Η προσωποποίηση του κεφαλαίου στην Ευρώπη –καθαρόαιμης ορντοφιλελεύθερης κοπής– κύριος Σόιμπλε, πρόεδρος του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου της Γερμανίας, υποστήριξε ότι «δεν είναι με απόλυτο τρόπο ορθός ο ισχυρισμός ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην προστασία της ζωής». Για να συμπληρώσει πως «το κράτος πρέπει να εγγυηθεί την καλύτερη δυνατή υγειονομική περίθαλψη σε όλους, αλλά οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πεθαίνουν εξαιτίας του κορονοϊού».
Μετά την «καραντίνα» έρχεται η «επανεκκίνηση» γιατί δεν μπορεί να συνεχιστεί η «γενική απεργία» και η στασιμότητα του πρώτου διαστήματος. Θα θυμόσαστε ότι βιάζονταν πάρα πολύ να γίνει αυτό χωρίς καμία μέριμνα για την ανθρώπινη ζωή.
Ο Ντομινίκ Στρος Καν, πρώην υπουργός οικονομικών της Γαλλίας και πρόεδρος του ΔΝΤ, που αποπέμφθηκε με χειροπέδες σε στημένη υπόθεση από τους Αμερικάνους, δήλωσε στο ίδιο μοτίβο πως «η “αξία” της ανθρώπινης ζωής έχει αυξηθεί αξιοσημείωτα στο συλλογικό υποσυνείδητο των πλουσιότερων χωρών». Κι αυτό ίσως έχει κόστος για τις ασφαλιστικές εταιρίες, τα συνταξιοδοτικά προγράμματα, τις κρατικές δαπάνες. Για τους γέρους ο Καιάδας είναι πιο βολικός, άλλωστε ο πληθυσμός έχει γεράσει πολύ στη Δύση. Το «έγκλημα στο γηροκομείο» που παίχτηκε σε τόσες χώρες είναι ενδεικτικό της οπισθοδρόμησης που συντελείται στο γερασμένο καπιταλισμό. Εν μέρει τη γήρανση θέλουν να αντιμετωπίσουν οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης με τη λελογισμένη εισαγωγή μεταναστών και τη σχετική ενσωμάτωσή τους. Το δηλώνουν ανοικτά, «έτσι θα αντιμετωπίσουμε το δημογραφικό». Αυτό ισοδυναμεί περίπου με το «θα αλλάξουμε λαό», αφού αυτός που έχουμε γερνάει και μάλιστα τελευταία «εθνικολαϊκίζει».
Η σχέση κόστους-κέρδους έχει εμποτίσει όλες τις πλευρές της ζωής. Η απόδοση στρέφεται πολλές φορές ενάντια στη ζωή και την προστασία της. Με την πανδημία και την κρίση δεν κινδυνεύουν μονάχα οι γέροι και οι γερασμένοι πληθυσμοί της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Κινδυνεύουν οι εργαζόμενοι που δεν ήταν σε καμία καραντίνα, κινδυνεύουν γιατροί και νοσηλευτές, κινδυνεύουν οι πιο φτωχοί και αδύναμοι, οι έγκλειστοι κάθε είδους. Κινδυνεύουν τεράστιοι πληθυσμοί σε ολόκληρο τον κόσμο (αλλά εκεί η ζωή δεν είναι τόσο υπερτιμημένη όσο στη Δύση, οπότε επιτρέπεται να πεθαίνουν σαν τις μύγες οι άνθρωποι…).
Ο αγώνας για τη ζωή ενάντια στο κέρδος περιλαμβάνει όλους τους τομείς που έχουν τιναχθεί ή διαταραχθεί από το διαρκές κυνηγητό του υπερκέρδους σε πλανητική κλίμακα. Κλίμα, σχέση ανθρώπου και φύσης, νέες τεχνολογίες, γενικευμένη επιτάχυνση ρυθμών και ροών, ανταγωνισμοί και αποκλεισμοί, οδηγούν όλα μαζί σε αδιέξοδα και μεγάλη καταστροφή της ζωής, βιολογικής και κοινωνικής.
Ωθούμαστε στη φάση Β΄ χωρίς να έχουν απαντηθεί πολλά ερωτήματα και χωρίς σοβαρές προφυλάξεις (άλλωστε πάντα πέθαιναν άνθρωποι, πώς κάνετε έτσι…). Το σχέδιο ΧΑΜ (χέρια, αποστάσεις, μάσκα) «κάτι λέει», αλλά δεν είναι η λύση όταν όλα τα άλλα μένουν αμετάβλητα. Και ειδικά όταν στο τιμόνι είναι το κυνήγι του υπερκέρδους από κολοσσούς και «σαΐνια».
Νέα συνείδηση, νέα συλλογική στάση και δράση, νέες προτεραιότητες και ιεραρχήσεις σε κάθε κοινωνία με στόχο την υπεράσπιση της ζωής με την πιο πλατειά έννοια του όρου. Αυτά χρειαζόμαστε περισσότερο παρά ποτέ για την επιβίωσή μας, για την ζωή των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας σ’ έναν καλύτερο κόσμο.
