Tης Μαρίνας Μπρέστα*
Falta lo que falta (Αυτό που λείπει, λείπει). Συχνή φράση στα ανακοινωθέντα της Παράνομης Επαναστατικής Επιτροπής των Ιθαγενών και της Γενικής Διοίκησης του EZLN.
Στην 6η Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα (Αύγουστος 2005) οι Ζαπατίστας κήρυξαν μια «εθνική εκστρατεία για την οικοδόμηση ενός άλλου τρόπου να κάνει κανείς πολιτική».
Και χαρακτηριστικά γράφεται: «Με αλληλοσεβασμό, θα ανταλλάξουμε εμπειρίες, ιστορίες, ιδέες, όνειρα…» και «θα πάμε να ακούσουμε και να μιλήσουμε άμεσα, χωρίς μεσάζοντες και διαμεσολαβήσεις με τους απλούς και ταπεινούς ανθρώπους του μεξικάνικου λαού».
«Δεν θα γίνονται συμφωνίες από τα επάνω που θα επιβάλλονται προς τα κάτω, αλλά συμφωνίες για το πώς θα βαδίσουμε μαζί για να ακούσουμε και να οργανώσουμε την αγανάκτηση. Δεν θα χτίζονται κινήματα τα οποία θα γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης πίσω από τις πλάτες εκείνων που τα έφτιαξαν, αλλά θα λαμβάνεται πάντα υπ’ όψιν η γνώμη εκείνων οι οποίοι συμμετέχουν…».
«…Δεν θα επιχειρηθεί να λυθούν από τα πάνω τα προβλήματα της χώρας μας, αλλά να οικοδομηθεί από τα κάτω μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στην νεοφιλελεύθερη καταστροφή, μια αριστερή εναλλακτική πρόταση για το Μεξικό».
Αλλά ας δούμε τη δική μας εμπειρία, το 1ο Ψήφισμα της Λαϊκής Συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος:
«Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για μας χωρίς εμάς…».
«Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματα μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς…».
«… Εκεί, στις πλατείες, θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας…».
Παρά τις διαφορετικές διαδρομές και φυσικά με πάρα πολλές διαφορές, υπάρχει μια «κοινή αλήθεια»: ως αναγκαία προϋπόθεση για τη γέννηση μιας νέας πολιτικής είναι η συνάντηση των ανθρώπων, η συναπόφαση, η συνδιαμόρφωση, η συν-κίνησή τους.
Για όσους, λοιπόν, από εμάς που αντιλαμβανόμαστε το κενό, πως κάτι άλλο χρειάζεται σήμερα, πως χρειάζεται μια άλλη πολιτική, πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό.
Και ναι μεν, δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε μια εθνική εκστρατεία, μια άλλη καμπάνια σαν τους Ζαπατίστας, μπορούμε όμως να προσπαθήσουμε όσο φτάνει το χέρι μας (και λίγο παραπάνω) να ανοίξουμε μια τέτοια συζήτηση παντού.
Το διαφορετικό και σημαντικό στοιχείο στην πρωτοβουλία που παίρνει ο δρόμος είναι πως θέτει ερωτήματα προς απάντηση και όχι απαντήσεις. Αυτό που χρειαζόμαστε, σήμερα, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, είναι η συνάντηση και διάδραση ιδεών, προτάσεων, σκέψεων και μια νέα συμφωνία συνύπαρξης. Για μην πάμε όπως πριν. Γιατί βλέπουμε σήμερα την υπαρκτή Αριστερά να συνεχίζει, με κεκτημένη ταχύτητα, χωρίς επί της ουσίας να διαπιστώνει το κενό, να διακατέχεται από την πεποίθηση πως είναι «το» πολιτικό υποκείμενο και όχι ένα πολιτικό υποκείμενο.
Πολιτικός αυτισμός και ναρκισσισμός.
Καμία αυτοκριτική, καμία συναίσθηση της ίδιας της τής έλλειψης.
Δεν λείπει μόνο το πολιτικό σχέδιο, η πρόταση. Λείπει η συλλογική, ισότιμη, όσο το δυνατόν πιο ανοιχτή, συμμετοχική και δημοκρατική συνδιαμόρφωση ενός τέτοιου πολιτικού σχεδίου-πρότασης. Είναι απαραίτητος όρος για να υπάρξει αυτή η πολιτική πρόταση και διέξοδος.
Ο Αλέν Μπαντιού (που είναι στη χώρα μας αυτές τις μέρες) γράφει: «Πολιτικό είναι αυτό που μπορεί να κάνει το συλλογικό». Το «συλλογικό», όμως, είναι εξίσου σημαντικό στην πρόταση με το τι «μπορεί να κάνει» αυτό. Είναι και τα δύο προαπαιτούμενα, είναι και τα δύο ζητούμενα για μια άλλη πολιτική.
Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, όντας σε μια περίοδο όπου η καταστροφή της χώρας βαθαίνει και με πιθανούς εθνικούς κινδύνους, που βιώνουμε τις συνέπειες της συνθηκολόγησης ενός ακήρυχτου πολέμου, πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να βρούμε τη δύναμη να ξαναξεκινήσουμε… Και ό,τι λείπει, λείπει! Μαζί, θα το χτίσουμε.
*Η Μαρίνα Μπρέστα είναι τεχνολόγος μηχανικός
