του Μάριου Διονέλλη
Στις εκλογές του Οκτωβρίου ψήφισα στη Β’ Αθηνών και ένας από τους τέσσερις σταυρούς πήγε στον Γρηγόρη Ψαριανό. Έτσι, χωρίς πολλή σκέψη, επειδή τον γούσταρα ως ραδιοφωνατζή, επειδή μου άρεσε που δεν ήταν μέλος του κόμματος και κανενός κόμματος, επειδή τα έλεγε χύμα και είχα την αίσθηση ότι πρέπει πια ο ΣΥΡΙΖΑ να τα λέει χύμα, να γίνει αντισυμβατικός, να το παίζει και λίγο τρελός, να ρίχνει και κάνα καντήλι που και που…
Ο Γρηγόρης είναι σήμερα με αυτούς που λένε ότι ο κόσμος τους ψήφισε μέσω του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας ότι κάποτε δε θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ… Είναι με αυτόν που ανέλαβε να εκπροσωπεί τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή επιθυμώντας όμως τη διάλυσή του.
Σήμερα και η δική μου ψήφος μπαίνει στο τσουβάλι όσων «ήξεραν τι ψηφίζουν» και (υποτίθεται) επικροτούν την κίνηση των Τεσσάρων.
Λάθος σύντροφε Γρηγόρη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα από τα εγχειρήματα που συγκίνησε εμένα και πολλούς άλλους σαν εμένα. Τον φανταζόμουν με πολύ μεγαλύτερο τσαμπουκά, σαν και τον δικό σου στο ραδιόφωνο. Τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ τον φανταζόμουνα στα πεζοδρόμια όταν πλακώνανε τους μετανάστες στη Σωκράτους και στον Άγιο Παντελεήμονα. Τον ονειρευόμουν επιβάτη στα καράβια για τη Γάζα, τον έβλεπα οδηγό που περνάει τα παράνομα διόδια χωρίς να πληρώσει, κατασκηνωτή στο κάμπινγκ κατά της εκτροπής του Αχελώου, διαδηλωτή που χαλάει τη σούπα των παρελάσεων στις εθνικές επετείους, ακτιβιστή που μπουκάρει με τη βουλευτική του ιδιότητα μέρα παρά μέρα στις φυλακές, χορευτή στο gay parade, υπερασπιστή των αστέγων ξαπλωμένο σε χαρτόκουτα στην Κλαυθμώνος, ποδηλάτη που χώνεται στο ΜΕΤΡΟ διεκδικώντας να βάλει το ποδήλατό του στα βαγόνια, καπνιστή στο αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ, αντιεθνικιστή σε διαδήλωση υπέρ του δικαιώματος των Μακεδόνων να λέγονται όπως γουστάρουν.
Λίγα από αυτά έγιναν. Ίσως να φταίτε εσείς οι τέσσερις, ίσως και οι υπόλοιποι, ίσως να φταίω εγώ και η φαντασία μου, που πάντα με γελούσε…
Τη δική μου την ψήφο Γρηγόρη, βγάλτην από το τσουβάλι. Τα πιο μαλακά, τα πιο συναινετικά και πιο μέτρια δεν είναι για μένα.
Γι’ αυτό λέω πως ίσως τώρα που φύγατε, να τον δω τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον φανταζόμουνα.
Αλλιώς θα φύγω εγώ…
Ο Γρηγόρης είναι σήμερα με αυτούς που λένε ότι ο κόσμος τους ψήφισε μέσω του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας ότι κάποτε δε θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ… Είναι με αυτόν που ανέλαβε να εκπροσωπεί τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή επιθυμώντας όμως τη διάλυσή του.
Σήμερα και η δική μου ψήφος μπαίνει στο τσουβάλι όσων «ήξεραν τι ψηφίζουν» και (υποτίθεται) επικροτούν την κίνηση των Τεσσάρων.
Λάθος σύντροφε Γρηγόρη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα από τα εγχειρήματα που συγκίνησε εμένα και πολλούς άλλους σαν εμένα. Τον φανταζόμουν με πολύ μεγαλύτερο τσαμπουκά, σαν και τον δικό σου στο ραδιόφωνο. Τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ τον φανταζόμουνα στα πεζοδρόμια όταν πλακώνανε τους μετανάστες στη Σωκράτους και στον Άγιο Παντελεήμονα. Τον ονειρευόμουν επιβάτη στα καράβια για τη Γάζα, τον έβλεπα οδηγό που περνάει τα παράνομα διόδια χωρίς να πληρώσει, κατασκηνωτή στο κάμπινγκ κατά της εκτροπής του Αχελώου, διαδηλωτή που χαλάει τη σούπα των παρελάσεων στις εθνικές επετείους, ακτιβιστή που μπουκάρει με τη βουλευτική του ιδιότητα μέρα παρά μέρα στις φυλακές, χορευτή στο gay parade, υπερασπιστή των αστέγων ξαπλωμένο σε χαρτόκουτα στην Κλαυθμώνος, ποδηλάτη που χώνεται στο ΜΕΤΡΟ διεκδικώντας να βάλει το ποδήλατό του στα βαγόνια, καπνιστή στο αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ, αντιεθνικιστή σε διαδήλωση υπέρ του δικαιώματος των Μακεδόνων να λέγονται όπως γουστάρουν.
Λίγα από αυτά έγιναν. Ίσως να φταίτε εσείς οι τέσσερις, ίσως και οι υπόλοιποι, ίσως να φταίω εγώ και η φαντασία μου, που πάντα με γελούσε…
Τη δική μου την ψήφο Γρηγόρη, βγάλτην από το τσουβάλι. Τα πιο μαλακά, τα πιο συναινετικά και πιο μέτρια δεν είναι για μένα.
Γι’ αυτό λέω πως ίσως τώρα που φύγατε, να τον δω τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον φανταζόμουνα.
Αλλιώς θα φύγω εγώ…
Σχόλια
