Ο αγαπημένος μας δάσκαλος, φίλος, συνάδελφος και πολιτικός συνοδοιπόρος ολοκλήρωσε την 80χρονη διαδρομή του. Δικηγόρος ιδιαίτερα ευφυής, φιλοσοφημένος, με ιστορικότητα και βάθος στη σκέψη του. Οι κουβέντες του «δουλεμένες», το επιχείρημα πάντα χαρακτηριστικής λεπτότητας, διερευνούσε και συναντούσε τα όρια του υπερασπιστικού λόγου. Με όπλο το χιούμορ, απέφευγε να προβάλει πόση δουλειά, πόση σκέψη υπήρχε πίσω από κάθε φράση.
Πολιτικά και κοινωνικά ώριμος από νέος, με μια αλάνθαστη αίσθηση της συγκυρίας και των δυνατοτήτων που προσέφερε ή –το πιο συνηθισμένο– δεν προσέφερε. Ανήκε σε αυτούς τους σκληροτράχηλους νομικούς της αριστεράς που πέρασαν την επαγγελματική και πολιτική τους ζωή με συνείδηση της απειλής, της πίεσης αλλά και του δέλεαρ. Που συνειδητά έβαλαν τους εαυτούς τους «απέναντι». Χρησιμοποίησαν το ταλέντο τους όχι για να επιδείξουν τα προσόντα τους, όχι για να ωφεληθούν, αλλά για να φέρουν αποτέλεσμα για τους από κάτω, για τα θύματα της άθλιας μετεμφυλιακής και χουντικής κληρονομιάς μας, για τους δεσμώτες της πάντα παρούσας και κυριαρχούσας αμερικανοκρατίας.
Όμως ο Σπύρος είχε και όλα αυτά που περιμένεις να δεις σε ένα ευαίσθητο και ευφυή άνθρωπο: Χιούμορ, μια ορισμένη αποστασιοποίηση από τα τρέχοντα, ιδιαίτερη αίσθηση της μουσικής και των εικαστικών, πάθη που τα χειριζόταν με κομψότητα, φοβίες και αγωνίες που μέχρι που ολοκλήρωσε την επαγγελματική του πορεία δεν τον κατέβαλαν.
Στην περίπτωσή του δεν έχει νόημα να γράψεις «καλό ταξίδι», «θα σε θυμόμαστε», «συλλυπητήρια» κ.λπ. Ο Σπύρος από χρόνια έχει γίνει και θα παραμείνει, ένα κομμάτι του τρόπου που σκεφτόμαστε.
Γιάννης Ραχιώτης
