Είναι πολύ συνηθισμένη η -με πολλές παραλλαγές- ερώτηση που τίθεται από νεανικό ιδίως ακροατήριο: πώς εξηγείται η επιθετικότητα των Ευρωπαϊκών κρατών, και γενικώς του δυτικού μπλοκ, απέναντι σε τρίτες χώρες, όπως η Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη, η Σομαλία κ.λπ.; Με δεδομένο ότι πρόκειται για χώρες που δεν απείλησαν ούτε μπορούσαν να απειλήσουν τους δυτικούς συμμάχους λόγω τεράστιας διαφοράς ισχύος, απόστασης κ.λπ.. Με τα πρόσφατα γεγονότα, η ερώτηση περιλαμβάνει και τη Ρωσία, στη βάση ότι κι αυτή αντιμετωπίζει μια άνευ προηγούμενη συσπείρωση του δυτικού μπλοκ εναντίον της, ενώ αφενός η σύγκρουσή της με την Ουκρανία δεν αφορά καν μία χώρα του ΝΑΤΟ ή έστω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αφετέρου μέχρι τώρα η Ρωσία αποτελούσε έναν εξαιρετικά σημαντικό εμπορικό εταίρο της Δύσης.
Σ’ αυτές τις απορίες, η απάντηση είναι ότι για να κατανοήσει κανείς τα φαινομενικώς δυσεξήγητα πρέπει να ξαναζεστάνει την ιστορία και ιδίως εκείνα τα κομμάτια που σκόπιμα και επιτήδεια απουσιάζουν από το συνολικό αφήγημα που η Δύση έχει διαμορφώσει και επιβάλει προκειμένου να εξωραΐζει τον εαυτό της και να δαιμονοποιεί όποιον επιλέγει ως μόνιμο ή ευκαιριακό εχθρό της.
Γι’ αυτό, κατ’ αρχήν, πρέπει να δούμε όσο το δυνατόν ευκρινέστερα με ποιον ή με ποιους έχουμε να κάνουμε. Έχουμε να κάνουμε με κράτη, άρχουσες τάξεις και κοινωνίες που διακρίνονται –στην πρόσφατη τουλάχιστον ιστορία τους- για την φιλειρηνική ή για την φιλοπολεμική πορεία τους; Έχουμε να κάνουμε με οντότητες που σεβάστηκαν τους άλλους λαούς ή τους φέρονταν με απαξιωτικό και καταπιεστικό τρόπο; Με οντότητες που κατέκτησαν την πρόοδο και την ευημερία τους με ειρηνικά μέσα και ισότιμη συνεργασία ή με βίαια και άδικα μέσα;
Επίσης, πρέπει να δούμε εάν η επικράτηση των δυτικών οφείλεται σε κάποια εθνική, φυλετική και βιολογική ανωτερότητα ή σε ορισμένες συγκυρίες και κάποιες διαφορετικές αντιλήψεις περί ζωής, αξιών, συστήματος κοινωνικής οργάνωσης, όρων συνύπαρξης κ.λπ.
Στο παρόν σημείωμα, δεν πιάνονται όλες οι πτυχές ούτε δίνονται όλες τις απαντήσεις αναλυτικά. Εξάλλου, τα θέματα αυτά βρίσκονται σταθερά στο επίκεντρο πολλών άρθρων και σχολίων που δημοσιεύονται στο «Περίπτερο Ιδεών». Προστίθενται, όμως, μερικά ακόμα στοιχεία, που άμεσα ή έμμεσα ρίχνουν περισσότερο φως στη σκοτεινή πλευρά της φύσης και του χαρακτήρα των χωρών της Δύσης. Της φύσης που απογυμνώνοντάς την γίνεται κατανοητή η εκ πρώτης όψεως δυσερμήνευτη συμπεριφορά των δυτικών μητροπόλεων μέχρι τις μέρες μας και, απ’ ό,τι φαίνεται, για καιρό ακόμα.
Μελανώματα
Μεταπολεμικά, επειδή από το 1945 μεσολάβησε για μισό περίπου αιώνα μια περίοδος ειρήνης επί ευρωπαϊκού εδάφους, που συνοδεύτηκε από αφθονία υλικών και άυλων αγαθών, και επακολούθησε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η διάλυση του ανατολικού μπλοκ, το ζήτημα της αποικιοκρατίας πέρασε σε δεύτερη μοίρα, σαν να ανήκε στο πολύ μακρινό παρελθόν ή σαν να ήταν κάτι που δεν είχε πια ιδιαίτερη σημασία. Βοήθησε σ’ αυτό η θριαμβολογία της Δύσης που διακήρυξε αλαζονικά ότι το σύστημα που εφάρμοσε δικαιώθηκε και ο κόσμος πλέον είναι στα πόδια της. Με την Αριστερά σε αποσύνθεση και τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ από τους ολιγάρχες του συστήματος, οι μεταπολεμικοί πόλεμοι και οι επεμβάσεις κάθε μορφής εναντίον των ανεξάρτητων χωρών της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, αποσυνδέθηκαν από τη δυσφημισμένη αποικιοκρατία και προβάλλονται ως προέκταση της εφαρμογής των μοναδικών «αξιών» της Δύσης στα αυταρχικά καθεστώτα. Ακόμα και οι πόλεμοι εναντίον της Αλγερίας και του Βιετνάμ ή τα πραξικοπήματα στην Ελλάδα και τη Χιλή, τα εγκλήματα στην Παλαιστίνη και οι σφαγές στη Ρουάντα, υποβαθμίστηκαν και ρίχτηκαν στον κουβά της λήθης.
Όμως, ακόμα κι αν όλα όσα προανέφερα αφήνονταν στην άκρη, η πραγματικότητα της περιόδου που ευημερεί η Δύση και κομπάζει γι’ αυτό, είναι γεμάτη από μελανώματα, από βία, αγριότητα και λεηλασία, από ρατσισμό και αυταρχισμό.
Ενώ οι δυτικοί αυτοαναγορεύονται σε νικητές επί του ναζισμού και του φασισμού, ως θιασώτες της ειρήνης και της δημοκρατίας, η συμπεριφορά τους απέναντι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα δεν είναι σε τίποτα λιγότερο αποκρουστική από την πρακτική των ναζιστών και των φασιστών. Μια αλήθεια που οι δυτικοί στρεβλώνουν και απορρίπτουν, αλλά όλος ο υπόλοιπος κόσμος, επειδή την γνωρίζει εμπειρικά, την αποδέχεται ανεπιφύλακτα και με βάση αυτήν κρίνει και ορίζει τις επιλογές του.
Ελευθερία με αίμα
Αντίθετη με τη λανθασμένη πεποίθηση ότι η αποικιοκρατία είναι μια παλιά αμαρτία της Δύσης, είναι η συνοπτική θεώρηση της κατάστασης του κόσμου στη σύγχρονη περίοδο. Από τον Β΄ ΠΠ μέχρι τις μέρες μας, 103 χώρες, δηλαδή η πλειονότητα των μελών του ΟΗΕ, κατάφεραν να αναγνωριστούν ως ανεξάρτητα κράτη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπόρεσαν και να απαλλαγούν από όλες τις «αλυσίδες» της αποικιοκρατίας, ενώ δεν είναι λίγες εκείνες που αφού απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, υπέστησαν νέους βιασμούς και εκβιασμούς από τους αποικιοκράτες. Χαρακτηριστικά, από τις 19 χώρες που κηρύχτηκαν ανεξάρτητες μέχρι το 1953, μόνο μερικές, όπως η Κίνα, η Ινδία, το Ισραήλ και η Αίγυπτος, κατάφεραν να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους. Κι αυτή όχι πάντα ολόκληρη. Ακόμα κι από την Κίνα έλειπαν δύο μέρη, το Χονγκ Κονγκ και το Μακάο, τα οποία απελευθερώθηκαν από τους Άγγλους και τους Πορτογάλους περίπου μισό αιώνα αργότερα!
Κατά την περίοδο μετά τον πόλεμο, που οι δυτικοί θριαμβολογούσαν για την ήττα του φασισμού και τη νίκη της δημοκρατίας και της ελευθερίας στις χώρες τους, εκατοντάδες λαοί καταπνίγονταν, στην κυριολεξία, από τους ίδιους τους δυτικούς καθώς αγωνίζονταν με τεράστιες θυσίες να αποκτήσουν κι αυτοί, Αφρικανοί, Ασιάτες και Λατινοαμερικάνοι, την ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεσή τους. Πίσω από τη βιτρίνα, το δόγμα των δυτικών ήταν δημοκρατία στη Δύση, φασισμός στην υπόλοιπη ανθρωπότητα!
Στην αρχή της δεκαετίας του 1960, μέσα σε πέντε μόλις χρόνια, 1960-1964, άλλες 30 χώρες κηρύχτηκαν ανεξάρτητες μετά από πολύχρονους αγώνες και πάρα πολύ αίμα και καταστροφή. Όπως στην περίπτωση της Αλγερίας, ένας αγώνας που κράτησε 150 χρόνια και στοίχισε πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς! Ή την περίπτωση του Κονγκό που οι νεκροί ξεπέρασαν τα δέκα εκατομμύρια!
Κι άλλες 50 χώρες έγιναν ανεξάρτητα κράτη από το 1965 μέχρι σήμερα, μεταξύ των οποίων το Βιετνάμ με πάνω από 3 εκατομμύρια νεκρούς και πολλά εκατομμύρια τραυματισμένους και ακρωτηριασμένους, η Γρενάδα που ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Μεγάλη Βρετανία για να καταληφθεί στρατιωτικά από τις ΗΠΑ, η Παλαιστίνη που αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ αλλά τείνει να την εξαφανίσει βίαια και με την ανοχή και υποστήριξη της Δύσης το Ισραήλ κ.λπ.
Επίσης, πολλές χώρες ανεξαρτητοποιήθηκαν ακρωτηριασμένες, όπως η Κύπρος με τους Βρετανούς μπάστακα στο νησί, ή κατακτήθηκαν εκ νέου από άλλους επικυρίαρχους και αναγκάστηκαν να ξαναπολεμήσουν, όπως η Ναμίμπια, η Καμπότζη και το Λάος. Και βέβαια, κατασκευάστηκαν και κράτη, κατά κανόνα μικρά, από τους αποικιοκράτες για να διατηρήσουν τον έλεγχό τους και να έχουν επιπλέον ψήφους στους διεθνείς οργανισμούς.
Αν συνυπολογίσει κανείς ότι οι κάθε μορφής επεμβάσεις των δυτικών σε όλα τα κράτη της υφηλίου με στόχο την υποταγή τους συνεχίζεται, όπως αποδείχτηκε περίτρανα με τους πιο πρόσφατους πολέμους εναντίον Γιουγκοσλαβίας, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύης, Συρίας, Σουδάν, Σομαλίας κ.λπ., αλλά και τις κάθε είδους κυρώσεις σε βάρος τουλάχιστον 30 χωρών (Ιράν, Ζιμπάμπουε, Βενεζουέλα, Κούβα, Νιγηρία, Ρωσία, Κίνα, Λευκορωσία, Αφγανιστάν, Συρία κ.ά.), αντιλαμβάνεται ότι οι αγώνες των λαών για πραγματική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση συνεχίζονται. Κι ότι το κύριο και μεγαλύτερο εμπόδιο για την αυτοκυριαρχία και ελεύθερη εξέλιξη και πρόοδο στην ανθρωπότητα παραμένει το δυτικό μπλοκ εξουσίας που εξακολουθεί να είναι δομημένο πάνω στην καταπίεση και καταλήστευση των λαών και των χωρών του κόσμου.
Αγκαθωτές προθέσεις
Γιατί, λοιπόν, οι δυτικοί κατέλαβαν βίαια όλη σχεδόν την ανθρωπότητα; Από τουριστικό και λαογραφικό ενδιαφέρον ή από θεϊκή εντολή να διαδώσουν τον πολιτισμό στους αγρίους; Κι αν αυτό ήταν το ενδιαφέρον τους, γιατί βασάνισαν, ακρωτηρίασαν, φυλάκισαν, εκτόπισαν και σκότωσαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους; Για να αναλάβει ο θεός τον εκπολιτισμό τους στον παράδεισο ή την κόλαση; Και γιατί τους έκαναν δούλους; Για να αγαπήσουν την εργασία; Και γιατί τους πήραν δωρεάν το χρυσό, το ασήμι, το πετρέλαιο, τη ζάχαρη, τον καπνό, τις μπανάνες και το τσάι; Για να περιφρονήσουν τα υλικά αγαθά και να ασχοληθούν με πνευματικές αναζητήσεις; Και γιατί τους αφαίρεσαν όλα τα πολιτιστικά τους συστατικά, όπως τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα, τα μνημεία, τα σύμβολα, ακόμα και τα οικιακά σκεύη, ακόμα και τα λείψανα των νεκρών τους; Για να μεταλλαχθούν σε Ευρωπαίους; Δηλαδή, μαύρους λόρδους και κίτρινες κόμισσες;
Κι αν ήταν ειλικρινείς οι προθέσεις τους, πώς εξηγείται ότι απέτυχαν παταγωδώς σε παγκόσμιο επίπεδο σε όλους τους τομείς της προόδου, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς, της ειρήνης και της δημοκρατίας; Και γιατί επιμένουν επί πεντακόσια χρόνια αφού αποτυγχάνουν συνεχώς; Μήπως, λοιπόν, αυτές οι «προθέσεις» είναι ανέκαθεν μόνο η βιτρίνα πίσω από την οποία κρύβονται οι αληθινές τους επιδιώξεις; Και, μήπως, πίσω από την ολοφάνερη αποτυχία του «εκπολιτισμού των αγρίων» κρύβεται η πραγματική επιτυχία των επικυρίαρχων να διασφαλίσουν τη δική τους πρόοδο, ευημερία και ελευθερία σε βάρος όλων των άλλων;
Συνεχίζεται
