Το κοριτσάκι με τις πλεξούδες έριξε το τόπι,
αυτό πέρασε πάνω από το φράχτη,
βρέθηκε στο δρόμο.
Δυο χέρια πιασμένα σφιχτά λύθηκαν
για να το πιάσουν
-δεν το πρόλαβαν.
Kύλησε στο δρόμο με τις μάντρες,
ανέκρουσε στα αμέριμνα πόδια του παππού
στο καφενείο της πλατείας,
κρύφτηκε στο παρτέρι του πεζοδρομίου.
Ένα ζευγάρι παραμέρισε
τα κλαδιά της βουκαμβίλιας να περάσει,
το κλότσησαν γελώντας
κι ύστερα εκείνος βάλθηκε
να ξεμπλέκει τα μαλλιά της.
Αναπήδησε
στη γειτονική τσιμεντένια αλάνα,
παιδικά ποδαράκια το έπαιξαν ποδόσφαιρο,
ένα σουτ
το έστειλε στο ανοιχτό παράθυρο,
προσγειώθηκε στην ανοιχτή σελίδα ενός βιβλίου.
Το βιβλίο έγραφε
O Δρόμος προς την Ευτυχία
Η μικρή Ευτυχία
Μόλις ξεκινούσαμε την πορεία της ζωής μας και ένα από τα πρώτα βήματά μας ήταν η συνάντησή μας με την Ευτυχία του αναγνωστικού μας, στο Δημοτικό Σχολείο.
Το κοριτσάκι με τις πλεξούδες που, σιγά-σιγά, μας έβαζε στη διαδικασία της ζωής, πότε παίζοντας, πότε διαβάζοντας και πότε κάνοντας φιλίες.
Έμελλε και μέλλει στην κάθε μια και στον καθένα να προχωράμε στη ζωή μας αναζητώντας συστηματικά την Ευτυχία.
Σήμερα είμαστε σε μια εποχή που μπορεί κανείς να πει με ισχυρή βεβαιότητα ότι το σύνολο σχεδόν των σταθερών για όλους έχει ανατραπεί. Ζούμε και ζήσαμε κυρίως σε μια εποχή, όπου έγινε μια συστηματική προσπάθεια να πιστέψουμε ότι το σημαντικό είναι το φαίνεσθαι και όχι το είναι, ότι σημασία έχει κάτι να λάμπει και αυτό αρκούσε για να θεωρηθεί χρυσός, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ως εκ τούτου κάτι που δεν είναι δίκαιο μπορεί να ονομαστεί αναγκαίο και να επιβληθεί. Το πιο βαρύ, όμως, είναι ότι πορευτήκαμε σε μια εποχή, όπου έγινε συστηματική και πολύπλευρη προσπάθεια να ξεχάσουμε τις πιο βασικές αρχές με τις οποίες οι περισσότεροι από μας γαλουχηθήκαμε από τις γιαγιάδες, τους παππούδες και τους γονείς. Τις αρχές της αγάπης, της αλληλεγγύης, της φιλίας, της μάχης για ιδανικά και οράματα, της εντιμότητας και του ήθους.
Σε αυτό το τριπάκι πέφταμε συχνά, υποκύπτοντας, άλλοτε ευκολότερα και άλλοτε δυσκολότερα, σε έναν άκρατο καταναλωτισμό, που ήταν το τυρί το οποίο είχε τοποθετηθεί εκεί για να μπούμε εμείς οι ίδιοι στη φάκα.
Στη φάκα του κέρδους το οποίο κατέληγε σ’ αυτούς που είχαν στήσει το συγκεκριμένο σκηνικό.
Είναι πιθανό κάποιες φορές να μπερδέψαμε τη μάχη για καλύτερη ζωή, τη μάχη για να προχωρήσουμε σε μια καλύτερη κοινωνία που θα έδινε ευκαιρίες σε όλους, με την πρόσκαιρη απόκτηση αγαθών τα οποία θα χρησιμοποιούσαμε μόνο για να ξεχωρίσουμε ο ένας από τον άλλον.
Ακόμα και μέσα στην ίδια τάξη ανθρώπων με κοινά προβλήματα και κοινές προσδοκίες, πέσαμε στη παγίδα του να επιδιώκουμε να ξεχωρίσουμε ο ένας από τον άλλον μόνο μέσα απ’ αυτή την απόκτηση.
Σε αυτή τη βάρβαρη πορεία του συστήματος, ο άνθρωπος αποδεικνύει (ορισμένες φορές με την καταστροφή του μέλλοντος των παιδιών του), ότι έχει χάσει και πρέπει να επαναπροσδιορίσει οπωσδήποτε την ουσία της παρουσίας και της ύπαρξής του πάνω στον πλανήτη, συνολικά.
Πολλοί από μας, σε πολύ σύντομο χρόνο, στήσαμε στον τοίχο και εκτελέσαμε εν ψυχρώ τη μικρή Ευτυχία του αναγνωστικού.
Όμως, αυτή η μικρή Ευτυχία δεν σβήνει και δεν πεθαίνει. Έχει αυτό το μοναδικό πλεονέκτημα. Είναι πάντα παρούσα και πάντα ζωντανή. Είναι τόσων ετών, όσο ο καθένας που διαβάζει ξανά το αναγνωστικό και κοιτάει ξανά τη φωτογραφία της. Για μένα είναι ήδη 52 ετών, για την ανιψιά μου είναι μόλις 22, και για το παιδί μιας φίλης μου που τώρα ξεκινάει το σχολείο είναι μόλις 5 ετών.
Η μικρή Ευτυχία υπάρχει και υπάρχει και η Ευτυχία της ζωής. Αρκεί ατομικά και συλλογικά να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές, τους στόχους και τα οράματά μας.
Οδηγήθηκα σε αυτές τις σκέψεις και αποφάσισα να τις μοιραστώ με σας που είστε οι φίλες και οι φίλοι μου, διαβάζοντας ένα ποίημα που μιλούσε για την ευτυχία.
Κώστας Σκηνιώτης
