Αποκαλυπτικές οι αποφάσεις Διατομεακών Επιτροπών του κυβερνώντος κόμματος
Του Χρήστου Καραμάνου
Μπορεί το έκτρωμα Λοβέρδου να πέρασε από τη Βουλή χωρίς πρόσθετες, σε σχέση με το Μνημόνιο, απώλειες (καταγράφηκε πάλι διαφοροποίηση μόνο των τριών βουλευτών που δεν είχαν υπερψηφίσει το Μνημόνιο), όμως ο αναβρασμός στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και ειδικά στα μεσαία και χαμηλότερα κλιμάκια όλο και δυναμώνει.
Μέχρι σήμερα είχαμε τη γνωστή διάχυτη δυσφορία, την έντονη αποδοκιμασία κυβερνητικών στελεχών και του Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ Σ. Ξυνίδη σε εσωκομματικές διαδικασίες καθώς και τις ανακοινώσεις σωματειακών ΠΑΣΚΕ, όπως αυτή της ΠΑΣΚΕ ΗΛΠΑΠ όπου χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «ως μια αδίσταχτη δεξιά κυβέρνηση» (βλ. και Δρόμος φ.19). Τώρα πλέον αρχίζουν και υπάρχουν ανακοινώσεις και αποφάσεις οργάνων του ΠΑΣΟΚ στις οποίες υπάρχει όχι μόνο έντονη κριτική αλλά ρήξη με την κυβέρνηση.
Πρόσφατα η «Διατομεακή Επιτροπή των οργανώσεων εργασίας» του ΠΑΣΟΚ κατέληξε σε μια απόφαση ιδιαίτερη σκληρή και επικριτική. Σε αυτήν αποτυπώνεται, μετά από οκτώ συνεδριάσεις Τομεακών Συμβουλίων, ένα κλίμα που αφορά τις οργανωμένες δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ στους εργασιακούς χώρους της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής πολιτικής, των τραπεζών, της ενέργειας, των επικοινωνιών και των ΜΜΕ, των μεταφορών, των βιομηχανικών επιχειρήσεων, του πολιτισμού, του τουρισμού, του εμπορίου, της δημόσιας διοίκησης και της αυτοδιοίκησης. Πρόκειται προφανώς για μια αντιπροσωπευτική εικόνα του κλίματος που επικρατεί στους οργανωμένους εργαζόμενους του ΠΑΣΟΚ.
Στην απόφαση της «Διατομεακής Επιτροπής» η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου κατηγορείται ότι «δεν περιορίστηκε σε μια οικονομική συμφωνία αλλά ότι εκχώρησε την πολιτική εξουσία… που δεν ασκείται πλέον από την εκλεγμένη από τον ελληνικό λαό κυβέρνηση αλλά από την τρόικα δια των υπαλλήλων της». Στην ίδια απόφαση υπάρχει συγκεκριμένη τεκμηρίωση των συνεπειών των μέτρων στο κοινωνικό κράτος («ανατρέπονται από τα θεμέλιά τους κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα»), στην κοινωνική ασφάλιση («καταργείται ο δημόσιος και κοινωνικός χαρακτήρας της ασφάλισης», «οι συντάξεις μετατρέπονται σε προνοιακά επιδόματα»), στο εργασιακό («επιχειρείται επιστροφή σε εργασιακό μεσαίωνα»). Γίνεται λόγος για «στρατιές απολυμένων θύματα επιλογών αυτής ή της προηγούμενης κυβέρνησης». Και διαπιστώνεται ότι «λειτουργούμε περισσότερο στα πλαίσια των πολιτικών στοχεύσεων της προηγούμενης κυβέρνησης και πολύ μακριά από το όραμα και τους στόχους των προγραμματικών μας δεσμεύσεων».
Γίνεται ακόμη αντιπαράθεση στην τοποθέτηση της κυβέρνησης ότι «τα κελεύσματα της τρόικα είναι μονόδρομος» με την επισήμανση ότι «οι μονόδρομοι όποτε και όπου επιλέχθηκαν οδήγησαν σε επιλογές με έντονο το στοιχείο της κοινωνικής αδικίας». Όλες αυτές οι εκτιμήσεις και οι διαπιστώσεις, που κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πριν λίγους μήνες για το χώρο του ΠΑΣΟΚ, είναι κοινή αντίληψη ενός μεγάλου τμήματος της βάσης του κυβερνώντος κόμματος, που για πρώτη φορά πιέζεται πραγματικά και αισθάνεται μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον. Στο εύλογο δε ερώτημα αν όλες αυτές οι διαπιστώσεις σημαίνουν κάτι και επί του πρακτέου, η απόφαση των οργανώσεων εργασίας του ΠΑΣΟΚ αφήνει να εννοηθεί ότι θα παρθούν πολιτικές πρωτοβουλίες στο πλαίσιο της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη 1974.
Συνεπώς τα δύσκολα για την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου είναι μπροστά καθώς αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει όλος αυτός ο μηχανισμός, που τα προηγούμενα χρόνια απορροφούσε τους κοινωνικούς κραδασμούς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά στρέφεται ευθέως ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, στο μνημόνιο και τους μονόδρομους.
Και Ρέππας εναντίον Παπακωνσταντίνου
Ο Δ. Ρέππας ήταν ο πρώτος υπουργός της κυβέρνησης που πήρε αποστάσεις από την ακολουθούμενη πολιτική «Δεν πρέπει συνεχώς να κουνάμε το δάχτυλο στους εργαζομένους, γιατί κάποια στιγμή θα μας κουνήσουν κι αυτοί τα πέντε δάχτυλα, ξέρετε πώς», είπε. Η αφορμή της κόντρας ήταν το σχέδιο Παπακωνσταντίνου για την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών. Πέρα από το ενδεχόμενο παρασκήνιο (νομή εξουσίας, ανασχηματισμός κ.λπ.), το βέβαιο είναι ότι τέτοιες δηλώσεις δεν θα γινόντουσαν αν δεν υπήρχε η εκρηκτική κατάσταση μέσα στους εργαζόμενους, ειδικά των αστικών συγκοινωνιών, που ήδη προχώρησαν για μία ημέρα σε επίσχεση εργασίας, καθώς δεν τους καταβλήθηκαν οι μισθοί.
