Ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη της Ιφιγένειας Καλαντζή
Το ενδιαφέρον του 54ου ΦΚΘ μονοπώλησαν δυο ειδικές προβολές, εκτός συναγωνισμού: η πρεμιέρα της βραβευμένης στη Βενετιά Miss Violence, του Αλέξανδρου Αβρανά, που προβάλλεται ήδη στις αίθουσες και η νέα ταινία του Τζιμ Τζάρμους Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί.
Στο Διαγωνιστικό συμμετείχε μια πανσπερμία νέων δημιουργών, στις πρώτες τους προσπάθειες, με δύο ελληνικές ανάμεσά τους. Η Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά, της Ελίνας Ψύκου, με τη γνωστή αισθητική που έχει επικρατήσει, εστιάζει στην ιστορία ενός ιδιόρρυθμου τηλεπαρουσιαστή, καυτηριάζοντας την παντοκρατορία της τηλεοπτικής σαβούρας. Με διαφορά ξεχώρισε το Wild Duck, του Γιάννη Σακαρίδη. Ένας μελαγχολικός άντρας, απολυμένος με χρέη, παρακολουθεί τις τηλεφωνικές συνομιλίες μιας άγνωστης γυναίκας, που υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία. Πρώην υπάλληλος εταιρίας τηλεπικοινωνιών, κατά τη διερεύνηση μιας υπόθεσης υποκλοπών, ξεσκεπάζει μια απίστευτη υπόθεση, που σχετίζεται με την τύχη της ασθενούς. Διερωτώμενος πώς μπορεί να αντιδράσει κανείς απέναντι σ’ ένα διεφθαρμένο σύστημα, προβάλλει την αξία της συλλογικής αλληλεγγύης και την αναγκαιότητα ανατροπής αυτών που μας ωθούν σε απύθμενο τέλμα. Χαρακτήρες γεμάτοι ανθρωπιά, μελαγχολική ατμόσφαιρα, με τζαζ πινελιές και μια αντιθετική εναλλαγή πλάνων του εξαθλιωμένου αστικού τοπίου, με την ομορφιά της φύσης. Η μη γραμμική αφήγηση δημιουργεί αγωνία κατασκοπευτικού θρίλερ, σε ένα καλομελετημένο κινηματογραφικό σύνολο, που πλαισιώνεται από τις εκπληκτικές ερμηνείες των Αλέξανδρου Λογοθέτη, Γιώργου Πυρπασόπουλο και Θέμιδας Μπαζάκα.
Από τις οκτώ συνολικά ελληνικές ταινίες, ο Χειμώνας, του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, χρησιμοποιεί πετυχημένα ετερόκλητους συνδυασμούς: Γκόθικ ατμόσφαιρα Λαβκραφτ και Πόε, με στοιχειωμένα σπίτια και καταραμένους ήρωες που οδηγήθηκαν στην τρέλα, ελληνική επαρχία και παραδοσιακά πνευστά, με πρωτότυπες μπαλάντες βαθυστόχαστων στίχων του Μιχάλη Μυτακίδη ψυχή των Active Member- και ενδυματολογική άποψη αλλοτινής εποχής, με στοιχεία κινουμένων σχεδίων. Τον ήρωα, βικτωριανή φιγούρα από διήγημα του Ντίκενς, ερμηνεύει ο Θοδωρής Αλμπάνης, ενώ συμμετέχει και ο Βαγγέλης Μουρίκης.
Το Goldifish του Θάνου Τσαβλή αναφέρεται σε μια μελλοντολογική χρεοκοπημένη Ελλάδα που έχει επιστρέψει στη δραχμή, ενώ στο πλευρό της αστυνομίας, απλοί πολίτες γίνονται κυνηγοί επικηρυγμένων αντικαθεστωτικών. Το στυλιζάρισμα υβριστικών διαλόγων, που γίνεται με χιούμορ, μαζί με το κοφτό μοντάζ κοντινών μετωπικών με μακρινά πλάνα δημιουργούν κόμικ αισθητική, σε μια ταινία που αποτελεί πρωτίστως φόρο τιμής στις ταινίες καράτε.
Στο Διαγωνιστικό, συγκλόνισε και το μεξικάνικο Κελί από χρυσάφι του Ντιέγκο Κουεμάντα-Ντίεζ, για την οδύσσεια δυο έφηβων αγοριών και μιας κοπέλας, σ’ ένα ταξίδι από Γουατεμάλα μέχρι ΗΠΑ, γεμάτο κινδύνους. Συνειδητοποιώντας την προδιαγεγραμμένη μοίρα τους, γίνονται τελικά εργάτες γης, στο βιομηχανικό Βορρά. Δυνατή ταινία για την ενηλικίωση σε σκληρές συνθήκες, με έντονες και συγκινητικές πτυχές, όπου δεσπόζουν οι εικόνες τρένων που κουβαλούν στην οροφή τους κατά χιλιάδες, ανθρώπους ενός σύγχρονου προλεταριάτου, που κίνησαν κυνηγώντας το όνειρο.
Σε ειδική προβολή παρουσιάστηκε και το συνταρακτικό Τα χειρόγραφα δεν καίγονται, του Ιρανού Μοχάμαντ Ρασούλοφ, που του έχει απαγορευτεί να κάνει ταινίες και να βγει από τη χώρα. Ένας Ιρανός συγγραφέας, πολιτικός κρατούμενος, εμποδίζεται να εκδώσει τα απομνημονεύματά του, για να μην αποκαλυφθεί η σατανικής έμπνευσης κρατική πλεκτάνη, για τον αφανισμό όσων αντιστέκονται. Κρύβει τα χειρόγραφα, αλλά η Ασφάλεια βασανίζει και εκβιάζει φίλους του, ζητώντας πληροφορίες. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ψυχολογικό πορτρέτο των βασανιστών: Μισθοφόροι με νοσηρή νοοτροπία δημόσιου υπάλληλου που συμβάλλουν σιωπηρά σε έναν εμφύλιο, διαρρηγνύοντας κάθε κοινωνική αλληλεγγύη. Σκοτεινή ταινία, γροθιά στο στομάχι, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και σύγχρονες μαρτυρίες. Τα γυρίσματα έγιναν κάτω από πλήρη μυστικότητα, με σκοπό να γίνει γνωστό το καθεστώς ανελευθερίας στο Ιράν και κυρίως η στυγνή λογοκρισία που επιβάλλει το διεφθαρμένο σύστημα στους διαφωνούντες διανοούμενους.
Στην πειραματική κατηγορία Ρεύματα, στο τμήμα Ανοιχτοί Ορίζοντες, ξεχώρισε Η φωνή των άφωνων του Αμερικανού Μάξιμον Μονιχάν, ταινία με πολλούς ήχους, δίχως λόγια. Μια κωφάλαλη Λατινοαμερικανίδα στέλνεται στη Νέα Υόρκη, όπου μια αδίστακτη σπείρα την υποχρεώνει να ζητιανεύει στο μετρό. Φοβισμένη, σε απάνθρωπες συνθήκες, βρίσκει τρόπους να επιβιώσει.
Μια καταγγελτική ιστορία σύγχρονης δουλείας, με προσεγμένη αισθητική φόρμα που παραπέμπει στο βωβό σινεμά, με ένα ηχητικό πεδίο γεμάτο από φιλτραρισμένους ήχους, μαζί με μια ασπρόμαυρη εικόνα επιταχυμένης ή αργής κίνησης. Ο δημιουργός, που παρευρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, επεσήμανε πως αναφέρεται σε μια αληθινή ιστορία, με μυθοπλαστικούς όρους, για να στιγματίσει την κυνική αδιαφορία των ισχυρών, στο θέμα της εκμετάλλευσης ανίσχυρων, χαρίζοντάς τους φωνή.
Μελανό σημείο και στη φετινή διοργάνωση αποτελεί, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, η για δεύτερη συνεχή χρονιά επιλεκτική άρνηση φιλοξενίας συγκεκριμένων μελών της, εξαιτίας της εναντίωσής τους στο νόμο Γερουλάνου.
