Στα τέλη του περασμένου Μαΐου ο Μακρόν είχε συγκαλέσει στο Παρίσι μια διεθνή διάσκεψη για την «ειρήνευση» στη Λιβύη – μια υπόθεση που αποτελεί τραγικό ανέκδοτο από τότε που οι Δυτικοί «απελευθέρωσαν» τη χώρα αυτή. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για μια προσπάθεια της Γαλλίας να περιορίσει ή και να μηδενίσει την επιρροή της ανταγωνίστριας Ιταλίας, αποικία της οποίας ήταν η Λιβύη, με την οποία διαγκωνίζεται για τον έλεγχο των πετρελαίων κ.ά. πρώτων υλών. Ο ανταγωνισμός έχει οδηγήσει κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη στην υιοθέτηση των δικών της «πολιτοφυλακών», και ολόκληρη τη Λιβύη σε πλήρη αναρχία με δύο (και ενίοτε τρεις) ντε φάκτο «κυβερνήσεις». Στη διάσκεψη του Παρισιού συμμετείχαν πολλοί ξένοι ηγέτες και οι επικεφαλής των σημαντικότερων λιβυκών φραξιών (μεταξύ των οποίων ο αναγνωρισμένος από τη Δύση «πρωθυπουργός» Φαγέζ Σαράτζ, του οποίου η εξουσία περιορίζεται στη δυτική στρατιωτική βάση που τον φιλοξενεί, και ο πολέμαρχος Χαλίφα Χαφτάρ). Εκεί αποφασίστηκε ένα… υπεραισιόδοξο χρονοδιάγραμμα, βάσει του οποίου θα διεξαγόταν δημοψήφισμα για νέο Σύνταγμα τον περασμένο Σεπτέμβριο, και βουλευτικές εκλογές τον Δεκέμβριο. Φυσικά το γαλλικό σχέδιο κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο, και η γαλλοϊταλική σύγκρουση για τον έλεγχο της Λιβύης οξύνθηκε.
Τώρα η Ρώμη έκανε ρελάνς, με την κυβέρνηση Κόντε να συγκαλεί την περασμένη εβδομάδα στο Παλέρμο τη «δική της» διεθνή διάσκεψη για τη Λιβύη. Σ’ αυτήν συμμετείχαν οι εκπρόσωποι του ΟΗΕ, οι αντιμαχόμενες λιβυκές φράξιες, αλλά όχι διεθνείς ηγέτες «πρώτου βεληνεκούς», πέραν του Αιγύπτιου δικτάτορα Αμπντέλ αλ-Σίσι (εκτός κι αν συγκαταλεχθεί σ’ αυτούς και ο… Αλέξης Τσίπρας). Το σαμποτάρισμα από τη γαλλική πλευρά, ιδίως, ήταν παραπάνω από εμφανές – ενώ οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις εκπροσωπήθηκαν κυρίως από υπουργούς. Παρ’ όλα αυτά, κι έχοντας πιο ρεαλιστικές φιλοδοξίες, η Ιταλία φαίνεται να βγαίνει κερδισμένη: μεταξύ άλλων, συμφωνήθηκε από όλες τις πλευρές τα έσοδα από την πώληση λιβυκού πετρελαίου να πηγαίνουν σε μία μόνο τράπεζα, που ουσιαστικά θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ. Εάν αυτό εφαρμοστεί, θα αποτελέσει ευθύ πλήγμα για το Παρίσι, που «δούλευε» απευθείας με τους δικούς του πολέμαρχους και είχε ισχυρή επιρροή ιδίως στο νότο της Λιβύης.
Αυτά όσον αφορά τους οικογενειακούς καβγάδες αυτών που ανατίναξαν μια ολόκληρη χώρα, μετατρέποντας την σε ορμητήριο δουλεμπόρων και αφήνοντας το λαό της έρμαιο των δυτικών πολυεθνικών και των ένοπλων ντόπιων νταβατζήδων τους… Κατά τα άλλα στο Παλέρμο, όπως και προηγουμένως στο Παρίσι, δεν έγινε οποιαδήποτε αναφορά στα λιβυκά κεφάλαια που βρίσκονται κατατεθειμένα σε ξένες τράπεζες από την εποχή Καντάφι. Τα κεφάλαια αυτά, που εξακολουθούν να είναι «δεσμευμένα», θα ήταν αρκετά για την ανοικοδόμηση της χώρας – ακόμη κι αν οι Δυτικοί δεν δώσουν τις αποζημιώσεις που οφείλουν. Μιλάμε για καταθέσεις ύψους 442 δισεκατομμυρίων ευρώ! Να λοιπόν κι ένα σημείο που Μακρόν και Σαλβίνι τα βρίσκουν. Διότι, αν η Λιβύη ξαναγίνει κανονικό κράτος, πώς θα μπορούν αυτοί να μαλλιοτραβιούνται για το ποιος θα τη ληστέψει περισσότερο;
