Σε όλη την Ευρώπη δυναμώνει το κύμα υπέρ της απαγόρευσης της μπούρκα με πρωτοστάτες τις δεξιές συντηρητικές δυνάμεις. Τα επιχειρήματά τους περί απαλλαγής των μουσουλμάνων γυναικών από την καταπίεση είναι υποκριτικά και δεν κατορθώνουν να συγκαλύψουν την καλλιέργεια της ισλαμοφοβίας, την κολακεία ξενόφοβων πολιτικών ακροατηρίων, μια διεστραμμένη αντίληψη περί εθνικής ασφάλειας και πολιτισμικών πολέμων.
Η Ισπανίδα εισηγήτρια του Λαϊκού Κόμματος στη Βουλή (όπου απορρίφθηκε η πρόταση απαγόρευσης) Σοράγια Σαένθ δε Σανταμαρία ήταν πολύ αποκαλυπτική: «Πώς μπορούν οι στρατιώτες μας να πολεμούν στο Αφγανιστάν για την ελευθερία αυτών των γυναικών, όταν η κυβέρνηση δεν έχει το κουράγιο να τις υπερασπιστεί εδώ;».
Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, όταν μία από τις υποψήφιές του, η Ιλάμ Μουσαΐντ, κατηγορήθηκε γιατί φορούσε μαντίλα, υποστήριξε τα εξής: «Η ίδια η Ιλάν δεν βλέπει αντίφαση στο να φορά μαντίλα και να τηρεί τις κοσμικές και φεμινιστικές αρχές του ΝΑΚ.
Η ηγεσία του ΝΑΚ θεωρεί ότι, παρά τα συναισθήματα της Ιλάμ, η μαντίλα είναι όργανο υποταγής των γυναικών. Όμως, το ΝΑΚ κάνει τη διάκριση ανάμεσα στις συζητήσεις εντός των κοινωνικών κινημάτων για τη μαντίλα της Ιλάμ και στην υστερία που προωθείται από τα κόμματα της Δεξιάς. Η Δεξιά είναι υποκριτική, εφόσον ο Σαρκοζί ήταν πρόθυμος να εναγκαλιστεί τον Πάπα και τα αστικά κόμματα δαπανούν εκατομμύρια στη χρηματοδότηση σχολείων, ιδίως καθολικών».
Ο φόβος του διαφορετικού
Η Αμερικανίδα φιλόσοφος Μ. Νάσμπαουμ, σε μια εκτενή παρέμβασή της φιλοσοφικού χαρακτήρα, στο μπλογκ των New York Times, αποδομεί σε βάθος τα πέντε βασικά επιχειρήματα υπέρ της απαγόρευσης της μπούρκα. Επιλέγουμε ένα από τα σημαντικότερα: η μπούρκα αποτελεί σύμβολο της ανδρικής κυριαρχίας και μετατρέπει τη γυναίκα σε αντικείμενο. «Το πιο εξόφθαλμο ελάττωμα του επιχειρήματος είναι ότι η [δυτική] κοινωνία κατακλύζεται με σύμβολα ανδρικής κυριαρχίας που αντιμετωπίζουν τη γυναίκα ως αντικείμενο.
Περιοδικά του σεξ, γυμνές φωτογραφίες, κολλητά τζιν –όλα αυτά τα προϊόντα αντιμετωπίζουν τη γυναίκα ως αντικείμενο, όπως και πολλές πλευρές της κουλτούρας των ΜΜΕ. Και τι θα έλεγε κανείς για την πλαστική χειρουργική; Κάθε φορά στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου μου βλέπω γυναίκες με τραύματα από τη λιποαναρρόφηση, με ραφές στο στομάχι, με εμφυτεύματα μαστού.
Δεν γίνονται όλα αυτά προκειμένου να συμμορφωθούν με τον ανδρικό κανόνα για τη γυναικεία ομορφιά που διαμορφώνει τις γυναίκες ως αντικείμενα του σεξ; Οι υπέρμαχοι της απαγόρευσης της μπούρκα δεν προτείνουν να απαγορευτούν όλες αυτές οι πρακτικές … η απαγόρευσή τους στη βάση της ισότητας θα ήταν μια μη ανεκτή παρέμβαση στην ελευθερία. Για άλλη μια φορά λοιπόν, οι υπέρμαχοι της απαγόρευσης της μπούρκα αποδεικνύονται άκρως ασυνεπείς, προδίδοντας το φόβο του διαφορετικού, που συνιστά διακριτική μεταχείριση και ανάξια για μια φιλελεύθερη δημοκρατία. Ο τρόπος για να ασχοληθεί κανείς με το σεξισμό,[…] είναι μέσω της πειθούς και του παραδείγματος και όχι μέσω της αφαίρεσης της ελευθερίας».
