Ο νέος (ας τον πούμε έτσι) «εθνικός στόχος» της εξόδου της χώρας στις αγορές, γίνεται ομόφωνα αποδεκτός από όλες τις πτέρυγες του αστισμού στην Ελλάδα. Ξεχάστηκαν τα μεγάλα λόγια, ακόμα και εκείνα περί «άλλου μείγματος πολιτικής» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Σκύβουμε το κεφάλι, στρωνόμαστε στη δουλειά (εφαρμόζοντας όλες τις προδιαγραφές του «προγράμματος») και χαμηλώνουμε τον πήχη. Ούτε χρέος, ούτε ποσοτική χαλάρωση, άντε μπας και βγούμε στις αγορές. Για να ξαναδανειστούμε «χωρίς τον βραχνά της επιτροπείας», από τους ίδιους πάνω-κάτω τοκογλύφους και με μεγαλύτερο τόκο. Ιδού νέο πεδίο δόξης λαμπρόν για κυβερνητικούς και αντιπολιτευόμενους εντός μνημονιακών πλαισίων. Κι αφού καλοκαιριάζει, αρχίζουμε και τα τραγούδια για τα νέα ρεκόρ στη βαριά βιομηχανία της χώρας, τον τουρισμό.
Αυτή η επιστροφή στην κανονικότητα συνοδεύεται με φυσιολογικό τρόπο από τη δυσοσμία των σκανδάλων που ταλανίζουν την οικονομικοπολιτική ζωή της χώρας, αφού η «επιστροφή» συμβαίνει σε συνθήκες μεγάλου πλιάτσικου και οξύτατου ανταγωνισμού ανάμεσα σε παρέες και κλίκες συμφερόντων. Η υπόθεση Μαρινάκη-Καμμένου είναι η κορυφή του παγόβουνου, που όμως δείχνει ότι ο πόλεμος μαίνεται και η ρευστότητα σε συμμαχίες και συμπράξεις θα συνεχιστεί.
Η επιστροφή στην κανονικότητα δεν πρέπει να ερμηνευτεί σαν επιστροφή στο 2008. Οι συνθήκες σε όλα τα πεδία έχουν αλλάξει. Οι ουρίτσες δεν είναι απλώς ουρίτσες. Είναι κάτι μεγαλύτερο και βαθύτερο. Η Ευρώπη επαναπροσδιορίζεται, στην περιοχή μας είναι σε εξέλιξη μια ανακατανομή ισχύος μεγάλων διαστάσεων, η Μέση Ανατολή, η Συρία, η Κύπρος, η Τουρκία, τα Βαλκάνια βρίσκονται στη δίνη ενός κυκλώνα. Οι αέρηδες και οι χείμαρροι δεν έχουν συμπαρασύρει τη «στάνη» μας, την Ελλάδα – αλλά και το χαριτωμένο «είμαστε νησίδα σταθερότητας σε ταραγμένη περιοχή» πόσο να πουλήσει και για πόσο καιρό ακόμη; Ή το άλλο, «θα γίνουμε διεθνής κόμβος, διεθνές διαμετακομιστικό κέντρο», χωρίς να έχει οριστεί μια στρατηγική. Για παράδειγμα στην Ευρώπη, τόσο η Μέρκελ όσο και ο Μακρόν έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους προς την επέκταση της Κίνας στη Ν.Α. Μεσόγειο, και η πολιτική Τραμπ δεν ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς προσέγγισης προς την Κίνα. Κι όταν όλοι, ένα απόγευμα της 4ης Ιουλίου, παρελαύνουν «περήφανα» στη γιορτή που κάνει ο Αμερικανός πρέσβης –ο οποίος υπηρέτησε επιτυχώς και στο πόστο της Ουκρανίας και επαίρεται για το πόσο καλά προχωρούν οι διευθετήσεις στη βάση της Σούδας για τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ– δείχνουν ποιον θεωρούν «μεγάλο αφεντικό» στην περιοχή. Κι όταν αρχίζουν τα πραγματικά πυρά στα χωρικά ύδατα της Ρόδου με τουρκικούς στόχους, κι ο Τσαβούσογλου ορκίζεται ότι ο τουρκικός στρατός θα παραμείνει στην Κύπρο και θα χρησιμοποιηθεί, δεν μένουν πολλά περιθώρια να φανταστεί κανείς μια πορεία όπως την περιγράφουν κυβέρνηση-αντιπολίτευση και ΜΜΕ.
Η «κανονικότητα» λοιπόν αφορά το πλαίσιο της πολιτικής διαμεσολάβησης και του τσακωμού ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, χωρίς να αισθάνονται κάποια απειλή από το λαϊκό παράγοντα και έχοντας λάβει μια μικρή παράταση χρόνου. Οπότε οι διακρινόμενες εξουσίες (εκτελεστική και δικαστική, διότι η νομοθετική δεν υφίσταται – η βουλή απλά εκτελεί παραγγελίες) μπορούν να τσακώνονται, και η μία να παρεμβάλλεται στα πόδια της άλλης. Αν όμως ο καβγάς ξεφύγει από αυτά τα πλαίσια κι ανακατέψει τις «ουρίτσες», δεν αποκλείονται μεγάλα σκάνδαλα που μπορούν να προκαλέσουν νέα πολιτική κρίση.
Αντί λοιπόν για επιστροφή στην κανονικότητα, καλύτερα να μιλάμε για παραμονή στη ρευστότητα, «μέχρι νεοτέρας».
