Της Μαρίας Πετρίτση. Σάλο προκάλεσε η παρέλαση των μαθητών στα Ιωάννινα όταν, περνώντας μπροστά από την εξέδρα των επισήμων που καμάρωναν τη νέα γενιά να τιμά την επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης, οι μαθητές χαιρέτισαν τις Αρχές του τόπου μουντζώνοντας.
Την ίδια αίσθηση είχε προκαλέσει και η σκανδαλώδης κίνηση του δεκαεξάχρονου διμοιρίτη ο οποίος είχε χαιρετίσει με τον ίδιο τρόπο τους επισήμους, μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων, στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Η υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, εξαπέλυσε κόλαφο εναντίον των ανήλικων ταραξιών, καταδικάζοντας παρόμοιες προβοκατόρικες κινήσεις, αισχυνόμενη για την ασέβεια των νέων απέναντι σε παραδόσεις, ιδανικά και αξίες. Και για τον ξεπεσμό τους σε τραμπουκισμούς και αισχρές, προσβλητικές -«υποκινούμενες» φυσικά- συμπεριφορές που βάλλουν το ένδοξο παρελθόν της χώρας και κλονίζουν την πίστη των Ελλήνων στους δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους τους.
Λίγους μήνες νωρίτερα: Σκάει σαν βόμβα η ανακοίνωση της κατάργησης των δωρεάν σχολικών βιβλίων και πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, εν είδει απαραίτητης και επιβεβλημένης πολιτικής πράξης η οποία όμως αναιρεί κάποιες άλλες αξίες, που θεμελιώθηκαν μετά μυρίων κόπων και βασάνων στο παρελθόν, κατοχυρώνοντας μια δωρεάν, καθολική και υποχρεωτική Παιδεία στον πολιτισμένο κόσμο.
Λίγους μήνες αργότερα: Ανακοινώνεται από το υπουργείο Παιδείας πως φέτος οι πανελλήνιες εξετάσεις πρόκειται να διεξαχθούν χωρίς έντυπο υλικό. Σε σχολεία χωρίς καθηγητές, χωρίς θέρμανση, χωρίς υποδομές, χωρίς αξιοπρέπεια. Για ένα μέλλον ζοφερό, επισφαλές και κλονισμένο. Σε μια χώρα υπό κατάρρευση, όπου οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου, όπως για παράδειγμα η επιφανής συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, παραινούν τους εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερο μια και «είναι καιρός για υπερωρίες και όχι απεργίες».
Σε απλή μετάφραση: Εσείς οι όποιοι ελάχιστοι εργαζόμενοι είστε αρκετά τυχεροί ώστε να έχετε ακόμα δουλειά, δουλέψτε περισσότερο για να μην σας απολύσουν.
Είναι να απορεί κανείς πώς ηχούν κάτι τέτοιες κορώνες στα αφτιά των απολυμένων, των απλήρωτων και των άνεργων της χώρας. Ειδικά όταν τις ξεστομίζουν άνθρωποι του πνεύματος, οι οποίοι θα έπρεπε να πρωτοστατούν στη διεκδίκηση και όχι στην καταπίεση ή στην αναίρεση ανθρώπινων δικαιωμάτων.
«Εθελοντές καθηγητές Μαθηματικών, Φυσικής και Χημείας ζητούνται για μαθητές της Β’ Γυμνασίου στην περιοχή της Λαμίας». «Πρωτοετείς και δευτεροετείς φοιτητές Φιλοσοφικής προσφέρουν δωρεάν φροντιστήριο σε μαθητές Λυκείου στη Θεσσαλονίκη». «Καθηγητές προτείνουν αμισθί τις υπηρεσίες τους σε μαθητές σχολείων του κέντρου της Αθήνας που έχουν ανάγκη από ιδιαίτερα μαθήματα». Ή αλλιώς: «Ζητούνται απαντήσεις για το νόημα της ζωής ή χαρίζεται υπαρξιακή αγωνία».
Οι δημοτικές βιβλιοθήκες αναγκάζονται να βγουν στη γύρα αναζητώντας σπόνσορες, αν θέλουν να επιβιώσουν. Το ΕΚΕΜΕΛ έκλεισε. Οι προσλήψεις καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης παγώνουν επ’ αόριστον. Λεφτά δεν υπάρχουν για την Παιδεία, όμως η κυβέρνηση δίνει στα ΜΜΕ κρατικό πακέτο διαφήμισης του ΕΟΦ για να προπαγανδίσει τα γενόσημα.
Την ίδια στιγμή που η χώρα πνίγεται, η πολιτική ηγεσία του τόπου υπογράφει συνθήκες και συμφωνίες «με αίμα». Δεν μας είπαν, όμως, με ποιανού το αίμα υπογράφουν τα κείμενα που δεν διάβασαν και πόσα εξιλαστήρια θύματα χρειάζονται για την αποπληρωμή των χρεών που οι ίδιοι δημιούργησαν και συνεχίζουν να μεθοδεύουν. Όλοι αυτοί οι επικίνδυνοι άνθρωποι που συνεργάζονται με τις δυνάμεις κατοχής χωρίς να λογαριάζουν τίποτα.
Σε ένα πουκάμισο αδειανό μεταμορφώνεται σιγά-σιγά η χώρα. Σε ένα πουκάμισο αδειανό μετέτρεψαν οι Αρχές του τόπου ακόμα και την έννοια του σοσιαλισμού. Πάνω σε μια παλάμη ανοιχτή γράφεται η απάντηση της νέας γενιάς που αγανακτεί μπροστά στις τερατωδίες μιας κανιβαλικής πολιτικής ηγεσίας.
Πόσοι πόλεμοι και πόσες συγκρούσεις θα χρειαστεί να γίνουν ακόμη μέσα μας για ένα πουκάμισο αδειανό; Πόσες παλάμες ανοιχτές θα χρειαστούν τα ανδρείκελα για να καταλάβουν πως είναι ανεπιθύμητοι; Είναι η Ελένη ένα φάσμα ψευδές, ένα μεγάλο ψέμα; Ή μήπως την Ελένη τη λένε Ελλάδα τώρα πια, και δεν είναι ένα παράλογο είδωλο μα μια λαβωμένη, ετοιμόρροπη πατρίδα που πρέπει να απαλλαγεί από τους εκτελεστές της;
Η υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, εξαπέλυσε κόλαφο εναντίον των ανήλικων ταραξιών, καταδικάζοντας παρόμοιες προβοκατόρικες κινήσεις, αισχυνόμενη για την ασέβεια των νέων απέναντι σε παραδόσεις, ιδανικά και αξίες. Και για τον ξεπεσμό τους σε τραμπουκισμούς και αισχρές, προσβλητικές -«υποκινούμενες» φυσικά- συμπεριφορές που βάλλουν το ένδοξο παρελθόν της χώρας και κλονίζουν την πίστη των Ελλήνων στους δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους τους.
Λίγους μήνες νωρίτερα: Σκάει σαν βόμβα η ανακοίνωση της κατάργησης των δωρεάν σχολικών βιβλίων και πανεπιστημιακών συγγραμμάτων, εν είδει απαραίτητης και επιβεβλημένης πολιτικής πράξης η οποία όμως αναιρεί κάποιες άλλες αξίες, που θεμελιώθηκαν μετά μυρίων κόπων και βασάνων στο παρελθόν, κατοχυρώνοντας μια δωρεάν, καθολική και υποχρεωτική Παιδεία στον πολιτισμένο κόσμο.
Λίγους μήνες αργότερα: Ανακοινώνεται από το υπουργείο Παιδείας πως φέτος οι πανελλήνιες εξετάσεις πρόκειται να διεξαχθούν χωρίς έντυπο υλικό. Σε σχολεία χωρίς καθηγητές, χωρίς θέρμανση, χωρίς υποδομές, χωρίς αξιοπρέπεια. Για ένα μέλλον ζοφερό, επισφαλές και κλονισμένο. Σε μια χώρα υπό κατάρρευση, όπου οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου, όπως για παράδειγμα η επιφανής συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, παραινούν τους εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερο μια και «είναι καιρός για υπερωρίες και όχι απεργίες».
Σε απλή μετάφραση: Εσείς οι όποιοι ελάχιστοι εργαζόμενοι είστε αρκετά τυχεροί ώστε να έχετε ακόμα δουλειά, δουλέψτε περισσότερο για να μην σας απολύσουν.
Είναι να απορεί κανείς πώς ηχούν κάτι τέτοιες κορώνες στα αφτιά των απολυμένων, των απλήρωτων και των άνεργων της χώρας. Ειδικά όταν τις ξεστομίζουν άνθρωποι του πνεύματος, οι οποίοι θα έπρεπε να πρωτοστατούν στη διεκδίκηση και όχι στην καταπίεση ή στην αναίρεση ανθρώπινων δικαιωμάτων.
«Εθελοντές καθηγητές Μαθηματικών, Φυσικής και Χημείας ζητούνται για μαθητές της Β’ Γυμνασίου στην περιοχή της Λαμίας». «Πρωτοετείς και δευτεροετείς φοιτητές Φιλοσοφικής προσφέρουν δωρεάν φροντιστήριο σε μαθητές Λυκείου στη Θεσσαλονίκη». «Καθηγητές προτείνουν αμισθί τις υπηρεσίες τους σε μαθητές σχολείων του κέντρου της Αθήνας που έχουν ανάγκη από ιδιαίτερα μαθήματα». Ή αλλιώς: «Ζητούνται απαντήσεις για το νόημα της ζωής ή χαρίζεται υπαρξιακή αγωνία».
Οι δημοτικές βιβλιοθήκες αναγκάζονται να βγουν στη γύρα αναζητώντας σπόνσορες, αν θέλουν να επιβιώσουν. Το ΕΚΕΜΕΛ έκλεισε. Οι προσλήψεις καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης παγώνουν επ’ αόριστον. Λεφτά δεν υπάρχουν για την Παιδεία, όμως η κυβέρνηση δίνει στα ΜΜΕ κρατικό πακέτο διαφήμισης του ΕΟΦ για να προπαγανδίσει τα γενόσημα.
Την ίδια στιγμή που η χώρα πνίγεται, η πολιτική ηγεσία του τόπου υπογράφει συνθήκες και συμφωνίες «με αίμα». Δεν μας είπαν, όμως, με ποιανού το αίμα υπογράφουν τα κείμενα που δεν διάβασαν και πόσα εξιλαστήρια θύματα χρειάζονται για την αποπληρωμή των χρεών που οι ίδιοι δημιούργησαν και συνεχίζουν να μεθοδεύουν. Όλοι αυτοί οι επικίνδυνοι άνθρωποι που συνεργάζονται με τις δυνάμεις κατοχής χωρίς να λογαριάζουν τίποτα.
Σε ένα πουκάμισο αδειανό μεταμορφώνεται σιγά-σιγά η χώρα. Σε ένα πουκάμισο αδειανό μετέτρεψαν οι Αρχές του τόπου ακόμα και την έννοια του σοσιαλισμού. Πάνω σε μια παλάμη ανοιχτή γράφεται η απάντηση της νέας γενιάς που αγανακτεί μπροστά στις τερατωδίες μιας κανιβαλικής πολιτικής ηγεσίας.
Πόσοι πόλεμοι και πόσες συγκρούσεις θα χρειαστεί να γίνουν ακόμη μέσα μας για ένα πουκάμισο αδειανό; Πόσες παλάμες ανοιχτές θα χρειαστούν τα ανδρείκελα για να καταλάβουν πως είναι ανεπιθύμητοι; Είναι η Ελένη ένα φάσμα ψευδές, ένα μεγάλο ψέμα; Ή μήπως την Ελένη τη λένε Ελλάδα τώρα πια, και δεν είναι ένα παράλογο είδωλο μα μια λαβωμένη, ετοιμόρροπη πατρίδα που πρέπει να απαλλαγεί από τους εκτελεστές της;
* Η Μαρία Πετρίτση είναι συγγραφέας
Σχόλια
