Τι σας πιάνει ώρες-ώρες και λέτε «η χώρα μου εκείνο», «η χώρα μου το άλλο»… Ποια χώρα σας μωρέ; Βρε δική τους είναι και την κάνουν ό,τι θέλουν, τη βάζουν κάτω και την πατάνε, άμα θέλουν. Γιατί συνεχίζετε κι έχετε ψευδαισθήσεις; Εμείς απλώς διεκπεραιώνουμε ό,τι μας έχουν ορίσει, δεν μπορούμε να πάρουμε καν μια πρωτοβουλία.
Φωτιές απ’ άκρη σ’ άκρη κάθε χρόνο, μέχρι να εξαντληθούν τα αποθέματα και των τελευταιών δασών. Κι αφού δεν έφταναν οι χερσαίες προσπάθειες, τώρα πια γίνονται ενέργειες κι από θαλάσσης, από κότερα που πετάνε φωτοβολίδες – γιατί και οι θάλασσες δικές τους είναι.
Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται πως τίποτα δεν μας κάνει πλέον εντύπωση και τα αντιμετωπίζουμε με απόλυτη στωικότητα: Ένα πλεούμενο με πλούσιους Καζάκους (κι όχι Καζακστανούς) ήρθε στην Ύδρα και πάνω στο μεράκλωμά τους έριξαν και μερικά πυροτεχνήματα κατά το δάσος του νησιού, μέρες καύσωνα και με απαγορευτικό αέρα – απολύτως φυσιολογικό, ε;
Πριν από κάποια χρόνια, στη Φιλοθέη αυτή τη φορά, σε δεξίωση της κ. Αγγελοπούλου (ναι, της γνωστής…) «ξέφυγαν» πυροτεχνήματα και έγινε μπουρλότο το κοντινό άλσος. Σε κείνη, μάλιστα, τη δεξίωση ήταν παρούσα ολόκληρη η πολιτική ηγεσία του τόπου. Όπως, δε, ανέφεραν δημοσιεύματα της εποχής: «Ο πρωθυπουργός, μόλις αντελήφθη τι είχε συμβεί, αποχώρησε από τη δεξίωση εμφανώς δυσαρεστημένος, ενώ η δήμαρχος Αθηναίων αποχαιρετώντας την οικοδέσποινα τής είπε με έντονα επικριτικό ύφος “λυπάμαι πολύ γι αυτό που συνέβη”».
Καταλάβατε, λοιπόν, τι συνέβαινε πάντα και συνεχίζει απερίσπαστα. Καίνε, καταστρέφουν πουλάνε, ξεπουλάνε, αρπάζουν, κλέβουν, βιάζουν, σκοτώνουν και εάν διαρρεύσει (τυχαία) κάποια υποψία απ’ όλα αυτά, ζητάνε «συγγνώμη», «λυπούνται» και το πολύ-πολύ να ανακοινώσουν καμιά ΕΔΕ για να μας πείσουν πως δεν είμαστε φαιό νταμάρι, που λέει ο στίχος.
Συνεχίστε ό,τι κάνατε, ούτως ή άλλως το ίδιο κάνουν κι εκείνοι…
