του Γεώργιου Σκλαβούνου
Εμείς αυτοί ο Ναός,
Εμείς αυτοί ο Τάφος.
Αι γενεαί πάσαι
Σταυρωτών και Εσταυρωμένων,
Ρωμαίοι, Ήφαιστοι, Πιλάτοι,
στην Ιερουσαλήμ, στον Καύκασο
και σε Κρανίου τόπο
σε σταυρώνουν,
Ιησού και Προμηθέα.
Λαών αι γενεαί πάσαι.
Εν τάφω Σε κηδεύουν
Έρωτα, πίστη, δύναμη
της δικής τους ανάστασης.
Ένας κόσμος μικρός και μέγας
στην αμαρτία, στην ομορφιά,
στην άγνοια του μεγαλείου του,
οδοιπορεί στην απαντοχή
της δικής Σου ανάστασης.
Σε βήμα λιτανείας
Τίγρεις, καθηλωμένοι λιόντες,
αγριοπερίστερα με δίψα
για ζωή, τιθασευμένα
προσέρχονται στον τάφο
της υποταγής.
Ένας κόσμος μικρός και μέγας
ομορφαίνει τον δικό του
θάνατο με τη συμμετοχή
στη χαρά της συμβολικής Σου
Ανάστασης.
Στις Βουλές, στους Ναούς, Ιερείς
Προφήτες, αργυραμοιβοί,
έμποροι, τραπεζίτες.
Κι’ οι λαοί παραδομένοι, τον
Ιησού ξανά προσμένουν,
ν’ αδράξει το φραγγέλιο.
Τον Ιησού αποδέχονται
ως Θεό, για να τον αρνηθούν
ως δρόμο, ως τρόπο της φωτιάς
του μαστιγίου, και της αγάπης.
«Πυρ ήλθον βαλείν.»
Γραμματείς, Φαρισαίοι,
γιοί εχιδνών, έμποροι
των εθνών, μαυλίζουν τους λαούς,
τον θάνατο, ως Ζωή
ν’ αποδεχθούν.
Ν’ απαρνηθούν, ποτέ να μην
γνωρίσουν τον Προμηθεικό
εαυτό τους Λυόμενο,
Πυρφόρο,
Ελευθερωτή.
Την Αλήθεια ν’ απαρνηθούν
που καταλύει της δουλείας,
τα δεσμά, κι ’αποκαλύπτει:
Εμείς αυτοί ο τάφος
Εμείς αυτοί ο Ναός
της λατρείας του φωτός,
της αρμονίας, της ομορφιάς,
της δίκαιης δύναμης.
Της Μνήμης ο ζωντανός
βωμός, Εμείς.
Εμείς, της κόλασης της λήθης,
της άγνοιας, της βίας
της βαρβαρότητας.
Της ύβρεως ο βωμός,
Εμείς.
Εμείς οι έσχατοι. Εμείς
οι εν δυνάμει αρμονικοί,
Εμείς οι εν αρμονία
και εν ομονοία ομοίων
οι μέγιστοι.
Εμείς αυτοί, οι Νυμφίοι
του λυτρωμού, της λευτεριάς
και της ανάστασης μας.
Το αναστάσιμο ένδυμα,
από γεννησιμιού, δικό μας.
Εμείς οι εκλεκτοί κλητοί.
οι καλούντες εμείς.
Δική μας η επιλογή,
η απόφαση δική μας
Εκείνος Είναι. Ο δρόμος.
Από τη συλλογή Ασκήσεις
