Όταν γνωρίζεις για πρώτη φορά τη Φωτεινή Κωνσταντοπούλου πρέπει να ξεπεράσεις αρχικά δυο στερεότυπα για να μπορέσεις πίσω από αυτά να δεις τον δημιουργό, τον άνθρωπο με ταλέντο, έμπνευση και ευαισθησίες.
Γιατί η Φωτεινή είναι αστυνομικός –έχει μάλιστα υπηρετήσει σε πολύ δύσκολα πόστα– και παράλληλα μια γοητευτική νέα γυναίκα. Όταν αρχίζεις όμως να συζητάς μαζί της και να σου ξεδιπλώνει τις ιδέες της που πέφτουν σε ρυθμό πολυβόλου, τότε τα στερεότυπα πάνε… περίπατο!
Και το ζήτημα δεν είναι φυσικά να αραδιάζει κανείς ιδέες, το θέμα είναι να τις υλοποιεί κιόλας. Η Φωτεινή απέδειξε με το 1ο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου της Αστυπάλαιας πως όταν κάτι το κυνηγάς και δουλεύεις πολύ γι’ αυτό, όταν το πιστεύεις και αγωνίζεσαι τότε και τα όμορφα προκύπτουν.
Έγραψα και σε προηγούμενο φύλλο για τις εντυπώσεις μου από το Φεστιβάλ. Τοπική Αυτοδιοίκηση, εκπαιδευτικοί, γονείς και παιδιά το αγκάλιασαν με αγάπη και το έκαναν δική τους υπόθεση. Από την πρώτη στιγμή, με το εντυπωσιακό ξεκίνημα από την ομάδα La Petite Marguerite (Βάσια Τσώτσου, Καριοφύλλης Γκροζούδης) και τις καταπληκτικές τους σαπουνόφουσκες, τη συνέντευξη τύπου πλάι στη θάλασσα με τον δήμαρχο Πανορμίτη Κονταράτο, τη γνωστή εικονογράφο και συγγραφέα Λήδα Βαρβαρούση, τη Φωτεινή Κωνσταντοπούλου και τους καλεσμένους του φεστιβάλ, το νησί έδειξε τη γιορταστική του διάθεση που κράτησε μέχρι που πια το πλοίο άφηνε πίσω του την Αστυπάλαια, με κανέναν από όσους συμμετείχαμε να μη θέλει να εγκαταλείψει αυτή την ομορφιά.
Το ταλέντο και η δίψα των παιδιών είναι η πιο πολύτιμη εικόνα που μένει βαθιά μέσα μου. Και η αγάπη που μας τύλιξε και τα έκανε όλα παραμυθένια. Και φυσικά πώς να μη σταθώ στο Λιμενικό που διέθεσε το σκάφος του για να φέρει τα έξι παιδιά της Ανάφης για να ζήσουν κι αυτά μια μέρα του Φεστιβάλ;
Πόσα θα μπορούσαν να γίνουν αν όλοι σκεφτόμασταν με τον τρόπο της Φωτεινής Κωνσταντοπούλου, η οποία από το 2016 έχει και τον τίτλο της «Υψηλού προφίλ υποστηρίκτριας της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες». Διότι η δράση της δεν ξεκίνησε από την Αστυπάλαια, αφού έχει ασχοληθεί από νωρίς με ζητήματα που αφορούν τους πρόσφυγες και έχει γράψει το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο «Μέσα από τα μάτια τους» με 12 ιστορίες προσφυγόπουλων…
Από την άλλη, βλέπω τις ειδοποιήσεις στο διαδίκτυο ότι η τιμή αεροπορικού εισιτηρίου για Αστυπάλαια έχει πέσει (!) στα 222 ευρώ μετ’ επιστροφής… Βλέπω τα όσα προσπαθούν οι ίδιοι οι άνθρωποι στα νησιά μας, χωρίς ουσιαστική αρωγή. Στο ειδυλλιακό αυτό τοπίο δεν πρέπει ποτέ να αρρωστήσεις…
Όμως δεν το βάζουν κάτω. Ούτε κι εμείς. Κι έτσι μπορούμε να ονειρευόμαστε κι άλλα φεστιβάλ. Σε όλη τη νησιωτική Ελλάδα… Από τα παραμύθια της εξουσίας, επιλέγουμε τα παραμύθια των παιδιών.
Θα ήθελες να μου πεις πως γεννήθηκε η ιδέα για το 1ο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου της Αστυπάλαιας;
Νιώθω πολλές φορές ότι όσα κάνω είναι λες και κάτι, κάποιος, με καλεί γι’ αυτό. Στην περίπτωση του Φεστιβάλ στην Αστυπάλαια ήταν τα ίδια τα παιδιά, όταν το προηγούμενο καλοκαίρι ως απλή επισκέπτης του νησιού –και ενώ η θέα του κάστρου με την πολυδιάστατη φύση της Αστυπάλαιας με είχαν απορροφήσει και με είχαν μεταφέρει στη δική τους διάσταση– άκουσα τις ιαχές του παιχνιδιού, τα γέλια τους, τις φωνές τους να μου λένε κάτι απροσδιόριστο. Γύρισα τα κοίταξα και την ίδια στιγμή γεννήθηκε η ιδέα, που έγινε επιθυμία, όνειρο και τελικά πράξη.
Ποια ήταν τα εμπόδια που συνάντησες και πώς τελικά κατάφερες η ιδέα να γίνει πράξη;
Θα μπορούσα να σου απαντήσω με δύο μόνο λέξεις. Κανένα εμπόδιο. Τελικά τείνω να πιστεύω, και από προηγούμενες δράσεις, ότι όταν όλα έχουν τόσο αγνή προέλευση δύσκολα συναντάνε εμπόδια.
Τι κρατάς από όσα έγιναν αυτές τις τέσσερις ημέρες που κράτησε το Φεστιβάλ; Θα έχει συνέχεια;
Κρατάω μόνο συναισθήματα και εικόνες στιγμής που φτιάχνουν έναν πολύχρωμο πίνακα που ζωγράφισαν τα παιδιά με τον ενθουσιασμό τους και σχηματίζουν μορφές που μοιάζουν με αστέρια και καρδιές.
Αν το Φεστιβάλ ήταν μια εικόνα, ποια θα ήταν αυτή;
Ίσως ένας καινούριος πλανήτης, με ένα κάστρο σίγουρα σε κάποιο σημείο του που θα έβλεπαν όλοι οι κάτοικοί του.
Αστυνομία και λογοτεχνία. Έχω την εντύπωση ότι τα όσα κάνεις δεν ακολουθούν καθόλου τα στερεότυπα. Υπάρχουν σχετικές αντιδράσεις εκατέρωθεν;
Καμία αντίδραση. Τουλάχιστον δεν έχει φτάσει στα δικά μου αυτιά. Μόνο έκπληξη που μου την εκφράζουν και απαντώ.
Έγραψες και το βιβλίο «Αστυπάλαια με λένε». Θα μπορούσες να μας πεις λίγα λόγια και γι’ αυτό;
Το έγραψα τρεις περίπου μήνες από όταν έφυγα, το προηγούμενο καλοκαίρι, από το νησί και ενώ είχα ξεκινήσει, εκεί, να γράφω μικρά ποιήματα για να υμνήσω με τον δικό μου τρόπο την ομορφιά της και την πολυδιάστατη φύση της. Όμως ήταν σαν κάτι να έλλειπε διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντάς τα. Έλλειπε το παραμύθι της.
Η Αστυπάλαια, λοιπόν, στο βιβλίο είναι μια κόρη που στην πραγματικότητα είναι η ψυχή της, φτιαγμένη από τα δομικά στοιχεία της, τον βράχο της, το κάστρο της, τα απόκρημνα ακρογιάλια της, την απέραντη θάλασσά της. Μια κόρη που έχει καρδιά πεταλούδας, όπως το σχήμα της, και βάφει τη θάλασσα και τον ουρανό με τα συναισθήματά της. Μια κόρη που κάνει μια υπέρβαση παρά την κατάρα που την ακολουθεί και τελικά ερωτεύεται και απελευθερώνει για πάντα την υπέροχη ομορφιά της.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική, σε εικονογράφηση της Μαριάννας Φραγκούλη με τη στήριξη της INTERAMERICAN.
Παράλληλα, κυκλοφόρησε και η ιταλική έκδοση με τίτλο Mi chiamoAstypalaia, μια ευγενική προσφορά του Κέντρου Ξένων Γλωσσών PERUGIA–Τίνα Ζωγοπούλου.
Το σύνολο της συγγραφικής αμοιβής και πλέον διατίθεται για τη στήριξη των άπορων οικογενειών της Αστυπάλαιας.
