Του Μάριου Διονέλη. Είναι η πρώτη φορά που υπουργός Παιδείας δεν πήγε στο πολυτεχνείο για να καταθέσει στεφάνι.
Δεν χρειαζόταν εξάλλου. Η κ. Διαμαντοπούλου προσπάθησε να γυρίσει την κατάσταση. Να φανεί ότι ελέγχει εκείνη το παιχνίδι. Μας είπε πως δεν θέλει να πάει στο Πολυτεχνείο, πως προτιμά αντί για στεφάνι να καταθέσει την αλήθεια. Μα η αλήθεια είναι όχι πως δεν θέλει, αλλά πως δεν μπορεί να πάει στο Πολυτεχνείο. Όπως δεν μπορούν να πάνε οι βουλευτές στην παρέλαση.
μας μίλησε για «μειοψηφίες» που πρέπει να απομονωθούν ηθικά και πολιτικά. Εννοούσε τους φοιτητές που δεν επέτρεψαν στα μέλη της ΠΑΣΠ να καταθέσουν στεφάνι λέγοντάς τους πως όσοι στηρίζουν το Μνημόνιο δεν έχουν καμιά θέση στην επέτειο. Και όντως δεν έχουν. Κι ας φαίνεται σκληρό αυτό.
γιατί για να σεμμετάσχεις στην επέτειο πρέπει πριν απ’ όλα να θυμάσαι, να έχεις μνήμη. Κι αν δεν την είχαν χάσει τελείως θα πρόσεχαν πως τα πανό και σήμερα γράφουν «αντίσταση» και «ανυπακοή». Όπως έγραφαν και τότε. Και όσοι επέλεξαν να είναι από την άλλη μεριά, πώς να το κάνουμε, δεν έχουν καμιά θέση με αυτούς που και σήμερα δεν υπακούνε.
Δεν είναι ότι δεν θέλει. Δυστυχώς δεν μπορεί να πάει στο Πολυτεχνείο η Άννα Διαμαντοπούλου. Και επειδή έχει θυμώσει μ’ αυτό, ρίχνει χολή στις «δυναμικές μειοψηφίες». Μίλησε για «βαθιά προσβολή της ιστορικής μνήμης» σαν να ξέχασε προς στιγμή πως συμμετέχει στην πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση από κοινού με στελέχη της ακροδεξιάς, πρώην μέλη ναζιστικών ομάδων που στα νιάτα τους κυκλοφορούσαν με τσεκούρια. Διάλεξε αυτές τις «δυναμικές μειοψηφίες» για να κάνει κολεγιά η κυρία υπουργός και ασφαλώς δεν έχει πια δικαίωμα ούτε απ’ έξω να περάσει από την ιστορική πύλη του Πολυτεχνείου.
Ο στίχος του παλιού τραγουδιού αυτές τις μέρες μεταφέρεται με θέρμη από τις οθόνες στις σελίδες των εφημερίδων και τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Ας τον επαναλάβω κι εγώ από δω με αφιέρωση εξαιρετική προς την κα υπουργό. «Έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».
Και δυστυχώς εσείς αποφασίσατε…
μας μίλησε για «μειοψηφίες» που πρέπει να απομονωθούν ηθικά και πολιτικά. Εννοούσε τους φοιτητές που δεν επέτρεψαν στα μέλη της ΠΑΣΠ να καταθέσουν στεφάνι λέγοντάς τους πως όσοι στηρίζουν το Μνημόνιο δεν έχουν καμιά θέση στην επέτειο. Και όντως δεν έχουν. Κι ας φαίνεται σκληρό αυτό.
γιατί για να σεμμετάσχεις στην επέτειο πρέπει πριν απ’ όλα να θυμάσαι, να έχεις μνήμη. Κι αν δεν την είχαν χάσει τελείως θα πρόσεχαν πως τα πανό και σήμερα γράφουν «αντίσταση» και «ανυπακοή». Όπως έγραφαν και τότε. Και όσοι επέλεξαν να είναι από την άλλη μεριά, πώς να το κάνουμε, δεν έχουν καμιά θέση με αυτούς που και σήμερα δεν υπακούνε.
Δεν είναι ότι δεν θέλει. Δυστυχώς δεν μπορεί να πάει στο Πολυτεχνείο η Άννα Διαμαντοπούλου. Και επειδή έχει θυμώσει μ’ αυτό, ρίχνει χολή στις «δυναμικές μειοψηφίες». Μίλησε για «βαθιά προσβολή της ιστορικής μνήμης» σαν να ξέχασε προς στιγμή πως συμμετέχει στην πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση από κοινού με στελέχη της ακροδεξιάς, πρώην μέλη ναζιστικών ομάδων που στα νιάτα τους κυκλοφορούσαν με τσεκούρια. Διάλεξε αυτές τις «δυναμικές μειοψηφίες» για να κάνει κολεγιά η κυρία υπουργός και ασφαλώς δεν έχει πια δικαίωμα ούτε απ’ έξω να περάσει από την ιστορική πύλη του Πολυτεχνείου.
Ο στίχος του παλιού τραγουδιού αυτές τις μέρες μεταφέρεται με θέρμη από τις οθόνες στις σελίδες των εφημερίδων και τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Ας τον επαναλάβω κι εγώ από δω με αφιέρωση εξαιρετική προς την κα υπουργό. «Έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».
Και δυστυχώς εσείς αποφασίσατε…
Σχόλια
