Στο Κόντρα στη Δημοκρατία παρουσιάζετε, με πολύ συγκεκριμένα, σχεδόν οικεία παραδείγματα, την εικόνα μια πλαστής Δημοκρατίας.
Παλαιότερα οι χώρες έχαναν τη Δημοκρατία τους μετά από στρατιωτική επίθεση. Σήμερα ο οικονομικός εισβολέας κλέβει όλες τις Δημοκρατίες. Στην Ευρώπη έχουμε χάσει τη Δημοκρατία και δεν πρόκειται για ψευδαίσθηση, συνέβη τους τελευταίους μήνες. Χάνουμε τη Δημοκρατία ξανά!
Φτάνετε στο σημείο να συγκρίνετε ευθέως τη Δημοκρατία με τα MacDonalds.
Η ιδέα της Δημοκρατίας μπορεί να είναι εξαιρετικά προσοδοφόρα. Τόσο στην πρόσφατη Ιστορία όσο και τη στιγμή που μιλάμε, στο όνομά της πολλοί στρατοί συνέτριψαν λαούς και κράτη για ίδιον όφελος. Το μόνο πράγμα που ήθελαν ή θέλουν είναι το πετρέλαιό τους ή η στρατηγικής σημασίας γη τους. Αυτό απέχει τραγικά από αυτό που ονομάζουμε Δημοκρατία.
Οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες λοιπόν, συμπιεσμένες, «αλλοτριωμένες» από την οικονομική κρίση πού οδεύουν; Στην Ισπανία τι ακριβώς συμβαίνει;
Είναι μια ιδέα που αξίζει την πίστη μας η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μεγάλο όμως πρόβλημα της Ε.Ε. είναι τα πολιτικά κόμματά της και δη τα συντηρητικά. Δεν πιστεύουν στην Ένωση, αλλά στην Standard & Poors, η οποία με τη σειρά της πιστεύει μόνο στο χρήμα και το κέρδος. Χρειαζόμαστε ένα νέο «καπετάνιο», διαφορετικά το σκάφος της Ε.Ε. θα καταποντιστεί. Μοιραζόμαστε το ίδιο πρόβλημα Ισπανία κι Ελλάδα. Στην Ισπανία -και στο θέατρό της- η απελπισία είναι βαθύτερη από άλλοτε. Είναι μια πολύ περιπεπλεγμένη κατάσταση.
Tι γίνεται με το κίνημα των Ιndignados;
Οι Indignados είναι ακόμα ζωντανοί! Πιστεύω ότι περιμένουν τα αληθινά τελεσίδικα μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση. Μπορεί οι μεγαλύτερες απεργίες να έγιναν απ’ τα εργατικά συνδικάτα, αλλά οι Ιndignados δρουν καθημερινά. Ενδεχομένως αυτό να μην είναι ορατό όπως τις πρώτες ημέρες τους. Ο έλεγχος των μέσων και του Τύπου είναι σκληρότερος και πιο πανούργος από παλαιότερα.
Πώς συλλάβατε στο Κόντρα στη Δημοκρατία, την εξωφρενική συνάντηση (σε ένα μπαρ σήμερα) του Λεοπόλδου του Κογκό με τον Ντικ Τσέινι ;
Με ενδιέφερε να φέρω τις αγριότητες του παρελθόντος στο ίδιο παράλογο επίπεδο με τις αγριότητες που ζούμε στις μέρες μας. Είναι εύκολο να συγκρίνεις αυτό που συνέβη στο Ιράκ με όσα έγιναν στο Κογκό. Συνηθίζουμε να κριτικάρουμε τους ναζιστές και τους δικτάτορες, αλλά στην Ισπανία ακόμη διατηρούμε αγάλματα του Φράνκο στις κεντρικές λεωφόρους ενώ το ίδρυμά του για την «προστασία» της μνήμης του συντηρείται από δημόσιο χρήμα. Κάτι αδιανόητο για τη Γερμανία!
