Του Βασίλη Χατζηνάκη
Να γίνουν οι σχολές κέντρα αγώνα για να “φύγει η χολέρα” του ΔΝΤ, να μην πληρώσουμε εμείς, για να υπάρξει μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή στη χώρα
Μόλις προχθές, η Ελλάδα συγκλονίστηκε από τη μεγαλύτερη –λένε οι παλιότεροι- διαδήλωση, από την εποχή της μεταπολίτευσης. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πορεύτηκαν στους δρόμους της Αθήνας, που αποδείχτηκαν μικροί για να χωρέσουν την οργή. Συγκλονίστηκε κι από το χαμό τριών ανθρώπων, με ηθικό αυτουργό την κυβερνητική πολιτική και την καταστολή που γεννούν τη βία. Τις προηγούμενες ημέρες, δεκάδες πορείες, μικρές ή μεγάλες, σε όλη τη χώρα, με αποκορύφωμα τις ογκώδεις συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς και την απεργία της Τετάρτης, έδειξαν ότι πλέον οι κινητοποιήσεις μπορούν να πάρουν παλλαϊκό χαρακτήρα.
Σ’ αυτήν την παλλαϊκή κινητοποίηση, η νεολαία είχε στο δρόμο τους «αριθμούς» και τον παλμό που της αναλογούν. Κι όμως, η κατάσταση μέσα στους φοιτητικούς χώρους και το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα απέχει πολύ από το να αντιστοιχηθεί με την κρισιμότητα της στιγμής. Δεκαπέντε, περίπου, ημέρες πριν από τις φοιτητικές εκλογές η κατάσταση είναι σχεδόν ίδια με τα προηγούμενα χρόνια. Και δυστυχώς, συμμετοχή στην ευθύνη για αυτήν την κατάσταση, έχει και η φοιτητική Αριστερά.
Ένα μικρό μόνο μέρος των μέτρων που χουντικά προσπαθεί να επιβάλει σήμερα η τρόικα, είναι όμοια με αυτό που έβγαλε χιλιάδες νέους Γάλλους στο δρόμο και οδήγησε σε κύμα καταλήψεων στα γαλλικά πανεπιστήμια, ενάντια στο CPE. Σήμερα, δε, δεχόμαστε «μια ακόμα επίθεση» στα δικαιώματά μας, τα μέτρα δεν αφορούν έναν κλάδο, μια κοινωνική ομάδα, ένα χώρο δουλειάς. Επαναπροσδιορίζεται το αύριο ενός νέου ανθρώπου προς το χειρότερο, υποθηκεύεται το μέλλον του. Πόσο νόημα θα έχει πλέον, για παράδειγμα, η έννοια και η διεκδίκηση του «ισχυρού πτυχίου» όταν τιμωρείται η ίδια η εργασία; Αν αυτά ισχύουν, γιατί αργεί το φοιτητικό κίνημα να μπει μπροστά;
Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά και συζητιούνται με ένα γενικό τρόπο και μέσα στις σχολές. Λείπει όμως ένα σχέδιο που θα ενώσει τον κόσμο, που θα τον εμπνεύσει να δώσει μια μάχη, που θα τον προετοιμάσει για έναν αγώνα αντοχής. Στα αμφιθέατρα, ο φοιτητής νιώθει πλέον περισσότερο μόνος, και σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο. Νιώθει ότι είναι περαστικός από τη σχολή του, ότι οι σπουδές του είναι ενδιάμεσος σταθμός για την ανεργία, πως είναι ανούσιες και πρέπει γρήγορα να ξεμπερδεύει. Ενώ καταλαβαίνει τη χρεοκοπία των παρατάξεων του δικομματισμού (το ίδιο το σύστημα που πρεσβεύουν, σήμερα καταρρέει με πάταγο), την ίδια στιγμή δε βλέπει πειστική διέξοδο στα υπαρκτά σχήματα της αριστεράς, με τη σημερινή γραμμή και τακτική τους.
ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, είναι πια δυο παρατάξεις-γιγαντιαίοι εκλογικοί μηχανισμοί, φυτώρια στελεχών-αυριανών κλεφτών, βουλευτών και υπουργών. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, απολίτικοι απολογητές των κομμάτων του δικομματισμού εδώ και 20 χρόνια. Αλλά και πρώτες στην εκλογική καταγραφή, εδώ και 20 χρόνια. Ταυτόχρονα, η φοιτητική Αριστερά, όσο κι αν ορκίζεται για την ιστορικότητα της περιόδου, δεν υποστηρίζει, απόλυτα, τους όρκους της με την πρακτική κίνησή της. Θα μπορέσει φέτος να αποφύγει την πολιτική -αν όχι και οργανωτική- πολυδιάσπαση και τους περισπασμούς στο δευτερεύον ή θα παρασυρθεί σε ένα παιχνίδι εκτός έδρας με το άγχος της εκλογικής καταγραφής; Και πόση σημασία θα έχει φέτος η εκλογική καταγραφή της σε μια μάχη χωρίς κεντρικό διακύβευμα, μια μάχη μηχανισμών και εντυπωσιασμών; Πού θα αθροιστεί και τι θα τροποποιήσει;
Μια καλή καταγραφή φέτος –και για την Αριστερή Ενότητα- θα έχει νόημα μόνο υπό προϋποθέσεις. Η πιο βασική προϋπόθεση, είναι η άθροιση κάθε συζήτησης, κάθε παρέμβασης, κάθε ψήφου, στο κεντρικό σήμερα ζήτημα, στην υπόθεση μιας μεγάλης ανατροπής εντός και εκτός φοιτητικών χώρων.
Η εισβολή του φοιτητικού κινήματος και της νέας γενιάς στο σκηνικό που στήνουν η διορισμένη κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, μπορεί να αλλάξει σχεδιασμούς, να ανατρέψει βεβαιότητες και ν’ αμφισβητήσει μονόδρομους.
Οι φοιτητικές εκλογές μπορούν, φέτος, να μην είναι η κατάληξη. Να είναι διάλλειμα, ενδιάμεσος σταθμός, μιας πλατιάς κίνησης μέσα στις σχολές, με στόχο τη συγκρότηση και την προετοιμασία κόσμου για μια μεγάλη μάχη διαρκείας, με στόχο την καλύτερη οργάνωση του δικού μας στρατοπέδου.
Με στόχο να δημιουργήσουμε χώρους έκφρασης και αλληλεγγύης για τους φοιτητές. Ανοιχτές μαζικές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες και συγκεντρώσεις δυνάμεων ενάντια στα μέτρα και την «μοντέρνα κατοχή». Με λιγότερη συνθηματολογία και περισσότερο πειστικό λόγο. Να επανανοηματοδοτήσουμε τις μαζικές διαδικασίες ώστε να χωρούν και να σέβονται τον κόσμο, να συνδεθούμε με το λαό και την κοινωνία. Να γίνουν οι σχολές κέντρα αγώνα για «να φύγει η χολέρα» του ΔΝΤ, να μην πληρώσουμε πάλι εμείς, για να υπάρξει μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή στη χώρα. Μόνον έτσι θα έχει νόημα και η ψήφος στην Αριστερή Ενότητα στις 19 Μάη.
