Ο θόρυβος που προσφάτως ξεσηκώθηκε γύρω από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) δεν έσβησε αμέσως – κι αυτή είναι όλη κι όλη η διαφορά: Υπήρξαν και άλλοτε αναταράξεις, θέλω να πω, αλλά το έδαφος στο οποίο στηριζόταν αυτή η μικρο-διαπλοκή δεν είχε ακόμη μετατραπεί σε κινούμενη άμμο.
Κι ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι ανεφύη εν προκειμένω ένα εμφανώς (έτσι όπως θα το όριζαν οι χρηστομάθειες, εννοώ) «ηθικό» ζήτημα – σαν να μην ήταν το όλο ζήτημα κατ’ ουσίαν ηθικό (πολιτικότατο δηλαδή) εξαρχής. Κάποιοι αγανάχτησαν για τα σκάνδαλα πάλι – κι η κατάντια να παραδίδει υπουργός μαθήματα σεμνότητας στους «πνευματικούς ανθρώπους», και να έχει και δίκιο εν προκειμένω, αναβάθμισε τη συνήθη αγανάχτηση δίνοντάς της διαστάσεις εθνικές: Τελικά, παντού υπάρχουν τίμιοι άνθρωποι που αγαναχτούν, αρκεί να μη γνωρίζει η δεξιά τους τι ποιεί η αριστερά τους την ίδια στιγμή.
Κανείς δεν μπορεί να επιχαίρει λοιπόν – (μολονότι όλοι όσοι αγαπάμε το βιβλίο και σιχαινόμασταν τους dealers ανέκαθεν, ε, μπαίνουμε όσο να ’ναι στον πειρασμό, άνθρωποι είμαστε. Και χρειάζεται κάποια προσπάθεια για να μην ζητήσουμε να τοποθετηθεί επί του θέματος ο κατεξοχήν αρμόδιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, που επιδίδεται σε μπαράζ επερωτήσεων εφ’ όλης της ύλης…). Κανείς δεν μπορεί να επιχαίρει, αφού καμιά έγνοια για το βιβλίο δεν εναύει τις σημερινές επίσημες διαμαρτυρίες για τον τρόπο που λειτούργησε πάντα το ΕΚΕΒΙ και κανείς απ’ όσους νοιάζονται δεν πρόκειται να εισακουστεί, να ακουστεί έστω, κι αυτή τη φορά: ο χώρος του βιβλίου κι όσοι ζουν και εργάζονται εκεί – όλα βουλιάζουν έτσι κι αλλιώς και χάνονται άκλαυτα.
Απλώς ο φαρισαϊσμός, που ξεχειλίζει παντού, παρασέρνει τώρα και κάποιους παλαιότερης κοπής φαρισαίους και προαγωγούς best-seller –και -φήμης-στην-Αγορά (το κατεξοχήν κρακ) – όπως πότε-πότε μια συμμορία εξαρθρώνεται για ν’ αλλάξει διαδρομή το εμπόριο ναρκωτικών ή το trafficking. Αφ’ ης στιγμής ήχησε ο παιάν «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», ο αλληλοσπαραγμός πρέπει να θεωρείται βέβαιος. Το ότι γενικεύεται, όπως το είχε προβλέψει ο Χομπς, εξηγεί και την ανακοίνωση της Εταιρίας Συγγραφέων, που επιεικώς είναι για κλάματα: στη διαμάχη των dealers παρεμβαίνουν οι χρήστες του κρακ…
Όχι, δεν μπορεί να επιχαίρει κανείς – γιατί πάντα νικάει η ναυτία. Ανακαλύφθηκε λοιπόν η πυρίτιδα! Δηλαδή, για μιαν ακόμη φορά, εν μέσω αλαλαγμών για τις καινούργιες αποκαλύψεις, αποθεώθηκε η λήθη. Μέχρι χθες – κανείς δεν ήξερε τίποτα! Και υποθέτω ότι αν δυο ανόητοι δεν είχαν λάβει το μήνυμα που εκπέμπουν οι πάντες γύρω τους, πως τα προσχήματα εφεξής περιττεύουν, ακόμη θα είχαμε το άλλοθι (που μας αφαίρεσαν τώρα) να μην ξέρουμε τίποτα: Μέχρι να προσκρούσουν στο τοίχωμα της γυάλας ξανά, τα καημένα τα χρυσόψαρα τα ξέχασαν όλα. Αίμα Τιμή, Μνήμη Κενή – αναφωνούν και ρίχνονται στα ψίχουλα απ’ το επόμενο σκάνδαλο, ενώ η κοινότητα των «πνευματικών ανθρώπων» διχάζεται. Όμως το Βιβλίο, για το οποίο κόπτονται και οι μεν και οι δε, θα υπάρχει και αύριο μόνο αν είναι, όπως λέμε στους υπολογιστές, επέκταση μνήμης.
