλερς στον επιθεωρητή Κλουζώ;
Υποθέτω πως λίγοι, αλλά νομίζω ότι είναι κι αυτοί λιγότεροι από όσους θυμούνται τη γαλλική απάντηση με τα λόγια του Κοσινύ στον «Αστερίξ» : «Οι Άγγλοι έπιναν καυτό νερό μέχρι που ανακαλύφθηκε το τσάι»…
Το Παρίσι fluctuat nec mergitur, «χτυπιέται από τα κύματα, αλλά δεν βυθίζεται».
***
ΓΙΑ ΤΗΝ κατάκτηση του διαστήματος, πρέπει να θυμίσουμε τον Λεονάρδο Ντα Βίντσι, με τα εντυπωσιακά σχέδια του για μηχανές στον αέρα. Όμως αργά ή γρήγορα η νέα εποχή είναι επί ποδός , οι σταθμοί της, με την απόλυτη απελευθέρωση από την εδαφική εξάρτηση του ανθρώπου, ακολουθούν: Είναι η πτήση «επανδρωμένου» αεροστάτου στο Παρίσι το 1783… Είναι ο Ιούλιος Βερν που γράφει το μυθιστόρημα «Από τη Γη στη Σελήνη» τον επόμενο αιώνα. Είναι η 17η Δεκεμβρίου 1903, ημερομηνία της πρώτης πτήσης των αδελφών Ράιτ.
Την 4η Οκτωβρίου 1957, θα έλθει η εκτόξευση του πρώτου σοβιετικού δορυφόρου που ονομάζεται Sputnic (=συνοδός, συνταξιδιώτης), ενώ στις 3 Νοεμβρίου 1957 ακολουθεί η διαστημική πτήση της Λάικα – ενός θηλυκού σκύλου. Το παράδειγμα των Σοβιετικών θα εμπνεύσει τους Γάλλους, που θα επιστρατεύσουν την Felicette, μια γάτα αυτή τη φορά, που εκτοξεύεται το 1963. Το 1961 θα έλθει η πρώτη επανδρωμένη πτήση των Σοβιετικών στο διάστημα με τον Γιούρι Γκαγκάριν, ενώ δύο χρόνια αργότερα έχουμε τη «φεμινιστική» πτήση με την Βαλεντίνα Τερέσκοβα. Οι Αμερικανοί φαίνονται να υστερούν σ’ αυτή τη φάση, όμως την 20ή Ιουλίου 1969 θα πραγματοποιηθεί το θαύμα των θαυμάτων: Είναι η προσελήνωση των Αμερικανών, «ένα μικρό βήμα για έναν άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα», που λέει ο επικεφαλής Νηλ Άρμστρογκ.
***
ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ του φωτός: Όπως σε τόσα άλλα ζητήματα, το «πολύ» είναι υπεύθυνο για «πολλά». Στο αγγλικό περιοδικό «Resurgence» o John Daniel υπεραμύνεται του σκοταδιού, υπενθυμίζοντας τον ριζοσπάστη Αμερικανό ποιητή του 19ου αιώνα Γουόλτ Γουίτμαν, που τραγούδησε τις πνευματικές ομορφιές της νύχτας.
Ο σκηνοθέτης Αλέξης Δαμιανός έβρισκε πως τα φώτα που είχαν τοποθετήσει οι τοπικοί παράγοντες κατά μήκος της ημιέρημης παραλίας των Βασιλικών στη βόρεια Εύβοια όξυναν μάλλον, παρά διασκέδαζαν το αίσθημα της μελαγχολίας και της έμφοβης κενότητας, στην οποία υπέβαλλε τα βράδια ο χώρος…
