Πρώτον: Σε καμία εκδοχή «διεθνούς δικαίου», ακόμη και στην πιο… ελαστική, δεν υπάρχει άμυνα του επιτιθέμενου. Ούτε «προληπτική» άμυνα υπάρχει (όπως δεν υπάρχει και «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» ενός κατοχικού-ρατσιστικού κράτους, ιδίως έναντι αυτών που αγωνίζονται για να απελευθερώσουν την κατεχόμενη πατρίδα τους). Δηλαδή η ισραηλινή επίθεση εναντίον του Ιράν, που ξεκίνησε αιφνιδιαστικά στις 13/6 και συνεχίζεται, είναι μια απρόκλητη και παράνομη επίθεση. Για την ακρίβεια, άλλη μία. Το Ισραήλ παραβιάζει όλες τις προβλέψεις του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ – ξανά.
Δεύτερον: Το Ιράν δεν έχει επιτεθεί ποτέ σε καμία χώρα, ούτε κατέχει ξένα εδάφη. Μάλιστα κράτη όπως αυτό της Αρμενίας βασίζονται στο Ιράν, το οποίο θεωρούν παράγοντα σταθερότητας, προκειμένου να διατηρήσουν την εδαφική τους ακεραιότητα*. Αντίθετα, το Ισραήλ αυτή τη στιγμή (πέραν όσων διαπράττει στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη) έχει εισβάλει στον Λίβανο και τη Συρία, βομβαρδίζει το Ιράν και την Υεμένη, και γενικά αποτελεί τη μεγαλύτερη αποσταθεροποιητική δύναμη στη Μέση Ανατολή.
Τρίτον: Το Ιράν δεν έχει πυρηνικά όπλα. Ας πούμε ότι λίγο μετράει ή ενδιαφέρει το γεγονός ότι διαβεβαιώνει πως δεν θέλει να αποκτήσει (το ίδιο εκτιμούν π.χ. και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ). Αυτό που έχει σημασία όμως είναι η πραγματικότητα: το Ιράν δεν έχει πυρηνικά όπλα. Ούτε μπορεί να τα κατασκευάσει «μεθαύριο». Το επιβεβαιώνουν ακόμη και οι πλέον εχθρικοί προς το Ιράν οργανισμοί.
Τέταρτον: Το Ιράν έχει ένα πρόγραμμα εμπλουτισμού ουρανίου για ειρηνική χρήση (παραγωγή ενέργειας). Το 2015 επιτεύχθηκε η διεθνής συμφωνία για τον περαιτέρω περιορισμό του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, η οποία όμως τινάχτηκε στον αέρα με την απόφαση του Τραμπ (το 2018, στην πρώτη του θητεία) να αποχωρήσουν οι ΗΠΑ από αυτήν – απειλώντας μάλιστα με κυρώσεις και τους άλλους συμβαλλόμενους (τα λοιπά μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συν τη Γερμανία) εάν εξακολουθήσουν να την εφαρμόζουν.
Πέμπτον: Το Ιράν έχει υπογράψει τη διεθνή συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. Και αποδεδειγμένα την τηρεί, διότι αποδέχεται όλους τους προβλεπόμενους διεθνείς ελέγχους, και όλοι οι διεθνείς έλεγχοι το επιβεβαιώνουν. Ταυτόχρονα, όντας αξιόπιστη χώρα, προειδοποιεί ότι θα αποσυρθεί από τη συνθήκη εάν το ωθήσουν στη διαπίστωση πως μόνο αν κατασκευάσει πυρηνικά όπλα ως μέσο αποτροπής θα μπορεί να διασφαλίσει τη συνέχιση της ύπαρξής του (βλ. τη «διδακτική» περίπτωση της Βόρειας Κορέας).
Έκτον: Σε αντίθεση με το Ιράν, το Ισραήλ (δηλαδή ένα παρακράτος-παρίας που έχει κουρελιάσει διαχρονικά κάθε ιδέα διεθνούς νομιμότητας σε κάθε επίπεδο και φτιάχτηκε πάνω στη γη και το αίμα ενός άλλου λαού) έχει πυρηνικά όπλα. Ο κόσμος το ’χει τούμπανο και η «διεθνής κοινότητα» κρυφό καμάρι.
Έβδομον: Εννοείται πως το Ισραήλ δεν έχει υπογράψει τη διεθνή σύμβαση για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. Πλέον δεν αρνείται καν ότι διαθέτει τέτοια όπλα, αλλά «ούτε το επιβεβαιώνει». Κρατά όμως υπό περιορισμό μέχρι σήμερα (αφού τον φυλάκισε επί 18 χρόνια, εκ των οποίων τα 11 σε πλήρη απομόνωση) τον Μορντεχάι Βανούνου ως «απειλή για την εθνική ασφάλεια», επειδή αυτός αποκάλυψε το 1986 με στοιχεία αυτό που ήδη όλοι γνώριζαν ότι υπάρχει: το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ.
Όγδοον: Τα στοιχεία που απέκτησε το Ιράν βάζοντας στο χέρι έναν τεράστιο όγκο ισραηλινών φακέλων υποδεικνύουν ότι οι ΗΠΑ και άλλες δήθεν «ανήξερες» Δυτικές χώρες συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων του Ισραήλ. Τα ίδια στοιχεία υποδεικνύουν ότι ο τάχα «ουδέτερος» επικεφαλής του Διεθνούς Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας, Ραφαέλ Γκρόσι, διέρρεε στο Ισραήλ ό,τι πληροφορούνταν (λόγω της θέσης του) σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.
Ένατον: Παρ’ όλα αυτά το Ιράν ξεκίνησε πριν δύο μήνες πρώτα έμμεσες (με τη μεσολάβηση του Ομάν) και έπειτα άμεσες διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ, κάνοντας μια πρόταση συμφωνίας σε τρία στάδια, την οποία καλωσόρισε ως ρεαλιστική βάση συζήτησης ο ειδικός απεσταλμένος του Λευκού Οίκου Γουίτκοφ – προκαλώντας ανησυχία τόσο στο σιωνιστικό Ισραήλ όσο και στην πτέρυγα εκείνη του βορειοαμερικανικού βαθέος κράτους που θεωρεί ότι μοναδική αποδεκτή «λύση» είναι η εξαφάνιση του Ιράν.
Δέκατον: Παρά τις αντιδράσεις, οι πολιτικές και τεχνικές διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν επί πέντε γύρους, με τον τελευταίο να λαμβάνει χώρα στις 23/5 στη Ρώμη και τις ΗΠΑ να δηλώνουν αισιόδοξες για τη συνέχεια. Το Ιράν από την πλευρά του δήλωσε έτοιμο να αποδεχθεί τον περιορισμό του εμπλουτισμού ουρανίου στο επίπεδο που απαιτείται για την παραγωγή ενέργειας, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι δεν συζητά την πλήρη εγκατάλειψη του εμπλουτισμού.
***
Τι συνέβη στη συνέχεια; Με πράσινο φως και πλήρη υλικοτεχνική υποστήριξη από τις ΗΠΑ και τις λοιπές Δυτικές συνιστώσες του κατοχικού τόξου –συν τους ντόπιους εξωνημένους τύπου Ιορδανίας– το ισραηλινό παρακράτος εξαπέλυσε εναντίον του Ιράν κύματα μαζικών βομβαρδισμών, στοχευμένων δολοφονιών και «κλασικών» τρομοκρατικών ενεργειών (εκρήξεις παγιδευμένων αυτοκινήτων μέσα σε ιρανικές πόλεις κ.λπ.). Και έπειτα βίωσε, για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, μια ισχυρή ιρανική αντεπίθεση που διέτρησε τους πολυδιαφημισμένους θόλους και έπληξε σημαντικούς στόχους, ενώ η κοινωνία των πολεμοχαρών εποίκων, σοκαρισμένη, ζει περισσότερο πλέον στα καταφύγια παρά στην επιφάνεια.
Δεν διαφαίνεται ακόμα το πώς θα εξελιχθεί αυτό το νέο μέτωπο που άνοιξαν ΗΠΑ και Ισραήλ. Θα εξαρτηθεί σε κάποιο βαθμό και από το μπρα ντε φερ στο εσωτερικό της βορειοαμερικανικής ελίτ, αλλά και του ίδιου του τραμπικού στρατοπέδου πλέον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η διαβεβαίωση της επικεφαλής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (Τούλσι Γκάμπαρντ, διορισμένη από τον Τραμπ) ότι το Ιράν δεν επιδιώκει την απόκτηση πυρηνικών όπλων, και η καθυστερημένη αλλά εντυπωσιακή απάντηση του Αμερικανού προέδρου: «Δεν με νοιάζει τι λέει αυτή»! Σε επίπεδο κοινής γνώμης, πάντως, τα πράγματα είναι σαφή: σύμφωνα με δημοσκόπηση του YouGov για τον Economist, που δημοσιοποιήθηκε την Τετάρτη, μόλις το 16% των Αμερικανών υποστηρίζει τη συμμετοχή των ΗΠΑ στην επίθεση κατά του Ιράν, ενώ το 60% αντιτίθεται.
Οπωσδήποτε η καθαυτό μάχη είναι άνιση, καθώς επί του πεδίου το Ιράν αντιμετωπίζει σχεδόν μόνο του τη συνδυασμένη ισχύ του γενοκτονικού ισραηλινού επεκτατισμού και της ιμπεριαλιστικής Δύσης. Οι θεωρούμενοι σύμμαχοι της Τεχεράνης (Ρωσία, Κίνα, Πακιστάν κ.ά.) μέχρι στιγμής περιορίζονται, όπως και στην περίπτωση της γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων, σε δηλώσεις και… τηλεφωνικές «πιέσεις» με στόχο τον τερματισμό της παράνομης ισραηλινής επίθεσης. Η δε Τουρκία παίζει όπως πάντα σε δύο ταμπλό, εκμεταλλευόμενη κάθε ευκαιρία για να προωθήσει τα δικά της επεκτατικά σχέδια.
Η σύρραξη αυτή υπογραμμίζει ξανά πως, για τις Δυτικές ηγεσίες, η διεθνής νομιμότητα αποτελεί βαρίδι του παρελθόντος. Πέρα από τη συνήθη φρασεολογία του… φιλειρηνικού Τραμπ, που απαιτεί άνευ όρων παράδοση του Ιράν και απειλεί δημοσίως με δολοφονία ακόμη και του Χαμενεΐ εάν η Τεχεράνη δεν συνθηκολογήσει, υπάρχει και η «σοβαρή» ανακοίνωση του G7, που για μια ακόμη φορά αναφέρεται στην… αυτοάμυνα του Ισραήλ και αναγνωρίζει στο Ιράν ένα μονάχα δικαίωμα: να υποταχθεί! Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ακραία γελοιοποίηση και αυτοακύρωση του «αφηγήματος» του Δυτικού μπλοκ, εάν δεν είχαμε να κάνουμε με τη Δυτική υποδαύλιση ενός νέου ολοκαυτώματος.
* «“Παράπλευρη απώλεια” η Αρμενία;» (βλ. σελ. 18 αυτού του φύλλου).
