Τουλάχιστον τέσσερις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας και ένας ακόμη βρίσκεται διασωληνωμένος, σε λιγότερο από μια εβδομάδα. Πρόκειται για έναν 17χρονο διανομέα, που –λόγω ηλικίας– ήταν αδήλωτος και δεν είχε δίπλωμα, ο οποίος παρασύρθηκε από αυτοκίνητο στον Ωρωπό, για δύο εργαζόμενους σε υδατοκαλλιέργεια στην Πρέβεζα που έχασαν την ζωή τους έπειτα από έκρηξη φιάλης αερίου κατά τη διάρκεια εργασιών συγκόλλησης, για έναν τεχνικό ανελκυστήρων ο οποίος έπεσε σε φρεάτιο και τέλος για έναν χαμηλόβαθμο αξιωματικό του στρατού που βρίσκεται διασωληνωμένος, ο οποίος οδηγούσε φορτηγό που ανατράπηκε κατά τη διάρκεια της δεύτερης δουλειάς του. Δυστυχώς η λίστα μεγαλώνει αν κανείς ανατρέξει τον τελευταίο μήνα ή και το τελευταίο έτος, με τα εργατικά ατυχήματα και συχνά δυστυχήματα να αποτελούν πλέον ένα φαινόμενο που απαντάται αρκετά συχνά χωρίς όμως να καταλαμβάνει τον χώρο και τη δημοσιότητα που του αναλογεί. Σε όλες τις περιπτώσεις η αφήγηση είναι η ίδια, πάντα μιλάμε για κάποιο τραγικό συμβάν που το έφερε «η κακιά η ώρα», όμως η επαναληψιμότητα τέτοιων συμβάντων επιβάλλει να δούμε πέρα από το τυχαίο, στις συνθήκες που επικρατούν και οδηγούν στον τραυματισμό και δυστυχώς στον θάνατο εργαζομένων καθημερινά.
Καταρχάς, η κατάσταση της οικονομίας, η οικονομική και πλέον ενεργειακή κρίση, η ακρίβεια και βέβαια οι εξαιρετικά χαμηλοί μισθοί –ειδικά σε σχέση με το κόστος ζωής– που επικρατούν στη χώρα τα τελευταία χρόνια, οδηγούν τους περισσότερους στην αναζήτηση μιας δεύτερης συμπληρωματικής δουλειάς τα απογεύματα ή τα βράδια. Κάτι που όπως είναι αναμενόμενο εξουθενώνει τους εργαζόμενους αλλά και εντείνει το καθημερινό στρες, δημιουργώντας τους όρους για πολλά από τα ατυχήματα. Επιπλέον οι άθλιες εργασιακές συνθήκες και η εργοδοτική αυθαιρεσία δεν αφορούν πλέον μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά αντίθετα αποτελούν τον κανόνα για ολόκληρους κλάδους. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί τις συνθήκες εργασίας για όσους δουλεύουν σεζόν στην τουριστική βιομηχανία, με ωράρια άνω των 12 ωρών και διαμένοντας σε σπίτια-κοτέτσια για μισθό λίγο πάνω από τον βασικό.
Παράλληλα το ίδιο ισχύει και στον γενικότερο τομέα της εστίασης, των διανομών αλλά και σε παραγωγικές μονάδες στις οποίες η κατάσταση δεν είναι καλή, με εργοδότες να απολύουν εν μια νυκτί, να μετακυλίουν το κόστος της εργασίας (π.χ βενζίνη) στους εργαζόμενους, να κάνουν χρήση εφαρμογών εντοπισμού για τα οχήματα χωρίς να επιτρέπουν στάσεις στους οδηγούς και πολλά άλλα. Δυστυχώς, τα παραπάνω αποτελούν «κοινά μυστικά» που μένουν στην πλειοψηφία τους ατιμώρητα ή ακόμη χειρότερα πηγάζουν από την εργασιακή αναδιάρθρωση που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια και άρα είναι νομότυπα, με αποτέλεσμα να απαντώνται όλο και συχνότερα, σε όλο και πιο ακραία μορφή.
Η ανατροπή αυτής της κατάστασης περνά αναμφίβολα μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων –όπως ο νικηφόρος αγώνας των εργαζομένων στην efood λίγο καιρό πριν, που γνώρισε ευρεία κοινωνική αποδοχή και αλληλεγγύη–, αλλά και επιπλέον από την κατάκτηση μιας κοινωνικής αντίληψης που δεν θα μένει στο επιμέρους αλλά θα αναζητεί και θα αγωνίζεται για έναν άλλο ρόλο για τη χώρα και την κοινωνία, κόντρα στις βασικές επιλογές των ελίτ που τη φτωχοποιούν, την ξεπουλούν και τη διαλύουν.
