Επισπεύδονται οι διαδικασίες και οι αποφάσεις για την ένταξη δύο χωρών, της Φινλανδίας και της Σουηδίας στον επιθετικό οργανισμό του ΝΑΤΟ. Οι διαδικασίες περιλαμβάνουν αποφάσεις των κυβερνήσεων των χωρών αυτών, υποβολή αίτησης, έγκριση στη Συνέλευση του ΝΑΤΟ και στη συνέχεια επικύρωση από τα κοινοβούλια όλων των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ. Για την περίπτωση της Φινλανδίας που θα υποβάλλει αίτηση τις επόμενες μέρες θεωρείται ότι η όλη διαδικασία ένταξης θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι τον Οκτώβριο.
Αυτά όσον αφορά τα «διαδικαστικά» του ζητήματος. Υπάρχει όμως και η ουσία. Δύο χώρες που παραδοσιακά είχαν μείνει εκτός των στρατιωτικών συνασπισμών, είχαν μια πιο «ουδέτερη» στάση, και στην περίπτωση της Φινλανδίας υπήρχε ένα ειδικό γεωπολιτικό καθεστώς (εξ ου και ο όρος «φινλανδοποίηση) με ιστορικό πολέμου με την ΕΣΣΔ το 1940 και με μεγάλα χερσαία σύνορα με τη Ρωσία. Η Σουηδία στις καλές μέρες μετείχε σε προσπάθειες για την ειρήνη στον κόσμο (ο Ούλοφ Πάλμε πρωθυπουργός της Σουηδίας την περίοδο που δολοφονήθηκε το 1986, μετείχε στην «Κίνηση των 6 για την ειρήνη και το διεθνή αφοπλισμό» που ιδρύθηκε το 1984 και μετείχαν οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου, της Σουηδίας Ούλοφ Πάλμε, της Ινδίας Ίντιρα Γκάντι και οι πρόεδροι του Μεξικού Μιγκέλ ντε λα Μαντρίντ, της Αργεντινής Ραούλ Αλφονσίν και της Τανζανίας Τζούλιους Νιερέρε). Άλλοι καιροί…
Τώρα, ακόμα και αυτές οι χώρες αισθάνονται την ανάγκη να προσχωρήσουν σε μια συμμαχία που τάχα θα τους εξασφαλίσει μια αμυντική προστασία, μια «ομπρέλα» που θα τους προστατεύσει από τη «ρωσική επιθετικότητα» και την πυρηνική απειλή. Στην ουσία επιλέγουν την «ησυχία» τους μετατρέποντας τις χώρες τους σε «ΝΑΤΟϊκά εδάφη» δηλαδή ορμητήρια και πιθανούς στόχους σε έναν ευρύτερο πόλεμο που ενδεχομένως ξεσπάσει. Επιλογή που βρίσκει τις αστικές τάξεις των χωρών αυτών και το πολιτικό τους σύστημα σε γραμμή ευθυγράμμισης με την υπόλοιπη Ευρώπη και τον ευρωατλαντισμό. Από την συστράτευση αυτή οι επιμέρους αστικές τάξεις προσβλέπουν να αποκομίσουν κέρδη – αγορές και λάφυρα έτσι και η πλευρά αυτή επικρατήσει. Μην ξεχνάμε ότι η Σουηδία διαθέτει μια αξιόλογη πολεμική βιομηχανία και ήδη έχει προμηθεύσει πολλά όπλα την εμπόλεμη Ουκρανία. Κανείς από τους εμπόρους όπλων δεν μπορεί να μείνει πίσω από την νέα κούρσα που ξανοίγεται.
Η υπερτίμηση του πολέμου (ως μέσου και τρόπου) υποτιμώντας την πολιτική σφαίρα και όλες τις συνέπειες μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικά αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα
Φυσικά υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα εξίσου σημαντικό. Πρόκειται για την υποχώρηση των κοινωνιών και των ειρηνικών διαθέσεων και του αισθήματος ως αδέσμευτων δυνάμεων που είχαν ευρύτατη αποδοχή εντός των πολιτών των χωρών αυτών. Έχει υπάρξει μια μεταστροφή και λέγεται ότι περίπου ένα 70% με 80% του πληθυσμού υποστηρίζει τη ένταξη των χωρών αυτών στο ΝΑΤΟ. Πρόκειται για μια οπισθοδρόμηση…
Υπάρχει φυσικά το ζήτημα του πώς καταγράφεται σε αυτές τις κοινωνίες η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η απειλή που νοιώθουν από μια επέκταση του πολέμου στην περιοχή τους και στην «ανάγκη» να νοιώσουν μια ασφάλεια εντός μιας «συμμαχίας». Από αυτήν την άποψη αυτή η στροφή των χωρών αυτών προς ευρωατλαντικές τροχιές (όπως και η αλλαγή στάσης της Γερμανίας) πρέπει να εξεταστούν και σαν αποτέλεσμα της απόφασης του Πούτιν να προχωρήσει στον πόλεμο. Η υπερτίμηση του πολέμου (ως μέσου και τρόπου) υποτιμώντας την πολιτική σφαίρα και όλες τις συνέπειες μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικά αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Τώρα βέβαια η Φινλανδία και η Σουηδία θα συγκαταλέγονται στις ανοικτά εχθρικές χώρες για την Ρωσία και βέβαια αναμένεται η «απάντηση» της Ρωσίας στην κλιμάκωση που κάνει το ΝΑΤΟ εντάσσοντας δύο ακόμα χώρες στην επιθετική συμμαχία. Δεν το λες και επιτυχία αυτό…
Από όλες τις πλευρές η διεύρυνση του ΝΑΤΟ με την ένταξη και άλλων δύο χωρών στην «συμμαχία» είναι μια άκρως αρνητική εξέλιξη.
