Έχει φουντώσει η συζήτηση για το «μετά».
Όσο πλησιάζει ο Αύγουστος, ο μύθος της «καθαρής εξόδου» όλο και κυριαρχεί στις καθημερινές πολιτικές συζητήσεις.
Τα ποικιλόμορφα σενάρια δίνουν και παίρνουν, με ένα κοινό όμως παρονομαστή για όλους τους σεναριογράφους.
Πώς με όχημα την «καθαρή» ή τη… βρώμικη «έξοδο» από τα μνημόνια, θα διαμορφωθούν όροι και συσχετισμοί για τη συνέχιση της σημερινής αντιλαϊκής πολιτικής.
Είτε με πολιτικές συνεργασίες, είτε με πολιτική εναλλαγή, το βασικό μέλημα του «τέλους των μνημονίων», είναι ένα για όλους: Οι επόμενες εκλογές.
Ποιος θα είναι ο επόμενος κάτοχος της κυβερνητικής εξουσίας, ποιος θα χρησθεί ο επόμενος αξιόπιστος διαχειριστής της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, διατύπωσε με σαφήνεια τις μεταμνημονιακές επιδιώξεις της κυβέρνησης: «…θα δημιουργηθούν νέα δεδομένα που θα ευνοήσουν πολιτικές αναδιανομής. Έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε ρεύμα νίκης στις εκλογές του 2019».
Το «μετά τα μνημόνια» πολιτικό τοπίο δεν γίνεται απλά κυρίαρχο πολιτικό διακύβευμα, αλλά ταυτόχρονα και εργαλείο για βιώσιμες αναδιατάξεις στους υφιστάμενους πολιτικούς συσχετισμούς.
Με λίγα λόγια, το μνημονιακό «μετά», αντικειμενικά θα προσδιορίσει για πολλά χρόνια το πολιτικό τοπίο της χώρας.
Τι θα γίνει, λοιπόν, «μετά»;
Και το «μετά» είναι πολύ συγκεκριμένο.
Οι «θεσμοί» θα αντικατασταθούν από τις «αγορές», τα μνημόνια θα γίνουν «επιτήρηση», η ανάπτυξη θα γίνει «δείκτες», τα εθνικά θέματα θα λύνονται μέσα στα όρια του ευρωπαϊκού μας κοινού… σπιτιού και της ΝΑΤΟϊκής οικογένειας.
Και ο «αμείλικτος πόλεμος αριστεράς – δεξιάς» θα φουντώνει.
Θα αποκαλύπτονται νέα σκάνδαλα, που θα οδηγούν ως συνήθως το μαχαίρι ως το κόκκαλο, δηλαδή, στην παραγραφή τους.
Ο πολύπειρος Ν. Βούτσης, κατανοώντας πολύ καλά την πολιτική σημασία του «μετά», προσδιορίζει με σαφήνεια και ταξικό λεξιλόγιο τι πρέπει να γίνει από τη μεριά της πρώτης φοράς «αριστεράς»:
«Πάντως, το κρίσιμο διακύβευμα για την κυβέρνηση και για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο η διαπραγμάτευση σε επιμέρους ζητήματα, αλλά το αν θα πάμε σε μια διακυβέρνηση ηγεμονίας…», λέει και συνεχίζει:
Το «ή εμείς ή αυτοί» δεν σημαίνει και δεν πρέπει να σημαίνει τυφλές συγκρούσεις. Πρέπει να σημαίνει προοδευτικός – συντηρητικός πόλος, που αντιπαρατίθεται, αλλά και που συνθέτει και που συνυπάρχει.
Το σενάριο για την κυβέρνηση στη μετά μνημονίων εποχή είναι απλό.
Τα δύσκολα χάρις στους αγώνες μας πέρασαν πια.
Τώρα που φύγαμε από τον εναγκαλισμό των κακών εταίρων και κουρνιάσαμε στην ζεστή αγκαλιά των διεθνών funds-αγορών, τώρα πια θα δείτε τι θα πει αριστερή πολιτική.
Μας το διαβεβαιώνει και ο Παπαδημούλης:
«Το αναπτυξιακό ελληνικό σχέδιο made in Greece, θα είναι ένα σχέδιο που θα δημιουργεί δουλειές, επενδύσεις, πλούτο, ώστε να οικοδομούμε και κοινωνικό κράτος. Δεν θα είναι ένα σχέδιο προεκλογικής παροχολογίας αλα Σαμαρά το 2014».
Έτσι, έτσι…
Η τιτανική και προαιώνια πάλη φως-σκότος, αριστερά-δεξιά, θα είναι και πάλι, το δοκιμασμένο εργαλείο αποκοίμισης της κοινωνίας και στη «μετά» εποχή.
Καρατσεκαρισμένα αποτελεσματικό.
Αυτά από τη μεριά τους.
Γνωστοί οι σχεδιασμοί και οι στοχεύσεις τους.
Λίγο-πολύ, τους ξέρουμε.
Εκείνο που νομίζω πως δεν ξέρουμε, είναι το σχέδιο και η στόχευση των «άλλων», των «απέναντι».
Το σχέδιο made in Aristera.
Τι θα γίνει σύντροφοι με το «μετά»;
Τι έχετε σχεδιάσει, τι έχετε κατά νου;
Τι θα προτείνουμε σε μια κοινωνία φοβισμένη, έτοιμη να αποδεχτεί το «μικρότερο κακό», έτοιμη να αναθέσει και πάλι τη «σωτηρία» της σε άφθαρτους σωτήρες;
Νομίζω πως αναλύσεις, συσκέψεις, πορείες, ακτιβίστικες λογικές για «να είμαστε στην πολιτική επικαιρότητα», καλές και άγιες είναι, αλλά δεν είναι αρκετές για να διαμορφώσουν το «μετά» τοπίο, που έχει ανάγκη η κοινωνία για να ανασάνει.
Και το ερώτημα, είναι απλό:
Το θέλουμε;
Μπορούμε;
Νομίζω πως και η απάντηση είναι απλή.
Δεν έχουμε δικαίωμα, ούτε να μη θέλουμε, ούτε και να μη μπορούμε.
Αν, βέβαια, θέλουμε να είμαστε οι «άλλοι».
Εάν συμφωνείτε σύντροφοι, κάντε κάτι γιατί ήδη είναι αργά.
