Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές ομόηχες λέξεις.
Η σημασία της πρώτης -που είναι ουσιαστικό- έγκειται σε αυτό που πιστεύει κάποιος, που το έχει διαμορφώσει ως γνώμη, ως πεποίθηση ή ιδεολογία. Το πνεύμα, η διάθεση, το διανόημα, η σκέψη, ο σκοπός, η θέληση, η επιθυμία, η αυτοπεποίθηση, το ακμαίο ηθικό, το θάρρος.
Η σημασία της δεύτερης -που είναι επίρρημα- αφορά τον τρόπο που πρέπει να είναι με σύνεση, με λογική, κυρίως ήσυχα χωρίς διατάραξη των ισχυόντων κανόνων.
Με μια έννοια και τα δύο βρίσκονταν στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης που υπήρξε -και συνεχίζεται- στις πρόσφατες εκλογές. Επίδικο ήταν η κάμψη του φρονήματος του λαού που εξυψωνόταν μέσα στην πορεία μιας δίχρονης βασανιστικής αλλά και αγωνιστικής διετίας και η επιστροφή σε μια «ομαλότητα» όπου η κυριαρχία της μνημονιακής, μιντιακής και διαπλεκόμενης εξουσίας να μην αμφισβητείται. Δηλαδή, να κάτσει φρόνιμα ο λαός, να μην ελπίζει σε πολλά και κυρίως να μην αντιδρά σε όσα θλιβερά και απαράδεκτα γίνονται γύρω του και σε βάρος του.
Τι επιτεύχθηκε από αυτήν τη στόχευση; Ο λαός μεν δεν μπόρεσε να υφαρπάξει τη διακυβέρνηση από τα χέρια της κατεστημένης εξουσίας, αλλά παρ’ όλο που του ασκήθηκε πρωτοφανής πίεση και τρομοκρατία το φρόνημά του δεν κάμφθηκε και στράφηκε μαζικά προς τα αριστερά, γνωρίζοντας και έχοντας επίγνωση της επιλογής του. Όσον αφορά το πώς θα συμπεριφερθεί ο λαός από δω και μπρος (αν θα κάτσει φρόνιμα ή όχι) θα φανεί άμεσα. Ήδη η γεύση από τη νέα κυβέρνηση και τον κυνισμό που αποπνέει (άνθρωποι που θα έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί ή να εξαφανιστούν όντας αποτυχημένοι, άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε τίποτα, να ξαναμοστράρουν σαν ταγοί του έθνους. Αυτός ο ανοικτός κυνισμός, έτσι όπως ασκείται, σίγουρα θα γεννήσει μια πολύ πιο σκληρή στάση, από πλευράς των καταπιεζόμενων. Δεν θα αντέξει ο λαός για πολύ καιρό να καμώνεται πως τον αντιπροσωπεύει «ο αφρός του σκατού», πως πασχίζει για μια καλύτερη Ελλάδα όταν έστρωσε το δρόμο για το Μνημόνιο και την τρόικα, όταν ορκίζεται πρώτα στο ευρώ και αδιαφορεί για τη σωτηρία της κοινωνίας και της χώρας. Ο λαός αγωνίστηκε, μάτωσε, ίδρωσε, αγωνιούσε και βαρυγκωμούσε για να διώξει τους κλέφτες, για να τους δει να τιμωρούνται, για να φύγουν τα αγγλικά Δίκαια και οι επιτετραμμένοι του ΔΝΤ και της τρόικας, να σταματήσουν οι απειλές από τη Μέρκελ και τη συντροφιά της και ξαναβλέπει τώρα τα ίδια πρόσωπα να τον κυβερνούν και να του πλασάρουν την ίδια συνταγή, το ίδιο δηλητηριώδες φάρμακο λιτότητας και ληστείας. Τους επέβαλλε, βέβαια, να μιλάνε για «επαναδιαπραγμάτευση», τους επέβαλλε να συγκαλύπτουν ή να περικόπτουν κραυγαλέα προνόμια και οφίτσια που είχαν (π.χ. κόμματα και βουλευτές) αλλά αυτά είναι υποδεέστερα, λίγα, ελάχιστα, μικρά μπροστά στην αλλαγή, το πνεύμα, τη διάθεση, το διανόημα, τη σκέψη, το σκοπό, τη θέληση, την επιθυμία, το ακμαίο ηθικό, το θάρρος που επέδειξε ο ριζοσπαστισμός και ο λαός για μια ανατροπή του πολιτικού συστήματος, την κατάργηση των μνημονίων, την αλλαγή στην Ευρώπη και το άνοιγμα μιας μεγάλης μεταβατικής μετασχηματιστικής διαδικασίας με την κρίσιμη παρουσία του σε όλους τους τομείς.
Το παλαιό πολιτικό σύστημα, τυλιγμένο στις γάζες και τους νάρθηκες για να το υποβαστάζουν, κατόρθωσε να απομακρύνει για λίγο τη στιγμή της ανατροπής του, κατόρθωσε να απομακρύνει λίγο τον κίνδυνο αλλά όχι όμως και να τον καταργήσει. Το φρόνημα του λαού δεν κάμφθηκε και θα διαψευστεί όποιος υποστηρίξει το αντίθετο. Και μάλιστα γρήγορα…
Η σημασία της δεύτερης -που είναι επίρρημα- αφορά τον τρόπο που πρέπει να είναι με σύνεση, με λογική, κυρίως ήσυχα χωρίς διατάραξη των ισχυόντων κανόνων.
Με μια έννοια και τα δύο βρίσκονταν στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης που υπήρξε -και συνεχίζεται- στις πρόσφατες εκλογές. Επίδικο ήταν η κάμψη του φρονήματος του λαού που εξυψωνόταν μέσα στην πορεία μιας δίχρονης βασανιστικής αλλά και αγωνιστικής διετίας και η επιστροφή σε μια «ομαλότητα» όπου η κυριαρχία της μνημονιακής, μιντιακής και διαπλεκόμενης εξουσίας να μην αμφισβητείται. Δηλαδή, να κάτσει φρόνιμα ο λαός, να μην ελπίζει σε πολλά και κυρίως να μην αντιδρά σε όσα θλιβερά και απαράδεκτα γίνονται γύρω του και σε βάρος του.
Τι επιτεύχθηκε από αυτήν τη στόχευση; Ο λαός μεν δεν μπόρεσε να υφαρπάξει τη διακυβέρνηση από τα χέρια της κατεστημένης εξουσίας, αλλά παρ’ όλο που του ασκήθηκε πρωτοφανής πίεση και τρομοκρατία το φρόνημά του δεν κάμφθηκε και στράφηκε μαζικά προς τα αριστερά, γνωρίζοντας και έχοντας επίγνωση της επιλογής του. Όσον αφορά το πώς θα συμπεριφερθεί ο λαός από δω και μπρος (αν θα κάτσει φρόνιμα ή όχι) θα φανεί άμεσα. Ήδη η γεύση από τη νέα κυβέρνηση και τον κυνισμό που αποπνέει (άνθρωποι που θα έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί ή να εξαφανιστούν όντας αποτυχημένοι, άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε τίποτα, να ξαναμοστράρουν σαν ταγοί του έθνους. Αυτός ο ανοικτός κυνισμός, έτσι όπως ασκείται, σίγουρα θα γεννήσει μια πολύ πιο σκληρή στάση, από πλευράς των καταπιεζόμενων. Δεν θα αντέξει ο λαός για πολύ καιρό να καμώνεται πως τον αντιπροσωπεύει «ο αφρός του σκατού», πως πασχίζει για μια καλύτερη Ελλάδα όταν έστρωσε το δρόμο για το Μνημόνιο και την τρόικα, όταν ορκίζεται πρώτα στο ευρώ και αδιαφορεί για τη σωτηρία της κοινωνίας και της χώρας. Ο λαός αγωνίστηκε, μάτωσε, ίδρωσε, αγωνιούσε και βαρυγκωμούσε για να διώξει τους κλέφτες, για να τους δει να τιμωρούνται, για να φύγουν τα αγγλικά Δίκαια και οι επιτετραμμένοι του ΔΝΤ και της τρόικας, να σταματήσουν οι απειλές από τη Μέρκελ και τη συντροφιά της και ξαναβλέπει τώρα τα ίδια πρόσωπα να τον κυβερνούν και να του πλασάρουν την ίδια συνταγή, το ίδιο δηλητηριώδες φάρμακο λιτότητας και ληστείας. Τους επέβαλλε, βέβαια, να μιλάνε για «επαναδιαπραγμάτευση», τους επέβαλλε να συγκαλύπτουν ή να περικόπτουν κραυγαλέα προνόμια και οφίτσια που είχαν (π.χ. κόμματα και βουλευτές) αλλά αυτά είναι υποδεέστερα, λίγα, ελάχιστα, μικρά μπροστά στην αλλαγή, το πνεύμα, τη διάθεση, το διανόημα, τη σκέψη, το σκοπό, τη θέληση, την επιθυμία, το ακμαίο ηθικό, το θάρρος που επέδειξε ο ριζοσπαστισμός και ο λαός για μια ανατροπή του πολιτικού συστήματος, την κατάργηση των μνημονίων, την αλλαγή στην Ευρώπη και το άνοιγμα μιας μεγάλης μεταβατικής μετασχηματιστικής διαδικασίας με την κρίσιμη παρουσία του σε όλους τους τομείς.
Το παλαιό πολιτικό σύστημα, τυλιγμένο στις γάζες και τους νάρθηκες για να το υποβαστάζουν, κατόρθωσε να απομακρύνει για λίγο τη στιγμή της ανατροπής του, κατόρθωσε να απομακρύνει λίγο τον κίνδυνο αλλά όχι όμως και να τον καταργήσει. Το φρόνημα του λαού δεν κάμφθηκε και θα διαψευστεί όποιος υποστηρίξει το αντίθετο. Και μάλιστα γρήγορα…
Σχόλια
