Του Παντελή Μπουκάλα *
«Μα είναι δυνατόν; Επιστήμονες άνθρωποι να συγκρούονται με τα ΜΑΤ;». Ο εκφωνητής του μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων εξανίσταται. Βλέπει τους γιατρούς, συγκεντρωμένους μπροστά στο υπουργείο Υγείας, να ανταλλάσσουν αβρότητες με τις αστυνομικές δυνάμεις (μερικά εκατέρωθεν σπρωξίματα) και «κάτι του κάνει η εικόνα».
Διαμαρτύρεται λοιπόν. Καυτηριάζει και καταγγέλλει. Κάποιο σαβουάρ βιβρ θα έχει υπ’ όψιν του, κάποια «διαδηλωσιακή ορθότητα», η οποία απαγορεύει σε όσους τυγχάνουν «επιστήμονες άνθρωποι» να φέρονται όπως φέρονται όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, οι «μη επιστήμονες», όταν οι ένστολοι τους κλείνουν τον δρόμο, τους ρίχνουν μερικές ψιλές, τους ψεκάζουν κτλ. Και ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή επιληφθεί του θέματος ένα από τα περιοδικά μόδας που κυκλοφορούν. Οπότε και θα δούμε κάνα πολυσέλιδο αφιέρωμα στην «γκαρνταρόμπα της διαδήλωσης», στα «ιν και άουτ» των χειρονομιών (ιν το σήμα της νίκης, άουτ ο πενταδάκτυλος), στα «πρέπει – δεν πρέπει» των συνθημάτων, ώστε να ξέρει ο καθείς πώς θα πορεύεται.
Επιστήμονες άνθρωποι οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες, οι δικηγόροι. Όλοι τους, για να μην απιστούν στην τηλεοπτική εικόνα που ορίζει αυθεντικά την ευπρέπεια των συγκεντρώσεων και την αισθητικοπολιτική ορθότητα των διαδηλώσεων, οφείλουν να φωνάζουν από μέσα τους, να μη σηκώνουν καν τα χέρια τους για να προστατευτούν από το βιαίως κατερχόμενο κλομπ, να στέλνουν τα συνθήματα και τα αιτήματά τους με SMS ή e-mail στο κινητό του υπουργού ή στο site του υπουργείου και να περιμένουν υπομονετικά. Οφείλουν, επίσης, να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις φραστικές επιθέσεις που υφίστανται οι ίδιοι και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους από τους άτυπους υπουργούς, οι οποίοι, από τον θώκο της τηλεοπτικής τους εκπομπής, καλύπτουν προθύμως όσα κενά αφήνει η κυβερνητική προπαγάνδα.
Κάθε μέρα το βλέπουμε αυτό το αυστηρά υψωμένο δάχτυλο να επιτιμά τους «επιστήμονες ανθρώπους» και, πολύ πιο επιθετικά, τους «αγροίκους», φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, οδηγούς λεωφορείων κοκ. Τόσο στα κρατικά κανάλια, που επιμένουν στον κομματοπαράδοτο ρόλο των κυβερνητικών φερεφώνων, όσο και στα ιδιωτικά, όπου οι επιφανείς, υπουργικότεροι των υπουργών, αναλαμβάνουν να εκλαϊκεύσουν τις εντολές του Μνημονίου, να τις παραστήσουν σαν λύση μοναδική και αναπόφευκτη και να αποβάλουν από την παράταξη του «οικονομικού πατριωτισμού», τη μόνη υγιή υποτίθεται, όποιον έχει τις ενστάσεις του και επιχειρεί να τις καταθέσει δημοσίως. Κάποια σύγχυση ως προς τη δουλειά της δημοσιογραφίας και τα όριά της είναι προφανής εδώ, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί τους επιφανείς. Αυτοί είναι προορισμένοι να επιβάλουν στους άλλους τη δεοντολογία, όπως την ετοιμάζει η κοπτορραπτική τους – κι όχι για να την ακολουθούν οι ίδιοι.
Επιστήμονες άνθρωποι οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες, οι δικηγόροι. Όλοι τους, για να μην απιστούν στην τηλεοπτική εικόνα που ορίζει αυθεντικά την ευπρέπεια των συγκεντρώσεων και την αισθητικοπολιτική ορθότητα των διαδηλώσεων, οφείλουν να φωνάζουν από μέσα τους, να μη σηκώνουν καν τα χέρια τους για να προστατευτούν από το βιαίως κατερχόμενο κλομπ, να στέλνουν τα συνθήματα και τα αιτήματά τους με SMS ή e-mail στο κινητό του υπουργού ή στο site του υπουργείου και να περιμένουν υπομονετικά. Οφείλουν, επίσης, να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις φραστικές επιθέσεις που υφίστανται οι ίδιοι και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους από τους άτυπους υπουργούς, οι οποίοι, από τον θώκο της τηλεοπτικής τους εκπομπής, καλύπτουν προθύμως όσα κενά αφήνει η κυβερνητική προπαγάνδα.
Κάθε μέρα το βλέπουμε αυτό το αυστηρά υψωμένο δάχτυλο να επιτιμά τους «επιστήμονες ανθρώπους» και, πολύ πιο επιθετικά, τους «αγροίκους», φορτηγατζήδες, ταξιτζήδες, οδηγούς λεωφορείων κοκ. Τόσο στα κρατικά κανάλια, που επιμένουν στον κομματοπαράδοτο ρόλο των κυβερνητικών φερεφώνων, όσο και στα ιδιωτικά, όπου οι επιφανείς, υπουργικότεροι των υπουργών, αναλαμβάνουν να εκλαϊκεύσουν τις εντολές του Μνημονίου, να τις παραστήσουν σαν λύση μοναδική και αναπόφευκτη και να αποβάλουν από την παράταξη του «οικονομικού πατριωτισμού», τη μόνη υγιή υποτίθεται, όποιον έχει τις ενστάσεις του και επιχειρεί να τις καταθέσει δημοσίως. Κάποια σύγχυση ως προς τη δουλειά της δημοσιογραφίας και τα όριά της είναι προφανής εδώ, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που απασχολεί τους επιφανείς. Αυτοί είναι προορισμένοι να επιβάλουν στους άλλους τη δεοντολογία, όπως την ετοιμάζει η κοπτορραπτική τους – κι όχι για να την ακολουθούν οι ίδιοι.
*Αναδημοσίευση από την Καθημερινή, 3/2/2011
Σχόλια
