Ο Δ. Κουφοντίνας έληξε την απεργία πείνας του. Η εφημερίδα Δρόμος υπερασπίστηκε αυτές τις εβδομάδες την ανάγκη να ικανοποιηθεί το σχετικά απλό αίτημα του κρατούμενου και να σωθεί η ζωή του, εναντιώθηκε στην άκαμπτη και εκδικητική στάση του κράτους.
Η στάση αυτή δεν καθορίστηκε από το ποιος είναι και ποιος δεν είναι ο Δ.Κ. αλλά από το δίκιο του αιτήματός του και την ανάγκη να σωθεί μια ζωή. Τώρα που η υπόθεση αυτή έληξε, μπορεί κανείς να πει μερικές κουβέντες παραπάνω.
Η απεργία πείνας είναι ένα ύστατο μέσο για ένα σημαντικό αίτημα ζωής και θανάτου. Στην περίπτωση που εξετάζουμε, αυτό φάνηκε να μην εξηγείται επαρκώς και σίγουρα να μην γίνεται αντιληπτό από τη μεγάλη πλειονότητα.
Μια απεργία πείνας συνδέεται συνήθως με ένα πραγματικό μαζικό κίνημα. Οι ίδιες οι επιλογές και η δράση του Δ.Κ., όταν ήταν ελεύθερος, παρά τα λόγια υπήρξαν πάντα σε διάσταση ή με αδιαφορία και υπεροψία απέναντι στα πραγματικά κινήματα, στους πραγματικούς αγώνες. Αυτό αποτυπώθηκε και στην περίπτωση της απεργίας πείνας.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι όλες αυτές τις εβδομάδες δεν ακούστηκε τίποτα από τους υπόλοιπους κρατούμενους, ακόμα και από όσους κρατούνται για συμμετοχή στην ίδια οργάνωση. Δείγμα αυτό βέβαια και της εξέλιξης που είχε αυτή η ιστορία τα τελευταία χρόνια.
Η κοινωνία, στην συντριπτική της πλειονότητα, δεν ήθελε να πεθάνει ο απεργός πείνας. Σε μεγάλο βαθμό όμως επέδειξε και μια επιφυλακτικότητα απέναντί της, δεν κατάλαβε πολλά, και σε καμιά περίπτωση δεν ένιωσε αυτό τον προσωπικό αγώνα κομμάτι του δικού της καθημερινού αγώνα για επιβίωση. Παράλληλα, υπήρξε ένα τμήμα της κοινωνίας που ευαισθητοποιήθηκε αρκετά και κινήθηκε για να σωθεί η ζωή του απεργού.
Η προσπάθεια να συνδεθεί εκ των υστέρων η απεργία πείνας με τον κόσμο που αγωνίζεται ενάντια στην καταστολή ήρθε άγαρμπα και με τρόπο που δικαιολογημένα φάνηκε ότι αποπειράται να οικειοποιηθεί την κινητοποίηση χιλιάδων ανθρώπων για γεγονότα όπως της Νέας Σμύρνης.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Από την αρχή της δράσης της, ακόμα και η ονοματοδοσία της «17 Νοέμβρη» εμπεριείχε μια τέτοια καπηλεία. Μια ακόμα ανάμεσα σε άλλες που επιχειρήθηκαν από τόσους και τόσους παράγοντες και κομματικούς οργανισμούς.
Όχι, η 17Ν δεν «γεννήθηκε 17 Νοέμβρη». Η 17 Νοέμβρη του 1973 άλλον δρόμο έδειχνε κι όχι αυτόν που ακολουθήθηκε από κάποιους, των οποίων οι σιωπές υπήρξαν πάντα μεγαλύτερες από τις αποκαλύψεις τους.
Στην περίπτωσή μας, όσοι προσπάθησαν να ταυτίσουν την προσπάθεια να ικανοποιηθεί το αίτημα του απεργού πείνας με την συγκεκριμένη «πλατφόρμα», και αναφερόμαστε στο περιβόητο πανό, τα ανιστόρητα περί «ανταρτών» και άλλα, κακό έκαναν ακόμα και σε αυτή την προσπάθεια. Σε αντίθεση με ανθρώπους από άλλους χώρους που, με τη θέση που πήραν, την ενίσχυσαν περισσότερο. Αυτοί έβαλαν σε μεγαλύτερο μπελά την κυβέρνηση, ενώ οι πρώτοι βοήθησαν μια χαρά στην πόλωση που διακαώς ήθελε ο Μητσοτάκης.
Αν για κάτι προσευχόταν κάθε βράδυ ο πρωθυπουργός, αυτό σίγουρα ήταν να φανεί ότι αυτοί που ζητούν την ικανοποίηση του αιτήματος του απεργού είναι όσοι θέλουν να ονομαστεί το Σύνταγμα «πλατεία Κουφοντίνα»…
Όλη η συζήτηση για το ποιος «έχασε» και ποιος «κέρδισε» γίνεται χωρίς νόημα και για εκ των υστέρων δικαιώσεις και επιβεβαιώσεις. Ο τρόπος που τέλειωσε αυτή η ιστορία έχει κι αυτός κενά και πράγματα που δεν δικαιολογούνται, παρόλο που κυριαρχεί η ανακούφιση για το γεγονός ότι σώθηκε μια ζωή, ότι δεν οδηγηθήκαμε στο αίσχος ενός νεκρού απεργού πείνας.
Από μια άποψη πάντως, μια εργαλειακή χρήση της ζωής και του θανάτου φαίνεται ότι εξακολουθεί να κυριαρχεί. Στο παρελθόν, αυτή υπήρξε καταστροφική και ξένη με τον ανθρωπισμό που φέρουν οι προσπάθειες κοινωνικής απελευθέρωσης. Τώρα ευτυχώς δεν οδήγησε στην αυτοκαταστροφή αλλά τροφοδότησε νέα ερωτηματικά. Ίσως και νέα αδιέξοδα που δεν τελειώνουν εδώ.
Γ.Π.
