Μια προαναγγελθείσα και σχεδιασμένη πρόκληση
Τετάρτη βράδυ. Λίγο μετά τις 12, δυνάμεις των ΜΑΤ, με πλήρη εξοπλισμό (ασπίδες, κράνη) κάνουν «απόβαση» στον πεζόδρομο της Ικτίνου, με σκοπό την εξακρίβωση στοιχείων όσων βρίσκονταν εκεί, καθήμενοι όχι σε κάποιο από τα πολλά ακριβά καφέ-μπαρ, αλλά στα πεζούλια και τα παγκάκια για να αράξουν να πιουν μια φθηνή μπίρα από κάποιο κοντινό περίπτερο με την παρέα τους. Όσοι δεν «προνόησαν» να πάρουν ταυτότητα μαζί τους –πάνω από 50– προσήχθησαν. Το σκηνικό πρωτόγνωρο. Η αστυνομία εμφανίστηκε, όχι για να καταστείλει μια διαμαρτυρία ή μια πορεία, αλλά για να «εισβάλει» βίαια στη διασκέδαση νέων ανθρώπων.
Η επιχείρηση που ξεκίνησε την Τετάρτη, και συνεχίζεται και τις επόμενες μέρες, μόνο απρόσμενη δεν ήταν. Το γεγονός είχε προαναγγελθεί μέρες τώρα, με τοπικά ΜΜΕ και sites σε αρθρογραφίες τους να ανάγουν το θέμα του πεζοδρόμου της Ικτίνου σε κύριο πρόβλημα του δήμου, φιλοξενώντας «αγανακτισμένες» δηλώσεις των ιδιοκτητών καφέ της περιοχής, που βλέπουν τα παράνομα τραπεζοκαθίσματά τους να αδειάζουν, καθώς και κατοίκων της περιοχής που διαμαρτύρονται για την όλη κατάσταση και τη φασαρία και ενοχλούνται επιλεκτικά από τα παιδιά που διεκδικούν το ζωτικό τους χώρο – και όχι από την κατάχρηση του πεζοδρόμου από τους εν λόγω επιχειρηματίες.
Αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στην Ικτίνου, δεν είναι υπόθεση μονάχα των alternative νεολαίων και των μαθητών του διπλανού Γυμνασίου και Λυκείου που συχνάζουν εκεί. Αφορά ολόκληρη τη νέα γενιά που της έχουν στερήσει την οικονομική δυνατότητα να δώσει ένα 5ευρω για να πιει μια μπίρα σε ένα μαγαζί και τώρα θέλουν να της στερήσουν το δικαίωμα στους ελεύθερους χώρους που οι δημοτικές αρχές αντιλαμβάνονται ως ιδιοκτησία του κάθε λογής λόμπι τραπεζοκαθισμάτων.
Είναι σίγουρο πως η κατάσταση στην Ικτίνου συχνά εκτραχύνεται και δημιουργείται πραγματικό πρόβλημα για τους κατοίκους της περιοχής, αλλά και για τους ίδιους τους νεολαίους που θέλουν ήρεμοι και χωρίς φασαρίες να αράξουν με τους φίλους τους. Όμως η απάντηση σε αυτό το μεγάλο (και σημαντικότερο ίσως όλων των άλλων) θέμα, που δημιουργείται όταν το δικαίωμα στην «καγκουριά» επικρατεί του δικαιώματος στην επανοικειοποίηση των ελεύθερων χώρων, ούτε μπορεί ούτε πρέπει να δοθεί από τα ΜΑΤ. Είναι ζήτημα που οφείλει να απασχολήσει όσους πραγματικά «πονάνε» την περιοχή (μαθητές, κάτοικοι, θαμώνες), έστω κι αν η αφορμή γι’ αυτό είναι η ασφυκτική και ενοχλητική παρουσία των ΜΑΤ στην περιοχή, και μάλιστα μπροστά στην είσοδο του σχολείου.
Σπύρος Θεοδωρόπουλος
