Όσο βρίσκουν χώρο, θα συνεχίζουν
του Τάσου Βαρούνη
Όταν κάποιος έχει αποφασίσει να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξόντωση ενός λαού, προφανώς κάτι οφείλει να πει. Να δικαιολογήσει και να κοροϊδέψει. Να γεννήσει ελπίδες στο θύμα του και να στριμώξει τον ανταγωνιστή του. Ακόμα και να σκεφτεί την ιδιαίτερη θέση του ή να προετοιμάσει την επόμενη μέρα του. Σε αυτό δεν υπάρχουν όρια. Όσο βρίσκει χώρο, τόσο θα συνεχίζει. Άλλωστε, το τι είναι και τι δεν είναι προκλητικό –και αναμένοντας τα πορίσματα της ιστορίας– σχετίζεται συνήθως και με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Όπως και να ’χει, σε τέτοιου τύπου δηλώσεις δεν αξίζει τόσο μια αντιπαράθεση επιχειρημάτων όσο ο πιο αυθόρμητος χλευασμός. Τέτοιος που να καταγράφει τον φορέα τους ως ψεύτη και όχι ως κάποιον που «έχει τη γνώμη του», ακόμα κι αν αυτή καθορίζει την πολιτική μιας χώρας. Μάλιστα, όσο πιο ευγενική φυσιογνωμία είναι ή φαίνεται, τόσο περισσότερα γιαούρτια θα χρειάζονταν για την κριτική του. Όσο πιο σοβαρός είναι ή φαίνεται, τόσο ευρύτερη και βαθύτερη οφείλει να είναι η γελοιοποίησή του. Κι αν απουσιάζουν οι εναλλακτικοί αντικαταστάτες του, αυτό δεν πρέπει στο ελάχιστο να μειώνει την καταγραφή της ξεφτίλας του με οποιαδήποτε αφορμή και τρόπο. Κι ας είναι παντελώς αδύναμη η κριτική ως καταγγελία. Κι ας είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση η οικοδόμηση του πραγματικού κόσμου που να συνάδει με αυτή. Κι ας έχει τη σημασία του το τι σκέφτεται αυτός που ρίχνει το γιαούρτι, αλλά και ποιο προσωπείο κάθε φορά το τρώει στη μάπα.
Υπογράφουν τα πάντα, μιλούν και για κίνημα…
Ακόμα περισσότερο ίσως θα άξιζε να οριστούν ξανά κάποια «στρατόπεδα». Έστω και σε χοντρές γραμμές, κι ας ανακαλύψουμε έπειτα εντός τους πολλαπλούς διχασμούς. Μερικά τέτοια θα ήταν για παράδειγμα το «καθεστώς» και ο «λαός». Σε ένα διαφορετικό επίπεδο, «αυτοί που έχουν πλάτες» και οι «βιοπαλαιστές». Οι «επίσημοι» και οι «άγνωστοι», οι «πλούσιοι» και οι «υπόλοιποι». Οι «ειδικοί» και οι «αισθηματίες», οι «θύτες» και οι «πάσχοντες».
Ο Τσακαλώτος, που έχει υπογράψει τα πάντα για να διαλυθούν τα μεσαία στρώματα, τώρα με τρόπο στοργικό υπόσχεται «μέριμνα». Ο Μουζάλας, που έχει υπογράψει ό,τι προστάζεται για τη «διαχείριση» του προσφυγικού, τώρα ανακαλύπτει χειραφετητικά φορτία στην αντικατάσταση του συσσιτίου από τις cash card. Μάλιστα και οι δύο μιλούν για την Αριστερά και το κίνημα. Νιώθουν κομμάτι αυτού του πράγματος. Ο πρώτος έχει ψήσει σουβλάκια σε αριστερά φεστιβάλ και έχει δώσει διαλέξεις για τον μαρξισμό, ο δεύτερος έχει περγαμηνές ευαισθησίας και κοινωνικής δράσης.
Το μεγάλο ατού της Κεντροαριστεράς είναι η ιδέα ότι «κάποια πράγματα προχωρούν». Μάλιστα, όσο περισσότερο γίνεται οργανικό κομμάτι της συστημικής, αστικής διαχείρισης, τόσο αυξάνονται τα επιμέρους πεδία όπου θα εφευρίσκονται «λύσεις» και «διέξοδοι». Η Κεντροαριστερά είναι εδώ για να μειώνει τον πήχη των προσδοκιών, καθιστώντας έτσι λιγότερο συγκρουσιακό το περιβάλλον εξαθλίωσης. Εξάλλου υπάρχει αυτή που «συγκρούεται». Όχι βέβαια σε βαθμό διακηρυγμένου ΤΙΝΑ – αυτό θα την αυτοκαταργούσε. Αλλά ως αποτύπωση, κάλυψη και επικύρωση της πραγματικής αίσθησης ότι όντως δεν υπάρχει εναλλακτική.
«Με την είσοδο στην ανάπτυξη, προτεραιότητά μας είναι να ελαφρύνουμε αυτούς που έχουν επιβαρυνθεί περισσότερο, τα μεσαία στρώματα».
«Το δικό μας μοντέλο ανάπτυξης θα έχει αναφορά σε πολλά μικρά και μεσαία έργα και όχι σε λίγα και φαραωνικά».
«Δεν έχω ερωτευτεί την καρέκλα μου και μπορώ να είμαι πολιτικά χρήσιμος και από άλλα πόστα, στο κόμμα, στην κυβέρνηση, στο πανεπιστήμιο. Η μοναδική προϋπόθεση είναι να συμφωνώ με το πολιτικό πρόγραμμα που καλούμαι να υπηρετήσω».
«Οι παλιοί μας σύντροφοι μας αδικούν. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε το πεδίο της πολιτικής σύγκρουσης περιμένοντας καλύτερες μέρες».
Ε. Τσακαλώτος
«Προχωράμε από τα συσσίτια και τα camp στη χειραφέτηση».
«Θα σας έλεγα λοιπόν ότι η εμπειρία είναι θετική, πολύ θετική από αυτό το πρόγραμμα. Πέρα από το ότι υπάρχει μια παγκόσμια εμπειρία, τώρα πια την έχουμε και στη χώρα μας. Οι άνθρωποι επιλέγουν πια τι θα φάνε, κάνουν τα κουμάντα τους, αυξάνεται η ανεξαρτησία τους, δεν θίγεται η αξιοπρέπειά τους και είναι σε θέση να διαχειριστούν καλύτερα τα χρήματά τους».
«Αυτό που μπορεί να εκδημοκρατιστεί υπό πίεση είναι, εκεί που εφαρμόζονται τέτοιες συμφωνίες, η βελτίωση των δικαιωμάτων – και μάλιστα κατά την άποψή μου αυτό είναι ένα τεράστιο κομμάτι το οποίο η Αριστερά θα έπρεπε να το δει και θα μπορούσε να το αναπτύξει και κινηματικά».
Γ. Μουζάλας
