Οι απειλές του Ερντογάν εξυπηρετούν τον ενδοτισμό στην Ελλάδα και συνεχίζονται με την ελπίδα ότι θα τον ενδυναμώσουν περισσότερο. Μάταια, ως τώρα. Το ανώνυμο πλήθος στην Ελλάδα είναι ανυποχώρητο, όπως δείχνει και η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψει ως διεκδικητής της εξουσίας. Απογοητευμένοι, Έλληνες και ξένοι υποστηρικτές του ενδοτισμού, στρέφουν τις ελπίδες τους στη συνολική διάλυση του πολιτικού σκηνικού με πυξίδα το «στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος». Χωρίς τη στρατηγική των αδιάκοπων προκλητικών και παράλογων απαιτήσεων της διακυβέρνησης Ερντογάν θα ήταν αδύνατον να σταθεί άνθρωπος στην Ελλάδα που να σκεφτόταν να στείλει απεσταλμένο στην Τουρκία να συζητήσει, «διά της διπλωματικής οδού», απαιτήσεις και διεκδικήσεις των απέναντι. Μετά, ξέραμε την αντίδραση της Τουρκίας στην επέκταση των υδάτων στην Κρήτη. Γιατί, λοιπόν, αντί να ανακοινωθεί η επέκταση έγινε μόνο η προαναγγελία της έτσι ώστε να θέσει η Τουρκία, όπως και στα Ίμια, θέμα πολέμου;
Οι μυστικές υπηρεσίες και ο Α. Παπανδρέου
Το κρίσιμο (και το δύσκολο) δεν είναι οι σχέσεις με το αντίπαλο μέρος, τη Ρωσία, αλλά τι κάνεις με τους συμμάχους. Επειδή στο δυτικό στρατόπεδο απαιτείται όχι απλή συγκατάθεση αλλά συστράτευση και στρατιωτική πειθαρχία, ενώ την άλλη πλευρά, Ρωσία-Κίνα-Ινδία, τη διαπερνούν αποχρώσεις.
Οι σχέσεις των αποδώ με τους Ρώσους εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από τις ΗΠΑ. Το αποδεικνύει, αν μη τι άλλο, η υποταγή της Γαλλίας που μόλις και τολμάει να ψιθυρίσει ότι πρέπει να λάβουμε (η Δύση) υπόψη και τα ρωσικά συμφέροντα αλλά προσθέτει βιαστικά «ζήτω η Ουκρανία» για να μην παρεξηγηθεί το υπερατλαντικό αφεντικό. Το επιβεβαιώνει και η γελοιοποίηση της Γερμανίας, σε βάρος των συμφερόντων του λαού, της χώρας και της Ευρώπης, ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας γεωπολιτικός νάνος, υποτακτικός όταν αντιμετωπίζει την αμερικάνικη μπότα και σατράπης όταν έχει απέναντι μικρότερους και αδύναμους. Ο αγροίκος, βάναυσος δεκανέας πάλι εν δράσει.
Σε μια μικρή χώρα, στο ασταθές περιβάλλον των Βαλκανίων, απομένει, λέω, ο χειρισμός των φίλων που, για να προφυλαχθεί, οφείλει να παρακολουθεί μετά προσοχής τους πάντες αφού ο «φίλος» μπορεί να σου βγάλει το μάτι πιο βαθιά από τον εχθρό αν είσαι απροετοίμαστος. Ας το έχουμε υπόψιν όταν μιλάμε για το ποιον επιτρέπεται να παρακολουθούν οι μυστικές υπηρεσίες. Πάντως η CIA τους φίλους, τον Σιράκ και τους Γερμανούς (Βίλυ Μπραντ- Μέρκελ) μάθαμε ότι παρακολουθούσε με το ίδιο πάθος που εξαντλεί στην ΕΣΣΔ/Πούτιν. Ο πολιτικός έλεγχος των μυστικών υπηρεσιών είναι το δύσκολο αλλά απαραίτητο αντίβαρο. Πάντως, για να κλείσει αυτό το κεφάλαιο, η ΕΥΠ –τότε ΚΥΠ– είχε υπαχθεί, με απόφασή του, στον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε τις δραστηριότητες της Υπηρεσίας που είχε υπό την άμεση εποπτεία του αλλά και ποτέ δεν είχε απέναντί του ΜΜΕ, δημοσιογράφους και έντυπα, όπως τα σημερινά, παρά τον «αυριανισμό» που τότε ανθούσε ως προοίμιο για τον σημερινό βούρκο.
Οι σχέσεις υποταγής Γαλλίας και Γερμανίας προς τις ΗΠΑ, είναι, λοιπόν, δεδομένες. Η σχέση της Ελλάδας, πριν από τη Χούντα, μετά τη Χούντα και έως τις μέρες μας, με τις ΗΠΑ μπορεί άριστα να περιγραφεί ως σχέση μητρόπολης και προτεκτοράτου
Γαλλία-Γερμανία: Μάλιστα Κύριε
Οι σχέσεις υποταγής Γαλλίας και Γερμανίας προς τις ΗΠΑ, είναι, λοιπόν, δεδομένες. Η σχέση της Ελλάδας, πριν από τη Χούντα, μετά τη Χούντα και έως τις μέρες μας, με τις ΗΠΑ μπορεί άριστα να περιγραφεί ως σχέση μητρόπολης και προτεκτοράτου. Μία σκάλα παρακάτω, όμως, από τη Γερμανία-Γαλλία, όπως καθορίζει ο συσχετισμός εντός της ΕΕ.
Δεν έχω δει ούτε μια μελέτη, έναν πολιτικό λόγο, κάποιο κείμενο, ένα πολιτικό πρόγραμμα κάποιου κόμματος, μιας ακροδεξιάς ή ακροαριστερής ή όποιας άλλης ομάδας που έστω να ψιθυρίζει ή να υπονοεί μέθοδο απαλλαγής από αυτή τη σχέση. Ο Ερντογάν χρειάστηκε σχεδόν δυο δεκαετίες για να εκτοπίσει τους κρατικούς μηχανισμούς των κεμαλιστών.
Συμπεραίνω ότι σε κάποιους μπορεί να υπάρχει επιθυμία ειλικρινής αλλά όχι συγκροτημένη άποψη. Άλλοι λένε απλώς λόγια, ψαρεύουν σε θολά νερά για ψήφους και χρήμα. Θεωρώ ότι μικρές χώρες μόνο σε περιόδους πολύ μεγάλης αναταραχής έχουν κάποιες πιθανότητες να πετύχουν κάτι υπό όρους που εκφεύγουν από το σημερινό άρθρο.
Η τελευταία αντίσταση
Η «λύση» που έχει βρει η ελληνική ιθύνουσα τάξη, η πολιτική, οικονομική, πνευματική, ελίτ της χώρας, είναι η πλήρης, ανεπιφύλακτη υποταγή στις θελήσεις του κυρίαρχου. Επιζητεί το έλεος, έστω μια ευνοϊκή ματιά του, δεν διαπραγματεύεται. Έχει εμπεδώσει ότι η μοναδική φορά που εκδηλώθηκε αντίσταση, (από τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου στη συνάντησή του με τον πρόεδρο Τζόνσον το 1964), είχε συνέπεια, την πραξικοπηματική ανατροπή της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου με υποκίνηση ΗΠΑ, όργανο το Παλάτι και κατάληξη το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών και την απώλεια στην Κύπρο. Τελικά την πλήρωσε και το Παλάτι, το κατ’ εξοχήν ανδρείκελο της εποχής. Προς γνώση και συμμόρφωση για τους επόμενους… Δεν φτάνει να υπηρετείς πιστά, πρέπει να ξέρεις να φυλάγεσαι και από τις κακοκεφιές του άρχοντα που κατά κανόνα μένει στη μνήμη για την αγνωμοσύνη του και όχι για τις ευχαριστίες προς το υπηρετικό προσωπικό.
Τα εύγε της Πελόζι, τα χειροκροτήματα των γερουσιαστών, μπορεί, αν υπάρχουν υπέρτερα συμφέροντα, να καταλήξουν στη μοιραία υπενθύμιση ότι sic transit gloria mundi, έτσι παρέρχεται η δόξα του Κόσμου. Εκτός αν έτυχε να ακούσεις ότι υπάρχει και το αναπόφευκτο αλλά έντιμο τέλος αντί της καταισχύνης.
