Είπε αρκετά στη Βουλή ο Δ. Κουτσούμπας για τα ελληνοτουρκικά. Σταχυολογούμε δυο σημεία μόνο:
«Αυτά τα κοιτάσματα θέλει να τα ελέγξει, εκτός από την αστική τάξη της Ελλάδας, και η αστική τάξη της Τουρκίας, όπως και άλλα κράτη της περιοχής, αλλά και οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Ρωσία, η Κίνα. Κι ο λαός μας πρέπει να ξέρει πως αυτοί οι έντονοι ανταγωνισμοί, για το ποιος θα βάλει στο χέρι τον πλούτο μιας ολόκληρης περιοχής, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν σε πολεμικές συγκρούσεις».
«Η θέση μας, ο ελληνικός λαός μαζί με τον λαό της Τουρκίας, τους άλλους λαούς της περιοχής να επιβάλουν με την πάλη τους την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, είναι η πιο φιλική θέση για τους λαούς και τις χώρες μας».
Η γραμμή του ΚΚΕ μοιάζει επαρκής από «αριστεροσύνη» αλλά δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν έχουμε ένα πρόβλημα που δημιουργείται γενικώς από τις συγκρούσεις των αστικών τάξεων. Ούτε οδηγεί σε πολεμικές συγκρούσεις ο ανταγωνισμός για το ποια αστική τάξη θα βάλει χέρι στον πλούτο της περιοχής γενικώς. Πέρα από τον ιμπεριαλισμό, το ΝΑΤΟ και τις αστικές τάξεις υπάρχει και ο τουρκικός επεκτατισμός με τη φασιστικού τύπου, αναθεωρητική, νεοοθωμανική πολιτική του ο οποίος λειτουργεί ως εμπρηστής του πολέμου και της αταξίας στην περιοχή. Αυτή η συγκεκριμένη κατάσταση εξαϋλώνεται μέσα σε μια γενικόλογη «καθαρή» ανάλυση και έτσι χάνεται κάθε πραγματική ανάγνωση του τι συμβαίνει.
Μοιάζει να μην απασχολεί αν στην Ελλάδα μπορεί σήμερα να υπάρξει ενεργή πολιτική υπεράσπισης της ακεραιότητας και της εθνικής κυριαρχίας, να αποφευχθούν κατάφορα αρνητικές εξελίξεις για τη χώρα. Το τι μπορεί σήμερα να γίνει παραπέμπεται σε στόχους ξεκομμένους από τη σημερινή κατάσταση της «ταξικής πάλης» ή της λαϊκής συνείδησης όπως διαμορφώνεται σήμερα. Ο στόχος της αποδέσμευσης από διεθνείς οργανισμούς δεν λέει τίποτα από μόνος του και δεν αφορά με τον τρόπο που εξαγγέλλεται κανέναν πέρα από κομματικά ακροατήρια. Όλοι καταλαβαίνουν ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ αλλά αυτονομείται από αυτό, έχει πολιτική ρήξεων με τη Δύση και δική της στρατηγική που δεν ταυτίζεται με τη νατοϊκή. Στην Ελλάδα, ενδιαφέρει κάτι πέρα από μια «καθαρή» έξοδο κατά παραγγελία; Θυμίζουμε ότι η Ελλάδα βγήκε από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ επί Καραμανλή μετά την τραγωδία της Κύπρου και την οργή που προξένησε η στάση των ΗΠΑ στο Κυπριακό.
Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη από τη «θεωρία». Αλλά εδώ δεν πρόκειται απλά για εμμονή σε κάποια θεωρία. Η απόσταση από την πραγματικότητα είναι επί της ουσίας συστημική στάση. Έτσι, για παράδειγμα, ακόμα και η αποχή από το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, δεν ενοχλεί κανέναν και αντιμετωπίζεται με κατανόηση…
Γ.Π.
