Οι «γραφές» της Ε.Ε. και ο αποκλεισμός των πολιτών από τη «γραφειοκρατία των Βρυξελλών»
Του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*
Σύμφωνα με το πρωτογενές Ευρωπαϊκό Ενωσιακό Δίκαιο που καθορίζει αυστηρά το status europeus, η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίζεται στο «σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας» και «έχει σκοπό» να προάγει «την ειρήνη» και την «ευημερία των λαών της» (sic). Αυτά επιτάσσουν οι «γραφές». Αυτά όμως αντιπολιτεύεται η ελίτ του Βορρά, η κυρία Μέρκελ και η συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, δηλαδή Ελιάς. Με αυτή την προδιάθεση ας δούμε τα παρακάτω στοιχεία.
Η sui generis «ομοσπονδιακή λογική»
Το πολιτικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προσδιορίζεται από τις αρμοδιότητες των Θεσμικών Οργάνων της, δεν απονέμει στους πολίτες της Ένωσης αρμοδιότητες-δυνατότητες άμεσης δράσης. Ασφαλώς οι Συνθήκες αναγνωρίζουν την «κοινωνία των πολιτών». Όμως δεν προσδιορίζουν τρόπο αποτελεσματικής παρέμβασης των πολιτών στη «γραφειοκρατία των Βρυξελλών».
Ακόμη και το προβλεπόμενο «δημοψήφισμα», κατ’ ουσίαν, αφορά πρωτοβουλία των πολιτών της Ένωσης χωρίς άμεση αποτελεσματικότητα! Απλώς αφορά πρόσκληση στην Επιτροπή να υποβάλει προτάσεις για θέσπιση κανόνων δικαίου. Ως εκ τούτου, διαθέτει πολιτική «πίεση», όχι όμως και νομική αποτελεσματικότητα.
Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι ότι στις 18 Νοεμβρίου 1999 εκδόθηκε ψήφισμα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο προέβη στη διακήρυξη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίζεται στη διπλή νομιμοποίηση Λαών και Κρατών. Παρά όμως τη διακήρυξη αυτή, οι Συνθήκες, με sui generis «ομοσπονδιακή λογική», οριοθετούν τις αρμοδιότητες της Ένωσης με βάση την Αρχή της δοτής αρμοδιότητας των Κρατών-Μελών (μόνον!).
Τούτο σημαίνει ότι αρμοδιότητες που δεν απονέμονται στην Ένωση με τις Συνθήκες, ανήκουν στα κράτη-μέλη, ενώ ταυτοχρόνως οι πολίτες δεν νομιμοποιούν αυτή καθεαυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ως εκ τούτου, οι πολίτες, παρά που τους αναγνωρίζεται ιθαγένεια της Ένωσης (συμπληρωματική της εθνικής), εντούτοις δεν έχουν τη δυνατότητα άμεσης νομιμοποίησης στις δράσεις των Ενωσιακών Οργάνων, πλην της νομιμοποίησης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τα Μέλη του οποίου εκλέγονται με άμεση, καθολική, ελεύθερη και μυστική ψηφοφορία. Συνεπώς οι πολίτες της Ένωσης εκπροσωπούνται στα Θεσμικά Όργανα μόνον(!) «στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου».
Με τούτα τα δεδομένα και εφόσον από τη Συνθήκη της Νίκαιας (2003) και μετά, δεν διασώθηκε η ισορροπία μεταξύ μικρών και μεγάλων κρατών για τη λήψη των αποφάσεων, στους Λαούς της Ένωσης απομένει πλέον να πιέσουν μέσω του κύρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, προς μια κατεύθυνση δημοκρατικής και προοδευτικής πολιτικής. Ιδού, λοιπόν, γιατί οι Ευρωεκλογές έχουν ιδιαίτερο βάρος.
Η κοινωνία να συγκροτηθεί σε «σώμα» για την ανατροπή
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην παρούσα φάση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, επιβεβαιώνει τους όρους του ιμπεριαλισμού. Και τούτο γιατί τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά Κράτη-Μέλη της (με πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας) υποστηρίζουν γεωπολιτικά μέσω «αποικιακού ιμπεριαλισμού» την κίνηση των κεφαλαίων τους.
Παραλλήλως, οι παραγωγικές δυνάμεις διαμορφώνουν μονοπωλιακές δομές και η παραγωγή δεν αφορά μόνον στη λεγόμενη «εσωτερική αγορά», αλλά διεθνοποιείται. Αυτή η μετεξέλιξη έχω τη γνώμη ότι δεν έχει ακόμη επαρκώς μελετηθεί, ενώ επιβάλλεται να συσχετισθεί και με τη σύγχρονη μονεταριστική εκδοχή που καθορίζει τη ρευστότητα στο ευρωσύστημα, με συνεκτίμηση ότι το ευρωσύστημα λειτουργεί πάντοτε με ανορθόδοξο τρόπο μέσω (και) της σχέσης χρέους-δανεισμού που επιδιώκει να διαμορφώσει σφαίρες επιρροής.
Στα επιμέρους πλαίσια των παραγωγικών σχέσεων και των παραγωγικών δυνάμεων οι λαοί στην Ευρώπη δεν αποφασίζουν με οποιοδήποτε τρόπο: α) για τη «συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου» και ως εκ τούτου για τη δημιουργία των «μονοπωλίων», β) για τη «συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό» και τη δημιουργία «χρηματιστικού κεφαλαίου», γ) για την «εξαγωγή κεφαλαίων», δ) για τη συγκρότηση των «διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων» και τέλος ε) για την μέσω των μονοπωλιακών ενώσεων διανομή του Κόσμου (αλλά και της Ευρώπης) σε σφαίρες επιρροής.
Είναι προφανές ότι οι νεοσυντηρητικές και νεοφιλελεύθερες παρατάξεις που συγκροτούνται και εκφράζονται από τις δεξιές (και νεοδεξιές) κυβερνήσεις στον ευρωπαϊκό χώρο (και ασφαλώς στην Ελλάδα), είναι ακριβώς οι εκφραστές των παραπάνω πολιτικών του «σύγχρονου ιμπεριαλισμού» και των «λεγόμενων αγορών», των οποίων τα συμφέροντα υπηρετούν με συνέπεια.
Αυτή η ζοφερή κατάσταση διαμορφώνει μια νέα τάξη πραγμάτων, το status europeus που υπερασπίζεται το νέο δόγμα: Imperium επί προσώπων – Dominium επί πραγμάτων.
Αυτή η νέα όμως τάξη πραγμάτων δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ανεκτή από τους λαούς. Ιδιαιτέρως δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ανεκτή από τον ελληνικό λαό που βιώνει ανθρωπιστική κρίση!
Οι προσεχείς εκλογές του Μαΐου 2014 για δήμους, περιφέρειες και ευρωκοινοβούλιο, είναι μια πρόσκληση και μια πρόκληση για τους ορθά σκεπτόμενους πολίτες.
Οι πολίτες πρέπει να σταθμίσουν σοβαρά τα πράγματα! Αμφιβολίες και πισωγυρίσματα δεν επιτρέπονται. Κυρίως δεν επιτρέπεται υποταγή στην τρομοκρατία της προπαγάνδας της συγκυβέρνησης και των κομμάτων του συστήματος. Η κοινωνία πρέπει να συγκροτηθεί σε «σώμα», στηρίζοντας χωρίς επιφυλάξεις τον ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και στις επιμέρους επιλογές, για τη Μεγάλη Ανατροπή!
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια (Στρασβούργου και Λουξεμβούργου). Ανήκει στην Οργάνωση Μελών ΣΥΡΙΖΑ Βιάννου και είναι Μέλος του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
