Συνεχίζουμε τα μικρά αφιερώματα στις σελίδες της εφημερίδας μας για τα 15 χρόνια από την έκδοσή της.
της Αφροδίτης Κατσαδούρη*
Αγαπημένες και αγαπημένοι σύντροφοι, φίλες και φίλοι. Είναι μεγάλη χαρά και συγκίνηση που βρίσκομαι σήμερα εδώ μαζί σας σε μία τόσο ιδιαίτερη στιγμή. Ο Δρόμος της Αριστεράς συμπληρώνει 15 χρόνια ζωής. 15 χρόνια κυκλοφορίας σε καιρούς φαιούς, χαλεπούς, ασφυξιογόνους, άγονους και άνυδρους. Μια διαδρομή που δεν γράφτηκε με μεγάλα μέσα, αλλά με ψυχή, επιμονή και προσήλωση σ’ αυτό που αποκαλούμε το ανθρώπινο μέτρο της πολιτικής. Ο Δρόμος, ελεύθερος και ανένταχτος, ακούραστος, πεισματάρης, δεν υπέκυψε στη φθορά του χρόνου, στην ευκολία της μασημένης είδησης, της συστηματικής αναπαραγωγής του ευπειθούς συμβιβασμού. 15 χρόνια που κάθε τεύχος του ήταν μία πράξη αντίστασης απέναντι στη λήθη, στην αποχαύνωση της ενημέρωσης, στην κατανάλωση, στη μοναξιά του ατομισμού. Σε μια εποχή που όλα γύρω μας τρέχουν γρήγορα και οι αφίσες μας τραβούν απ’ το μανίκι, όπως έχει γράψει ο Μιχάλης Γκανάς στο ποίημά του «Τον τάφο μου τον θέλω στα Χαυτεία», από τη συλλογή «Μαύρα λιθάρια», σε μια εποχή που οι ειδήσεις αναλώνονται αλλοιωμένες σε δευτερόλεπτα και το επόμενο θέμα σβήνει το προηγούμενο, ο Δρόμος επέλεξε να επιμείνει, να δώσει χώρο σε αναλύσεις που δεν εξαντλούνται σε συνθήματα, να καταγράψει τις μικρές και μεγάλες ιστορίες του λαού μας, χωρίς να τις παραμορφώνει μέσα από τον χαλκευμένο φακό της εξουσίας. Αυτός ο δρόμος λοιπόν δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα. Ήταν και είναι ένας δρόμος με ανηφόρες, με εμπόδια, με δυσκολίες. Αλλά ήταν πάντα ένας δρόμος ανοιχτός. Ένας δρόμος που περπάτησαν και περπατούν άνθρωποι που δεν φοβούνται να αμφισβητήσουν, να ελπίσουν, να οραματιστούν. Ένας δρόμος που δεν χαϊδεύει αυτιά, που δεν πουλάει ελπίδες χωρίς αντίκρισμα, που δεν καλλιεργεί την ηττοπάθεια, αλλά την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων που αγωνίζονται. Άνθρωποι που ξέρουν ότι η ιστορία δεν γράφεται από εκείνους που την παρατηρούν παθητικά, αλλά από εκείνους που παλεύουν να τη διαμορφώσουν. Και αυτή είναι η διαδρομή που κάνει τον Δρόμο της Αριστεράς κάτι πολύ περισσότερο από μία απλή εφημερίδα. Είναι μία συλλογική προσπάθεια, μια πολυθεματική εστία διαλόγου, ένας ζεστός τόπος συνάντησης για όσους δεν δέχονται τον κόσμο όπως είναι αλλά όπως μπορεί και αξίζει να γίνει.
ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ σήμερα τα 15 χρόνια της εφημερίδας, ένα έντυπο με ιστορία και παράδοση στο διάβα ενός διαλόγου, πάντα ανοιχτού, πάντα πολυθεματικού, πάντα θετικού στη συζήτηση και τη διαρκή σκέψη. Ενός εντύπου που μιλάει χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για τους αγώνες όχι ως στενάχωρες αναμνήσεις του παρελθόντος, αλλά ως αναγκαίο οικοδομικό υλικό ενός μέλλοντος που κάποια μέρα θα χαμογελάσει γεμίζοντας κάθε σκοτεινό σοκάκι φως και ελπίδα, έτσι όπως το φανταζόμαστε εμείς που αγαπούμε την ποιητική δημιουργία και τους ανώνυμους σμιλευτές της ιστορίας αυτού του τόπου. Τους εργάτες, τους τεχνίτες, τους αγρότες, τους δασκάλους, τους ποιητές.
Ο Δρόμος αγκάλιασε τα κείμενά μου από την πρώτη στιγμή και μου έδωσε βήμα και εγγραφή στις σελίδες του. Στο Δισάκι (η στήλη που γράφω στον Δρόμο) χωρούν οι άνθρωποι που μου έμαθαν τι θα πει αξιοπρέπεια. Οι άνθρωποι που μου δίδαξαν, όχι με θεωρίες άλλα με τη στάση τους, τι σημαίνει να είσαι αριστερός. Να στέκεσαι όρθιος εκεί που οι άλλοι λυγίζουν, να βλέπεις τον κόσμο όχι όπως είναι αλλά όπως θα μπορούσε να γίνει, να νοιάζεσαι. Γιατί και εκεί βρίσκεται η πολιτική. Στο βλέμμα που ρίχνεις στον διπλανό σου, στην αγωνία του μεροκάματου, στο κουράγιο του δασκάλου, στο πείσμα του εργάτη, στην ιδρωμένη ανάσα αυτού που δεν τα παρατάει. Ο Δρόμος μου έδωσε αυτόν τον πολύτιμο χώρο, έναν χώρο που δεν ζήτησε να γίνω κάποια άλλη για να χωρέσω, που δεν με πίεσε να είμαι επίκαιρη με την έννοια της ταχύτητας και να χωρέσω συμπιεσμένη στην ύλη του. Έναν χώρο που μου επέτρεψε να γράφω με ειλικρίνεια, ντομπροσύνη, μεράκι και ηθικότητα. Και, ξέρετε, αυτό είναι επαναστατικό στις μέρες μας. Να έχεις έναν χώρο έκφρασης που δεν καταπίνει αμάσητη τη φωνή σου, κάτω από τις ανυπόφορες σειρήνες του άστεως, αλλά τη διασπείρει στις φυλλωσιές των σελίδων του αναδεικνύοντάς την.
15 ΧΡΟΝΙΑ που ο Δρόμος δεν υπέκυψε στη φθορά του χρόνου, στην ευκολία της αναπαραγωγής, στον εύκολο συμβιβασμό, που στάθηκε κόντρα στους καιρούς με φωνή κριτική, ελεύθερη, φωνή ανήσυχη και καρδιά πυρωμένη. Και είναι αυτή η φωνή που μας συνδέει, όσους γράφουμε και όσους διαβάζετε. Γιατί το γράψιμο χωρίς αποδέκτη είναι ένας κατατρεγμένος μονόλογος οκνηρίας. Μα όταν υπάρχει αυτή η κοινότητα, η κοινότητα της αναζήτησης, της αγωνίας, της ελπίδας, της συμπόρευσης, τότε το κάθε μας κείμενο σταλάζει νόημα και γίνεται νήμα, γίνεται σχέση, γίνεται σπόρος Άνοιξης που χαμογελά στη χαλασμένη πίσσα των ανθρώπων γύρω μας.
Ο Δρόμος της Αριστεράς είναι μια ένδοξη μορφή πολιτικής πράξης. Είναι το όχημα στην αδιαφορία, στη σήψη των κατατρεγμένων καιρών μας. Το ανυψωμένο ηθικό στη μνημονιακή ήττα. Είναι το «ναι» μας στον άνθρωπο. Και μέσα από τις σελίδες του συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε πεισματικά. Με συνέπεια, με αγάπη για τον κόσμο. Αυτός είναι ο δικός μας δρόμος. Ένας δρόμος που δεν βαδίζουμε ανυπεράσπιστοι και μόνοι. Τον περπατάμε μαζί.
* Η Αφροδίτη Κατσαδούρη είναι φιλόλογος και συγγραφέας. Η τελευταία της ποιητική συλλογή έχει τον τίτλο «Η σάρκα στάζει στο μπαλκόνι», εκδόσεις Έναστρον, και μπορείτε να τη βρείτε σε κεντρικά βιβλιοπωλεία.
