Ποιον άνθρωπο και ποιες ανάγκες του εξυπηρετεί σήμερα ο αθλητισμός
Μια απ’ τις πιο διαδεδομένες ατάκες που ακούω όλα αυτά τα χρόνια κι έχουν σχέση με τον αθλητισμό, είναι πως «η πολιτική θα πρέπει πάντα να μένει έξω από τις τέσσερις γραμμές των γηπέδων». Και κατά έναν περίεργο τρόπο αυτό γίνεται αποδεκτό και από την Αριστερά και τους αριστερούς, θαρρείς και υπάρχει τίποτα στη ζωή μας που να είναι ξεκομμένο από την πολιτική. Θαρρείς και όλα τα καθεστώτα και όλες οι πολιτικές αντιλαμβάνονται τον αθλητισμό με τον ίδιο τρόπο.
Χρόνια τώρα η Αριστερά δεν ασχολείται σοβαρά με τον αθλητισμό. Αυτό είναι το πλέον σίγουρο. Τον αθλητισμό τον έχει σχεδόν «χαρίσει» στο απέναντι στρατόπεδο. Που… μέσα κι έξω από τις γραμμές των γηπέδων διαμορφώνει χαρακτήρες και προωθεί αξιακά το κυρίαρχο μοντέλο της υπερίσχυσης χωρίς αρχές και κανόνες, τον ατομισμό, τον άκρατο ανταγωνισμό και φυσικά το κέρδος.
Αν η πολιτική έμενε έξω από τις γραμμές των γηπέδων, μαζί της θα έμεναν και τα μεγάλα συμφέροντα. Αν η πολιτική έμενε έξω από τον αθλητισμό δεν θα υπήρχε ντόπινγκ. Αν η πολιτική έμενε έξω από τον αθλητισμό δεν θα υπήρχαν στημένα παιχνίδια και στημένες διαιτησίες. Αν η πολιτική έμενε έξω απ τον αθλητισμό δεν θα υπήρχε βία από κατευθυνόμενες ομάδες, δεν θα υπήρχαν διαπλεκόμενοι -με το κράτος- παράγοντες.
Και δεν είναι μόνο αυτά. Αν η πολιτική έμενε έξω από τις γραμμές των γηπέδων θα υπήρχε πραγματική αθλητική δικαιοσύνη, αν η πολιτική έμενε έξω απ τις γραμμές των γηπέδων οι οπαδοί δεν θα θεωρούσαν «νόμο» το συμφέρον της ομάδας τους.
Όμως, για μισό λεπτό… Τι ακριβώς περιγράφουμε τώρα; Δεν περιγράφουμε ένα υποσύνολο της σήψης και της παρακμής που βιώνουμε καθημερινά; Και ίσως όχι υποσύνολο, αλλά πιο σωστά, μια συμπύκνωση όλων των αξιακών προβλημάτων που γεννάει αυτό το σάπιο σύστημα στο οποίο σαν αριστεροί είμαστε απέναντι;
Ποιον άνθρωπο ακριβώς και ποιες ανάγκες του εξυπηρετεί σήμερα ο αθλητισμός; Πόσο αλληλέγγυα τίθεται η Aριστερά σε εργαζόμενους αθλητές ή προπονητές που μένουν απλήρωτοι από τους εργοδότες-εταιρίες (συλλόγους) τους υπό τις ευλογίες ή, στην καλύτερη περίπτωση, την ανοχή του φίλαθλου κοινού που έχει γαλουχηθεί με την αρχή όχι να τιμάει τα συμφωνηθέντα, αλλά να γλιτώνει διά της ψευτομαγκιάς ό,τι παραπάνω μπορεί η ομάδα, λες και γλιτώνει έτσι η δική του τσέπη;
Τι είδους κοινωνία αλληλεγγύης ονειρευόμαστε, όταν παραπάνω απ τους μισούς Έλληνες έχουν μάθει από πολύ μικρή ηλικία πως εργασιακά δικαιώματα δεν υπάρχουν για τους ανθρώπους του αθλητισμού εφόσον αντιτίθενται με τις δικές τους επιθυμίες; Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Απορεί η Αριστερά επειδή απεργούσαν οι εργαζόμενοι στο μετρό και όλοι οι υπόλοιποι είχαν πέσει να τους φάνε; Δεν θα έπρεπε. Αυτά τα πράγματα τα έχουμε μάθει από τα μικράτα μας, από τα… τσιμέντα! Και γι’ αυτό είναι δύσκολο να ξεθεμελιωθούν…
Νίκος Καραμάνος
