Οι «27» της Ε.Ε. καταγράφουν πλέον ανεργία 10,7%, σχεδόν 24,5 εκατομμύρια. Απ’ αυτά, δε, τα 16 εκατομμύρια βρίσκονται στη «διακεκαυμένη» ζώνη του ευρώ.
Για τους νέους, μάλιστα, κάτω των 25 ετών το ποσοστό ξεπερνάει το 22%! Τα πρωτεία κατακτούν επαξίως τα πειραματόζωα των μνημονίων και η Ισπανία, αφού στην κυριολεξία ένας στους δύο νέους είναι άνεργος σε Ελλάδα και Ισπανία. Και για να συμπληρώσουμε την εικόνα της φρίκης αναφέρουμε πως σε ένα μόνο χρόνο, σε επίπεδο Ε.Ε., αυξήθηκαν οι άνεργοι κατά 1,5 εκατομμύριο. Στο βάθος, δηλαδή, μιας δεκαπενταετίας, εκτοξεύθηκαν οι δείκτες κατά 20-25%.
Ποιος θυμάται πια τις «πράσινες» και τις «λευκές» βίβλους για την απασχόληση ή το Σύμφωνο της Λισσαβώνας που, υποτίθεται, θα έδιναν διέξοδο στην ανταγωνιστικότητα; Αποδείχτηκαν όλα αυτά στην πραγματική ζωή -και όχι σε επίπεδα θεωρίας και ανάλυσης- αυτόματοι πιλότοι θεσμοθέτησης της μαύρης εργασίας. Και πια ένα τεράστιο τμήμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι οι απόβλητοι του ευρώ. Η θεμελίωση της ανισομετρίας υπέρ των ασύδοτων κερδών των μονοπωλίων της ευρωκρατίας αποτυπώνεται εξόφθαλμα στο χάσμα που χωρίζει την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία από τη μια και τη Γερμανία, την Αυστρία ή την Ολλανδία από την άλλη, χώρες που καταγράφουν ποσοστά ανεργίας της τάξης του 4-5%. Βέβαια, εδώ υπάρχουν κι άλλα, εξίσου αποκαλυπτικά. Τα σημερινά αποδιοπομπαία Pigs είναι τα χτεσινά «οικονομικά θαύματα» της Ευρωζώνης. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Ισπανία ήταν οι πρωταθλητές της αύξησης του ΑΕΠ, μέχρι που έσκασε παταγωδώς η φούσκα το 2008. Και σε αντιπαραβολή, στον Βορρά που «ευημερεί», έχει συντελεστεί τέτοια βίαιη συμπίεση και ελαστικοποίηση, ώστε είναι βέβαιο πως τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας υποκρύπτουν την εμπέδωση της εργασιακής ζούγκλας και κόλασης ταυτόχρονα.
Να, λοιπόν, η ζοφερή ευρωπραγματικότητα! Σε όλη της την αθλιότητα αποτυπωμένη και στα επίσημα στατιστικά. Λες και δεν αρκεί η ασφυκτική καθημερινότητα όλων μας. Το νέο γερμανικό ιμπέριουμ μέσω του δρακόντειου «Συμφώνου για το ευρώ» απειλεί να σβήσει οριστικά κάθε ίχνος δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικού κράτους από την Ευρώπη. Είναι δυνατόν πια κανείς να μας πείσει πως είναι κάτι διαφορετικό η «οικονομία» και κάτι διαφορετικό η κοινωνία και οι εργαζόμενοι; Η αξεπέραστη κρίση της Ευρωζώνης δεν θα ξεσπάσει έτσι αβασάνιστα και ανώδυνα στα ερείπια των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Δεν είναι αόρατα πια τα τείχη που χωρίζουν το φρούριο του ευρω-διευθυντηρίου από τους λαούς. Πολύ κράτησε ο μύθος και τώρα πλέον καταρρέει. Κι αν στη χώρα μας στο μάτι του κυκλώνα, δικαίως, βρίσκεται το πολιτικό σύστημα που δούλεψε -με το αζημίωτο πάντα- αυτή τη «μηχανή», είναι καιρός τα πυρά να κατευθυνθούν και στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Είναι ώριμο πια να τρίξουν τα θεμέλια της ευρωκρατίας.
Ποιος θυμάται πια τις «πράσινες» και τις «λευκές» βίβλους για την απασχόληση ή το Σύμφωνο της Λισσαβώνας που, υποτίθεται, θα έδιναν διέξοδο στην ανταγωνιστικότητα; Αποδείχτηκαν όλα αυτά στην πραγματική ζωή -και όχι σε επίπεδα θεωρίας και ανάλυσης- αυτόματοι πιλότοι θεσμοθέτησης της μαύρης εργασίας. Και πια ένα τεράστιο τμήμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών είναι οι απόβλητοι του ευρώ. Η θεμελίωση της ανισομετρίας υπέρ των ασύδοτων κερδών των μονοπωλίων της ευρωκρατίας αποτυπώνεται εξόφθαλμα στο χάσμα που χωρίζει την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία από τη μια και τη Γερμανία, την Αυστρία ή την Ολλανδία από την άλλη, χώρες που καταγράφουν ποσοστά ανεργίας της τάξης του 4-5%. Βέβαια, εδώ υπάρχουν κι άλλα, εξίσου αποκαλυπτικά. Τα σημερινά αποδιοπομπαία Pigs είναι τα χτεσινά «οικονομικά θαύματα» της Ευρωζώνης. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Ισπανία ήταν οι πρωταθλητές της αύξησης του ΑΕΠ, μέχρι που έσκασε παταγωδώς η φούσκα το 2008. Και σε αντιπαραβολή, στον Βορρά που «ευημερεί», έχει συντελεστεί τέτοια βίαιη συμπίεση και ελαστικοποίηση, ώστε είναι βέβαιο πως τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας υποκρύπτουν την εμπέδωση της εργασιακής ζούγκλας και κόλασης ταυτόχρονα.
Να, λοιπόν, η ζοφερή ευρωπραγματικότητα! Σε όλη της την αθλιότητα αποτυπωμένη και στα επίσημα στατιστικά. Λες και δεν αρκεί η ασφυκτική καθημερινότητα όλων μας. Το νέο γερμανικό ιμπέριουμ μέσω του δρακόντειου «Συμφώνου για το ευρώ» απειλεί να σβήσει οριστικά κάθε ίχνος δημοκρατίας, εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικού κράτους από την Ευρώπη. Είναι δυνατόν πια κανείς να μας πείσει πως είναι κάτι διαφορετικό η «οικονομία» και κάτι διαφορετικό η κοινωνία και οι εργαζόμενοι; Η αξεπέραστη κρίση της Ευρωζώνης δεν θα ξεσπάσει έτσι αβασάνιστα και ανώδυνα στα ερείπια των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Δεν είναι αόρατα πια τα τείχη που χωρίζουν το φρούριο του ευρω-διευθυντηρίου από τους λαούς. Πολύ κράτησε ο μύθος και τώρα πλέον καταρρέει. Κι αν στη χώρα μας στο μάτι του κυκλώνα, δικαίως, βρίσκεται το πολιτικό σύστημα που δούλεψε -με το αζημίωτο πάντα- αυτή τη «μηχανή», είναι καιρός τα πυρά να κατευθυνθούν και στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Είναι ώριμο πια να τρίξουν τα θεμέλια της ευρωκρατίας.
Σχόλια
