Μαθαίνω πως με τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών είναι και πάλι χαρούμενες η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Η πρώτη, αν και ψαλιδίστηκε, δεν έχασε την πρωτιά και η δεύτερη σημείωσε μεγάλη άνοδο και, μάλιστα, σε μια περίοδο που το κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση και παίρνει σκληρά μέτρα.
Καταλαβαίνω την αποχή, καταλαβαίνω το σιχτίρισμα όλων (και των αριστερών) φοιτητικών παρατάξεων, καταλαβαίνω την ψήφο σε κάθε αριστερό σχήμα ως (ίσως) μια κάποια διέξοδο. Όλες αυτές τις τόσο διαφορετικές στάσεις τις κατανοώ. Την ψήφο στα δύο «κυβερνητικά» καθρεφτίσματα της πολιτικής ζωής δεν την πιάνω και να με συγχωράτε.
Κάτι πρέπει να έχει γοητεύσει τους πιτσιρικάδες αυτούς.
Ίσως που γλιτώσαμε τη βαρβαρότητα και καρφωθήκαμε γυμνοί στον προεξέχοντα σοσιαλισμό, ίσως που κόπηκε ο 13ος και 14ος μισθός του πατέρα τους, ίσως που έχασαν λίγη από την εθνική τους κυριαρχία, ίσως η ευσυνειδησία της Γκερέκου, ίσως το σχέδιο της Άννας για την Παιδεία. Κάτι διάολε, τους έχει γοητεύσει, τους έχει μαγνητίσει προς την ΠΑΣΠ.
Οι άλλοι μισοί είναι ακόμα με την ανάμνηση από το Βατοπέδι, από τη Siemens, από τους Κουμπάρους και από τον νόμιμο και ηθικό Βουλγαράκη που έκανε ρίμα με το «γάμ… τον π… τον Γιωργάκη» σε μια από τις μνημειώδεις συγκεντρώσεις τους. Ωραία χρόνια…
Αναρωτιέμαι αλήθεια, τι τους γοητεύει εκεί. Η εξουσία που μαγνητίζει, η δική τους διαπλοκή, που είναι προ των πυλών, η συμφοιτήτρια που είναι κόμματος. Να γίνω κι εγώ μέλος του κόμματος…
Κάτι γίνεται παιδιά. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ παντού. Ο διπλανός, ο συνάδελφος, ο γείτονας, ο από πάνω, ο από κάτω. Ζουν ανάμεσά μας, κάπου έχει φωλιά… Απογοητευμένοι κι αυτοί. Εκείνοι είναι που φωνάζουν πως «όλοι ίδιοι είναι», «να πληρώσουν αυτοί που κλέψαν» και «να τα πάρουν από τους πλούσιους». Και μετά ψηφίζουν ΠΑΣΠ και ΔΑΠ. Εκτός αν φτάνει μια εκδρομή και μια συναυλία του Τσαλίκη για να σε κάνουν να αλλάξεις γνώμη.
Φτάνει πια με τα χάδια στους πιτσιρικάδες. Φταίνε κι αυτοί. Τώρα που φτάσαμε εδώ ας το πάρουν στα χέρια τους το πράγμα. Αλλιώς ας μείνουν κατ’ εικόνα και καθ΄ ομοίωση…
