του Νίκου Σταθόπουλου*
Το «υπαρξιακό πρόβλημα» κάθε εποχής είναι η σχέση της, η σχέση των ανθρώπων, που την «κατοικούν», με την ταυτότητα της ίδιας της εποχής: Όχι απλά αν οι άνθρωποι αποδέχονται την «αντικειμενική υπόσταση» της περιβάλλουσας πραγματικότητας (π.χ. την πλανητική μονοκρατορία του καπιταλισμού), αλλά αν αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως «προέκταση» και «συστατικό» αυτής της πραγματικότητας (π.χ. μορφή της είναι η «εξ απογοητεύσεως» ενεργητική συμμετοχή…). Το «δια ταύτα» αυτής της αντίληψης αποτελεί και την βαθύτερη ουσία της ισχύουσας πολιτικής συνείδησης. Με άλλα λόγια: Το ζητούμενο, κάθε φορά, είναι ποια ηγεμονία επικρατεί και πώς βιώνεται αυτή από «τον κόσμο». Στα καθ’ ημάς αυτό έχει εννοηθεί ως «προεκλογική μελέτη» κι καθόλου ως το κρίσιμο και επείγον μιας ανατρεπτικής προοπτικής στη βάση ουσιαστικής αυτογνωσίας.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ έχει εγκαθιδρυθεί ένα κυβερνητικό στάτους όχι απλά διεκπεραιωτικής μεσολάβησης αλλά ένα «επιτελείο» σχεδιασμού και εφαρμογής αποδομήσεων δια των οποίων «καθαρίζει το γήπεδο» για να αναπτυχθούν εύκολα εκεί νέες δομές «κτήσης και χρήσης», οικονομικές, στρατιωτικές, γεωπολιτικές. Είναι το λεγόμενο «Επιτελικό Κράτος» που, όμως, δεν είναι μια καινοφανής εισαγωγή της μικρεμπορικής πολιτικής μαφίας του Μητσοτάκη, αλλά η «ωρίμανση και βελτιστοποίηση» της νεοφιλελεύθερης εκποιητικής διαχειριστικής πολιτικής φιλοσοφίας που εγκαινίασε ο ελεεινός Σημίτης εμβαθύνοντας στην ευρωεξάρτηση και την «πλανητική διασύνδεση» με όλες τις εύλογες συνεπαγωγές. Ο «εκσυγχρονισμός» (που αυτή τη στιγμή συντελείται ουσιωδώς) μπορεί να πραγματωθεί είτε σαν «συγχρονισμένη ευέλικτη ανάπτυξη του εθνικού κεφαλαίου» είτε σαν ενσωματωμένη «παραρτηματοποίηση»: Η δεύτερη προϋποθέτει παγκοσμιοποιημένο Κεφάλαιο και οργανική αποικιοποίηση του τόπου και είναι η «μοίρα» του τόπου στο μέτρο που η πολιτική διαμεσολάβηση δεν είναι διαμεσολάβηση αλλά ολοσχερής ανάθεση.
Από το 1996 και εντεύθεν, όλα τα κυβερνητικά σχήματα υπηρετούν αυτή τη δυναμική, με λιγότερες ή περισσότερες «νοθείες» ελκόμενες από την ακόμα ισχυρή πολιτική παράδοση. Από την εξαναγκαστική «στημένη» έλευση του ΔΝΤ, στη βάση μιας «κανονισμένης» τεχνητής χρεοκοπίας, η Ελλάδα καταποντίζεται σε μια εξουθενωτική Επικυριαρχία η οποία εντείνει στο έπακρο τον παρασιτικό-διαμεσολαβητικό χαρακτήρα του εθνικού κοινωνικού σχηματισμού και «τελειοποιεί» τους όρους υποτακτικής οργανικής ενσωμάτωσης σε μια καπιταλιστική εκμετάλλευση γενικευμένης αποδόμησης: Η Παγκοσμιοποίηση συνδυάζει «καταστατικά» το Γεωπολιτικό, το Επιχειρηματικό και το Πολιτικό σε μια πολιτισμική «επανίδρυση» των πολιτισμικών οντοτήτων.
Σε αυτή τη βάση διαμορφώνεται ένας διαχειριστικός πολιτικός λόγος με πρόδηλη πολιτική ηθική «yes men» και με άρρητη μεν αλλά φανερή εθελοντική ανάληψη ρόλου «εποχιακού εργάτη» που ετοιμάζει τον «χώρο» για να εκκινήσει χωρίς προσκόμματα η ανακαθορισμένη ιδιοκτησία. Το παρόν Επιτελικό Κράτος «δίνει» τα πάντα στον Ιδιώτη όχι απλά σαν μεσάζοντας-«κτηματομεσίτης» αλλά σαν ενεργός καταστροφέας: Λόγου χάρη, το «τσίπικο» ξεπούλημα των Σιδηροδρόμων και η αποδομητική διοίκηση όσων τμημάτων έμειναν στο Κράτος, είναι σαφής εμπρόθετη καταστροφικότητα κερδοφόρας εθνικής περιουσίας. Επίσης, το να αφήνεις με τεράστια κενά (σε ανθρώπους και μέσα και υποδομές) το Πυροσβεστικό Σώμα και να αφανίζεις κυριολεκτικά τη Δασική Υπηρεσία (π.χ. 7, ξαναγράφω 7, και ολογράφως επτά, δασοφύλακες και 2, ξαναγράφω 2, δασεργάτες, για σχεδόν 350.000 στρέμματα δασικής έκτασης στην Πάρνηθα), είναι σαφέστατα μια σκόπιμη στρατηγική εθνικής βλάβης πρώτου μεγέθους. Το κρατικό σαμποτάζ του ΕΚΑΒ και του ΕΣΥ συνολικά, αυτή η δολοφονική παχυδερμοποίηση σε σχέση με τις κοινωνικές ανάγκες, με τα «Ντάτσουν»-ασθενοφόρα, δεν είναι μια νότα γελοιότητας του «μητσοτακισμού» αλλά το ζενίθ της πολιτικής προστυχιάς στη σκοπιμότητα του απόλυτου ξεπουλήματος. Τα κάνουν επίτηδες!
Η «Εποχή των Μνημονίων» όρισε το πλαίσιο (και το άλλοθι, απευθυνόμενο στους άκριτους καταναλωτές τάχα «πολίτες»…) για την «ίδρυση» ενός «κράτους» με βαθιά χαρακτηριστικά εξελιγμένου μεταπράτη, δηλαδή μιας «εταιρικής ομάδας» που απλώς ενεργεί προς όφελος και καθ’ υπαγόρευσιν των «μετόχων». Το υφιστάμενο Επιτελικό Κράτος του κατάπτυστου «φιλέλληνα»(;;;) Πρωθυπουργού οργανωμένα διαλύει τον τόπο πρακτορεύοντας ξένα συμφέροντα. Δεν είναι το παλαιόν «Κράτος νυχτοφύλακας» του 19ου αι., που στατικά «προστάτευε» την δυναμικά αυξανόμενη ιδιοκτησιακή ισχύ της άρχουσας τάξης, αλλά μια διαρθρωμένη και ισχυρότατη «σύμπραξη μπράβων» που με πρωτοφανή κυνική βία κάνουν κακό στην υποτιθέμενη πατρίδα τους. Το «ταξικό» είναι καθαυτό ανεπαρκές να εξηγήσει την οργανικότητα της καταστροφής, και πρέπει να ενταχθεί σε μια βαθιά εσωτερική συνειδησιακή αποδόμηση που αφορά τη σχέση με την πατρίδα. Η ιστορία έχει δείξει ότι η «καμένη γη» προκύπτει είτε από ευφυή φιλοπατρία(Κολοκοτρώνης) είτε από μηδενική αγάπη (π.χ. καίω τη Δαδιά για να τη γεμίσω ανεμογεννήτριες προς όφελος ημετέρων και προσυμφωνημένων μεγαλοκαρχαριών / π.χ. όμιλος Βαρδινογιάννη…).
ΚΑΙ ΕΝΩ το «τοπίο» ως προς τον «ταξικό εχθρό» (άραγε, ο «επενδυτής» στην «ιδιοκτήτριά» μας Black Rock Τσακαλώτος δεν είναι «ταξικός εχθρός» και γιατί;) είναι πλήρως ξεκαθαρισμένο, η οργανωμένη πολιτική αντίδραση της ριζοσπαστικής συνείδησης και πράξης είναι ζητούμενο, ένα ευχολόγιο για εθελοντές της ματαίωσης. Τα Τέμπη, μια απίστευτη εκατόμβη στον Μολώχ του ιδιωτικού κεφαλαίου και του όντως Επιτελικού Κράτους τα διαχειρίστηκε σαν Μαζικό Μελό μια προεκλογική ψηφοθηρική σκοπιμότητα. Και το όργιο αποκαλυψιακής καταστροφής των πυρκαγιών ουσιαστικά το «ξεπέταξε» μια καινοφανής αμερικανιάρικη κουλτούρα «συναισθηματικής, ζωοφιλικής και οικολογικής ευαισθησίας». Καθ’όλα ύποπτες καταγγελίες για «συνωμοσιολογία» (στις ισχυρών ενδείξεων σκέψεις περί σχεδιασμένων εμπρησμών) και για «ελληναράδικο ρατσισμό» στην τραγωδία των καμένων μεταναστών, στη θέση μιας απαραίτητης και ζωτικής προτεραιότητας συντονισμένης παλλαϊκής Κραυγής διαρκείας. Πάντα, πια, λείπει το «μεγάλο κάδρο», η πλαισιωτική εθνική αναφορά οπότε και το «ταξικό» (σε μέρος πια της Αριστεράς) ηχεί μετέωρο, θεωρητικό και τυπικά «διεκδικητικό». Κι αυτό γίνεται σκόπιμα, γιατί όσο επιδίωξη του Επιτελικού Κράτους είναι η κοινωνικοοικονομική ιδιωτικοποίηση άλλο τόσο επιδίωξη του Επιτελικού Ριζοσπαστισμού είναι η ιδιωτικοποίηση του Κοινωνικού/Πολιτικού.
Ολοφάνερη η μεθοδευμένη έλλειψη πολιτικότητας, διότι το «κατάρα στον Γεραπετρίτη… Μητσοτάκη γαμ@@σαι… «τα παίρνουν μωρέ οι πουλημένοι…», και το μπαράζ «στοιχείων» μιας αριθμολάγνας και στατιστικομανούς καταγραφικής καταγγελτικότητας, δεν είναι Πολιτική, όπως την εννοεί και την ξέρει ιστορικά ο Ριζοσπαστισμός, αλλά είναι μια επιτελική διευθέτηση της «κρίσης» (δηλαδή της κοινωνικής αγανάκτησης και αγωνίας). Το σικέ φόβητρο της «ακροδεξιάς» και η αφομοίωση από το σκέπτεσθαι του μεταβιομηχανικού καπιταλισμού, τρέπουν τον κριτικό λόγο σε ένα συνδυασμό στοιχειώδους ρεφορμιστικότητας και ανιαρού πια και κωμικού μαξιμαλισμού χιλιαστικού χαρακτήρα. Η Αριστερά, ειδικά στην ιστορική «περιφέρεια», είναι μια οργανική συνιστώσα ενός «κοινοτισμού» άλλοτε βαθιά αντιδραστικού και άλλοτε «θαυμαστά» επαναστατικού. Ό,τι σκεπτόμενο έχει απομείνει από την ιστορική Αριστερά πρέπει να υψωθεί στην «έσχατη κρίση» μιας νέας συνείδησης που θα μετασχηματίζει το «υπόβαθρο κοινοτισμού» σε οργανική συντονισμένη αλληλεπίδραση εστιών εμβαθυμένης αντίστασης.
Πλέον οι «δυνάμεις της Προόδου», αυτή η απίθανη μούφα «ρήξης», δεν «εκπαιδεύουν» στη σύγκρουση με όρους πρακτικότητας αλλά καθολικεύουν την Ανάθεση ενσωματώνοντας στην πολιτικοφανή τους απολιτικότητα τους εντυπωσιασμούς του Θεάματος: Παιδάκια με δακρυσμένα μάτια που σχηματίζουν με τις σχολικές τσάντες αποστασιοποιημένα «ανθρωπιστικά» συνθήματα, και «περιφρουρούμενες» παρελάσεις «σεσημασμένων» αγκιτατόρων του πιο καφενειακού fb του πλανήτη. Από την ώρα που «συνάρπασε» το γνωστό «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», η κοινωνία αυτοαπενοχοποιήθηκε στο «όραμα κέρδους-κατανάλωσης» και απλώς μετέτρεψε σε απόλυτο του ιστορικού πεπρωμένου τη «δημοκρατική ρύθμιση»: Ο απόλυτος θάνατος της Εξέγερσης που κινεί την ιστορία και τον νωθρό άνθρωπο «της Προόδου»!
Ναι, «επιτελικός ριζοσπαστισμός», διότι αυτό το συμβιβασμένο «Μεγάλο Πρώην», λειτουργεί πια σαν «κέντρο συντονισμού» για «ανατρεπτικές» δράσεις στο «εποικοδόμημα», δηλαδή στο ύφος/τρόπο της Εξουσίας και στο φάσμα δευτερογενών ζητημάτων μέσω των οποίων εμποτίζεται η κοινωνική συνείδηση με έναν «καθημερινοποιημένο Ουμανισμό» οπότε η «Μεγάλη Ιστορία» και το «Βαθύ Σύστημα» εξαφανίζονται από τον ορίζοντα της κριτικής όπου πια βασιλεύουν ο «Άνθρωπος», τα «Δικαιώματα», το «Διαφορετικό».
«Άνθρωπος», άρα μια γενικότητα χωρίς ιστορικοκοινωνικούς πραγματικούς προσδιορισμούς, «Δικαιώματα», άρα διευθετητικά πλαίσια σε ένα άθικτο πλαίσιο σταθερής ένταξης, «Διαφορετικό», άρα Καπιταλίστας, Ιμπεριαλιστής, Γενοκτόνος, πρέπει να συνεκτιμώνται στο δυναμικό της «κακής διαφορετικότητας» και γενικά στο αρχέτυπο του «Άλλου», όπως ένας ακτιβιστής για τις φώκιες, ένας ομοφυλόφιλος, κ.λπ. Ο «εξανθρωπισμός» τάχα της αφαιρετικής Κοινωνιολογίας οδηγεί σε μια «κοινωνική ανθρωπολογία» άκρως εικονική αφού εδώ κι αν ηγεμονεύει η ταυτοτική ιδιότητα, άρα ο άνθρωπος διαλύεται μέσα σε ένα τρελό πλέγμα ιδιοτήτων!
Ο Επιτελικός Ριζοσπαστισμός, η πιο «αριστερή» αποκήρυξη της δικαίωσης του Κοινωνικού Οράματος, είναι η «μικροκοσμικοποίηση» της Πολιτικής με όρους βιοπολιτικής παροπλιστικής επανοικειοποίησης της κοινωνικής ανασφάλειας. Η εντροπία, που εύλογα εντείνεται σε εποχές κρίσης, δεν «ανασκευάζεται» πια από μια επαναστατική στρατηγική συντεταγμένου ορισμού του Κακού αλλά εξιδανικεύεται μέσω της αποθέωσης του Υποκειμενικού και της μετατροπής της ρήξης σε λανθάνουσα πεποίθηση ριζικού αδιεξόδου και «αναγκαιότητα» εγχειρημάτων «δημοκρατικών βελτιώσεων».
ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ της προδοσίας αυτής της «ανάλυσης» γίνεται και τυπικά φανερό από τη συζητούμενη υποψηφιότητα Κασσελάκη στον όλο και πιο εξευτελιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ: Η προβολή ενός «διαφορετικού» Golden Boy (στην εταιρεία με καθοριστικό ρόλο στην εθνική καταβύθιση) με ευδόκιμον θητεία παρά τω Μπάιντεν (αν είναι δυνατόν! Τους αμερικανούς Δημοκρατικούς που δεν είναι καν μια σοβαρή σοσιαλδημοκρατία…) και με γοργά αναπτυσσόμενη «εφοπλιστική αριστεία», σηματοδοτεί την τελειοποίηση της Οργανικής Αποικιοποίησης αφού η «Κουμουνδούρου» έτσι θα τραπεί και επισήμως σε παράρτημα των «Δημοκρατικών» και η ελληνική πολιτική ζωή θα ολοκληρωθεί ως ένα ξενοκρατούμενο Τίποτα με μόνη «δουλειά» την «αποκομιδή των απορριμμάτων» όταν θα σχολάνε τα δεκάδες χιλιάδες υπομπαράκια για τα «ναυτάκια», τους διακινητές και τα «στελέχη»…
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος και συγγραφέας
