Του Περικλή Βασιλόπουλου. Α
ποτελεί κοινή παραδοχή πως οι άνεργοι, καθώς και εκείνοι χωρίς χαρτιά, δεν διαθέτουν φωνή. Και είναι σίγουρο πως δεν μπορούν να περιμένουν κάτι από τις συνδικαλιστικές δομήσεις στον τόπο μας. Προτείνω να αποκτήσουν μόνοι τους φωνή με τον εξής τρόπο.
Επικοινωνώντας μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και από στόμα σε στόμα, ορίζουν μια συγκεκριμένη εργάσιμη ημέρα της εβδομάδας και συγκεκριμένη ώρα (π.χ. 1:00 μ.μ.) ώστε να μην διαταράσσουν την κοινή ησυχία, και συγκεντρώνονται σε μικρές ομάδες με αποκλειστικό στόχο να παράξουν θόρυβο.
Είτε φωνάζοντας ρυθμικά: «Θέλουμε δουλειά, θέλουμε δουλειά», είτε χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσο για να παράξουν θόρυβο: ντουντούκες, σφυρίχτρες, ταμπούρλα, κόρνες, κλαρίνα και οτιδήποτε άλλο. Θα πρέπει να αρχίζουν ακριβώς την ίδια στιγμή, και εφόσον το αποφασίσουν, να κατευθύνονται προς κάποια κεντρική πλατεία.
Η επιμονή να μαζεύονται την ίδια ημέρα, την ίδια ώρα, είμαι βέβαιος πως στην πορεία θα συνεγείρει κι άλλο κόσμο από καθαρή ανθρώπινη συμπάθεια και αλληλεγγύη. Σύντομα αυτοί οι θόρυβοι, αυτές οι φωνές απόγνωσης θα γιγαντωθούν και θα ακουστούν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, θέτοντας συγχρόνως υπό αμφισβήτηση το οποιοδήποτε κύρος τους.
Αυτό το πρόγραμμα από τα κάτω, δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου, παρά να αποκαλεστεί με μία μόνο λέξη, Η ΦΩΝΗ.
* Ο Περικλής Π. Βασιλόπουλος
είναι ιατρός-χειρουργός
