Αγώνες διεξάγονται, πρωταθλήματα βρίσκονται σε εξέλιξη, αθλητές ιδρώνουν, παράγοντες αγωνιούν, θεσμικοί παρακολουθούν επιθυμώντας τη διατήρηση της ευταξίας της προκαθορισμένης ροής, κόσμος βλέπει και είναι μπερδεμένος ανάμεσα στην αγάπη του για τα σπορ, στο πάθος του για την ομάδα του και τα διάφορα τραγελαφικά που λαμβάνουν χώρα με περισσή περιοδικότητα. Έτσι, κυλάνε τα σαββατοκύριακα. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, όταν, παράλληλα, γυρνάς κανάλι και βλέπεις τους εγχώριους θιασώτες του χιτλερισμού σιδηροδέσμιους, δυσκολεύεσαι να επιλέξεις να δεις ποδόσφαιρο…
Όμως, μέχρι να έρθει το σ/κ μεσολαβούν κάποιες ημέρες, ανάμεσα στα ανανεώσιμα δρώμενα και τα προηγούμενα. Κάποιες φορές ο απολογισμός ξεφεύγει. Είναι τότε που σηκώνεις τα χέρια ψηλά, και βυθίζεσαι σε μια εσωτερική διαδικασία απόγνωσης. Βέβαια, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, αλλά και τα χιόνια στα βουνά… Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται παρόμοια πράγματα. Ας τα καταγράψουμε, γιατί ήρθαν μαζεμένα… Επίθεση στους τεχνικούς της Νόβα. Ραντεβού θανάτου έξω από τη ΓΑΔΑ. Mαχαίρωμα 15χρονου στα Καμίνια. Συμπλοκή στο Μεσολόγγι, με αποτέλεσμα ένα νεαρό παιδί να χαροπαλεύει… Μνήμες Φιλόπουλου σκάνε στα ταραγμένα μας μυαλά. Η νεολαία συνεχίζει να εκτονώνεται στρεβλότατα, αψηφώντας τις τραγικές συνέπειες που αφορούν στη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα, στον πιο ανόητο «ακήρυχτο» πόλεμο που διεξάγεται (και) στο ελληνικό έδαφος, από τη δεκαετία του 1980 έως σήμερα. Ημερομηνία λήξης; Δεν προβλέπεται…
Και πώς να γίνει έτσι, όταν το επίσημο κράτος μένει μόνο στις καταγγελίες του φαινομένου και στην κατά καιρούς αύξηση της καταστολής (σε όψιμες πρόβες για άλλα μέτωπα)… Και πώς να γίνει αλλιώς, όταν οι ΠΑΕ φροντίζουν να τα έχουν καλά με τους οργανωμένους, γιατί τους θεωρούν, εν δυνάμει, χρήσιμες εφεδρείες για δικές τους δουλειές. Όσο για τους επίσημους αθλητικούς θεσμούς, πετάνε το μπαλάκι αλλού. Αποποίηση ευθύνης… Αφού υλοποιούνται τα σχέδια των ισχυρών, ας βγάζουν τα μάτια τους οι χουλιγκάνοι…
Κι όμως… Υπάρχουν εναλλακτικές (απέραντης ουσίας) για τους νεολαίους, που βράζει το αίμα τους. Προτιμούν, πάντως, να χύνουν το αίμα τους για να διατηρήσουν την υπερηφάνεια του μάχιμου οπαδικού άτυπου κώδικα τιμής, από το να «στρατευθούν» στον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή. Όχι, όλοι. Σημείο και τόνος αισιοδοξίας, τα διάφορα πολιτικοποιημένα πανό στα γήπεδα. Ας γίνουν η βάση για την εδραίωση και στις κερκίδες, της λογικής της οργανωμένης και στοχευμένης μάχης, όχι με λάφυρα πανό, εξοπλισμό και «κεφάλια εχθρών», αλλά για νίκη επί της πραγματικής απειλής για σύσσωμη τη χειμαζόμενη κοινωνία. Του ασύδοτου και αντιανθρώπινου καπιταλισμού…
Κώστας Μαρούντας
