Του Γιώργου Γιαλούρη
«Ακόμα κι αν πεθάνουμε, τουλάχιστον θα δούμε το σπίτι μας, ας είναι και ερείπια», λέει ο ανθρωπάκος που επιστρέφει στη Γάζα και κατάφερε να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του, αξιοπρέπεια που δεν την έχουν φυσικά οι τυφεκιοφόροι Αμερικανοί και Ισραηλινοί που επιτηρούν τον δρόμο και τα περάσματα, μία μέρα έκαναν οι άνθρωποι για να διανύσουν λίγα χιλιόμετρα σπρώχνοντας στην κυριολεξία (στην κυριολεξία) τα αυτοκίνητά τους φορτωμένα όσο δεν πάει με τα υπάρχοντά τους και τους περνούσαν από ελέγχους με ακτίνες όπως στα αεροδρόμια για να δουν αν μεταφέρουν τίποτα ύποπτο, «το σπίτι μου έχει γκρεμιστεί, μία σκηνή έχω, ξέρεις τι έχω περάσει για αυτήν την σκηνή; Δεν έχω σπίτι. Για την ψυχή μου επιστρέφω» λέει ένα άλλο νεαρό παιδί που κουβαλάει και αυτός τη φαμίλια του, τι να την κάνεις την ψυχή, δεν υπάρχει ψυχή στις εργασιακές εφεδρείες που θα δουλεύουν στα resort της Γάζας, βρε κοίτα τι γίνεται στον κόσμο, ευτυχώς που δεν είμαστε εδώ έτσι, ευτυχώς που εμείς έχουμε το υβριδικό αυτοκινητάκι μας ‒άρα είμαστε και πλούσιοι‒ όπως είχε πει ένα καλοταϊσμένο ακροδεξιό δίποδο και διερχόμαστε με κλειστά παράθυρα την παραλιακή για να μην μας πάρει η σκόνη, η σκόνη της «ανάπτυξης» που έχει πνίξει την περιοχή του project Tribourdelon, συγγνώμη, project Ellinikon, όλο τα μπερδεύω, βρε πώς τα μπερδεύω, ευτυχώς που εμείς δεν δουλεύουμε στα εργοτάξια των πολυτελών κατοικιών για τους πλούσιους Άραβες, εκεί δουλεύουν κάτι δεκάδες χιλιάδες Ινδοί, ας πηγαίναμε εμείς να δουλέψουμε, γιατί δεν πάμε, γιατί δεν πάμε να δουλέψουμε από το πρωί ως το βράδυ για ένα πιάτο φαΐ (το οποίο και αυτό τους το έκοψαν) και ζητώντας αξιοπρεπή αμοιβή, όλο θέλουμε θέλουμε και γκρινιάζουμε, δεν είναι για εμάς αυτά, αυτά είναι για τους μαυρούληδες που τους στέλνει καραβιές ο «δημοκράτης» Μόντι, έχει άφθονο περίσσευμα, ο καπιταλισμός έχει άσσους στο μανίκι, να τους κρύβετε όμως να μην τους βλέπουμε, να μην βλέπουμε και τα πτώματα, όχι μαυρίλα στη ζωή μας, ας μένουμε στα όμορφα πράγματα και ας σκύβουμε το κεφάλι στους μαφιόζους και στ’ αφεντικά, δεν είμαστε τώρα για επαναστάσεις, εδώ ούτε τη σκόνη δεν αντέχουμε και θα τρέχουμε πάλι στο λαμπίκο για πλύσιμο, έτσι, «να γίνει λαμπίκο», έδωσε εντολή στα ναπολιτάνικα ο capo της Greca Camorra Organizzata (GCO), μουσάτος, φαρδύς, ολόκληρος capo, όχι ένας απλός soldato, η δουλειά ήταν μεγάλη κι έπρεπε ν’ αναλάβουν επαγγελματίες υψηλόβαθμοι, κι έγινε λαμπίκο μαντάμ, αμ, πώς, καθαρές δουλειές, σκάψιμο, μπάζωμα, άσφαλτος, τελειώσαμε, απευθείας ανάθεση, τάκα τάκα, τώρα βέβαια η δουλειά έμπασε λίγο νερά, δεν μας έκατσε και ο Πομπέο, κρίμα τα καλτσούνια και το γιουβέτσι μοσχάρι με κριθαράκι και τριμμένο κρητικό τυρί, my heart goes out to you, φτου, το παίξαμε ακροκεντρώοι και μας πρόλαβε ο μπαταριάκιας, mein Führer, I can walk, ο θείος Σαμ όμως δεν ξεχνά και θέλει σωστούς και κατάλληλους συνεργάτες στο προτεκτοράτο greco, σιγά παιδιά, μην σπρώχνεστε, εκτιμάμε τις προθέσεις σας, τα ινστιτούτα σας και το γεγονός ότι κάνατε γαργάρα και υπόθετο τη woke ατζέντα, αλλά δεν φερθήκατε λεβέντικα, πάρτε τώρα ένα ηχητικό για προειδοποίηση και μία ωραία έκθεση από τη Γάνδη, καλά τα καταφέρνει η GCO αλλά να ξέρετε μέχρι πού σας παίρνει, με τους Andreotti δεν τα βάζει κανείς.
