Το βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών βιβλίο του Δημοσθένη Παπαμάρκου ανεβαίνει στο Skrow Theater σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη
Της Χριστίνας – Βαλεντίνας Θάνου
«Άμα είσαι στα μετόπιστεν ξέρεις πώς είν’ εκεί που πολεμάνε;» «Αυτό πάει να πει να ’σαι σιβιλάιζντ. Να πατάς στα σκατά με αψηλό τακούνι….».
Μια εικόνα ανθρωποφαγίας απομένει όταν τελειώνει η παράσταση. Οι ηθοποιοί κινούνται μέσα σε μια γούβα -σαν τάφο- ανάμεσα σε οστά και σκόρπια λουλούδια, σαν αυτά που αφήνουν στους νεκρούς. Οι θεατές βρίσκονται κοντά στη γούβα. Ωσάν το μήνυμα να θέλει να φτάσει άμεσα στον θεατή.
Τέσσερις ηθοποιοί υποδύονται σκληρά και ειδεχθή συναισθήματα. Και εναλλάσσονται στο ρόλο του αφηγητή. Οι υπόλοιποι τρεις, ωσάν ενιαίος ακροατής, παρακολουθούν ή αφηγούνται με το σώμα τους. Όπως και στο διήγημα, όπου δημιουργείται η εντύπωση ότι η ιστορία απευθύνεται σε έναν δευτερεύοντα βουβό χαρακτήρα που παρακολουθεί την αφήγηση, σε μια γλώσσα διανθισμένη από την αρβανίτικη διάλεκτο.
Η πέννα σκιαγραφεί, όχι τόσο όσα διαδραματίζονται στη μάχη, αλλά όσα οι ήρωες ερωτεύονται, μισούν και ονειρεύονται σε ένα πλαίσιο, όπου, η παρέκκλιση από τον κανονισμό αποτελούσε θανάσιμο αμάρτημα και όπου ο πόλεμος υποσκελίζει την ενόρμηση ζωής προς όφελος της καταστροφής. Επίσης βλέπουμε μια άλλη όψη του μετώπου από την αφηγημένη ελληνική ιστορία. Όσοι βρέθηκαν εκεί, Έλληνες ή Τούρκοι, όταν εθιστούν στη βία μεταλλάσσονται σε θηρία.
Η παράσταση αρχίζει με τον αδελφό της Σύρμως να ιστορεί πόσο αδίστακτα δολοφόνησε τον φονιά της αδελφής του. Κατά την αφήγηση ένας εκ των ηθοποιών κάθεται σχεδόν στα πόδια του. Προοιωνίζοντας την επόμενη ιστορία όπου ο καθήμενος θα αναλάβει το ρόλο του υποταγμένου-συντρόφου του, με σαδιστικές διαθέσεις, ομοφυλόφιλου Θύμιου.
Οι ήρωες στρατολογήθηκαν νέοι και ακολούθησαν μια αβέβαιη εκστρατεία. Επιστρέφοντας στη ζωή, δεν μπορούν να προσαρμοστούν, καθώς ο πόλεμος έχει εγκατασταθεί στη συνείδησή τους. Διαφέρει η ιστορία «Ταραραρούρα», όπου παρότι πρωτεύον ρόλο έχει ο φόβος, δεν υπονοείται ότι αυτό συνδέεται άμεσα με τον πόλεμο. «Τον ρώτησα τότες: ρε μπάρμπα-Κώτσο, όλο γι’ αυτά μιλάς. Τόσο πολύ σου λείπουνε; Τόσο τα λαχταράς; Έσκυψε και μου λέει: Πιο και από γυναίκα». Κι ανάμεσά τους τραγουδάει μια γυναίκα τη συνάντησή της με τον Χάρο που της πήρε τον όμορφο άντρα.
Σαν επιστροφή στο βαθύ μιας μνήμης στο συλλογικό ελληνικό ασυνείδητο. Σαν να αναζητά τη ρίζα του κακού για να αναψηλαφήσει την ταυτότητα του νεοέλληνα και να διερευνήσει τη σημερινή ιστορική συγκυρία. Σαν να θέλει να ανασύρει από το βάθος του υποσυνειδήτου τα πιο ποταπά ένστικτα.
Καταγγελτικός λόγος εναντίον του πολέμου -παρότι υποβόσκει- δεν υπάρχει, ούτε ρητή αποδοκιμασία των αιματηρών πράξεων. Ο Μικρασιατικός Πόλεμος δεν αποτιμάται ως απελευθερωτικός ή ιμπεριαλιστικός. Η ευθύνη μιας αποτίμησης παραμένει στην κρίση μας, καθώς το Γκιακ είναι μια ευκαιρία διαπραγμάτευσης με την ιστορική βία τόσο των χαρακτήρων όσο και με τη δική μας. Απομένει στο θεατή να δοκιμάσει τις αντοχές του. Ερμηνεύουν: Στέλιος Ιακωβίδης, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Eύη Σαουλίδου, Σωτήρης Τσακομίδης.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης, δραματουργική επεξεργασία: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου, σκηνικά/κοστούμια: Εύα Γουλάκου, πρωτότυπη μουσική: Νίκος Ντούνας, φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος, βοηθοί σκηνοθέτη: Πάνος Κούγιας, Παντελής Φλατσούσης, σκίτσα/ζωγραφιές: Ηλίας Δόβρης
INFO
Ημέρες&ώρες παραστάσεων: Κυριακή 22:30, Δευτέρα &Τρίτη 21:15 έως 28-6-16
Εισιτήριο: 12€, 8€ φοιτητικό, 5€ ΑΜΕΑ&ανέργων, Διάρκεια: 70΄
Διεύθυνση: Αρχελάου 5, Παγκράτι, Τηλ.: 2107235 842 (11π.μ.-2μ.μ. και 5μ.μ.-8μ.μ.)
ιστοσελίδα: https://www.skrowtheater.com
