Γράμμα από την φυλακή του άδικα προφυλακισθέντα.
Πόσο θα πρέπει να κρατήσει ακόμη η τιμωρία, εν είδη παραδειγματισμού, από την καθεστωτική κυβέρνηση και τα μακριά της χέρια, αυτά των στημένων καταθέσεων των αστυνομικών και της δικαιοσύνης; Για πόσο ακόμη οι νέοι θα στέλνονται στις φυλακές επειδή βγήκαν να διαδηλώσουν; Για πόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου θα ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα;
Τριανταμία ημέρες συμπληρώνονται σήμερα από τη στιγμή που ο νεαρός Φώτης Δήμος οδηγήθηκε στις φυλακές του Κορυδαλλού, κατηγορούμενος για κατοχή μιας τσάντας με περιεχόμενο βόμβες μολότοφ και αντιασφυξιογόνο μάσκα. Ήταν το δωράκι που του έκανε η Ελληνική Αστυνομία κατά τη διάρκεια της πορείας της 11ης του Μάη, όπως ο ίδιος και οι αυτόπτες μάρτυρες καταθέτουν: «Όταν διάβαζα τις καταθέσεις των αστυνομικών δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Μέσα μου υπήρχε ένα μεγάλο γιατί. Γιατί να με μισούσαν τόσο ενώ δεν τους είχα κάνει τίποτα; Γιατί όλα αυτά;». Με αυτά τα ερωτήματα απόγνωσης, απευθυνόμενος προς πάσα κατεύθυνση, ο Φώτης Δήμος αποφάσισε να περιγράψει τα γεγονότα, όπως ακριβώς το έκανε και την περασμένη εβδομάδα με συνέντευξή του στο Δρόμο, αυτή τη φορά μέσω γράμματος το οποίο έδωσε στη δημοσιότητα στις αρχές της περασμένης εβδομάδας. Στο περιεχόμενό του, γεμάτο στενοχώρια και αγανάκτηση, ο 21χρονος φοιτητής, αφού αναφέρεται στα όσα έγιναν εκείνο το μεσημέρι στην Πανεπιστημίου, «φωνάζει» για ακόμη μία φορά για την αθωότητά του.
Παράλληλα, στέλνει και ένα μήνυμα για τους επόμενους που… νομοτελειακά απ’ ό,τι φαίνεται θα βρεθούν στη θέση του: «Θα ήθελα να προσθέσω ότι έχω και το χρέος να μάθει ο κόσμος τι είναι ικανοί να κάνουν προκειμένου να σταματήσει ο κόσμος να διεκδικεί. Αυτό που συνέβη σε μένα μπορεί να συμβεί στον καθένα. Στη ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς συμβαίνουν τα πιο απίστευτα πράγματα…»
Ο Φώτης Δήμος, ωστόσο, δεν στέκεται μόνο στην αθωότητά του. Έχει καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι στο πρόσωπό του, ένα ολόκληρο σύστημα, στέλνει το μήνυμα της εκδίκησης και της τρομοκρατίας, γι’ αυτό και μέσα από το γράμμα του διαμηνύει το χρέος όλων μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε: «Δεν πρέπει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον όσο και αν προσπαθούν να πνίξουν τις φωνές μας και να μας τρομάξουν. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε. Γιατί αν δεν προσπαθήσουμε εμείς οι ίδιοι τότε ποιος θα το κάνει;».
Λ.Σ.
