Του Μάριου Διονέλλη
Εδώ και καιρό διαπιστώνω πως ο εχθρός (ταξικός, πνευματικός, και κάθε άλλου είδους) κατέχει καλά την τέχνη της πρόκλησης. Αυτής της κατάμουτρης, της αναιδούς, που σε αφήνει άφωνο, ακριβώς επειδή είναι τόσο αναιδής και αναπάντεχη.
Πώς να εξηγήσω διαφορετικά ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα λάβει βραβείο από τους Γερμανούς για την «Κοινωνική του Προσφορά». Το διαβάζω και νομίζω πως κάποιος εκεί στην εφημερίδα έκανε πλάκα.
Άφωνος, κυριολεκτικά. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις με μια τέτοια είδηση; Ας έπαιρνε για ό,τι άλλο ήθελε. Για τη συλλογή με τα γραμματόσημα, βρε αδελφέ,ή για τα καλά ελληνικά του. Αλλά «για την κοινωνική του προσφορά»; Ε, αυτό πάει πολύ…
Μετά τις κομμένες συντάξεις, τα δώρα, τα επιδόματα, τις επαχθείς αλλαγές στα εργασιακά και το ασφαλιστικό; Αναρωτιέμαι, πραγματικά, για ποιο από όλα τα παραπάνω θα πάρει το βραβείο;
Από την άλλη ο Τσοχατζόπουλος, που τον καλούν στη Βουλή και ισχυρίζεται πως υπάρχουν άνομα συμφέροντα που στρέφονται κατά της πολιτικής και των πολιτικών γενικότερα. Και όταν η εξεταστική του λέει «Εντάξει κουμπάρε, υπάρχουν συμφέροντα. Πες μας μερικά ονόματα…», « Δεν μπορώ», λέει εκείνος, κοροϊδεύοντάς μας πάλι μέσα στα μούτρα.
Από κοντά και ο Μαντέλης, που τον εκτίμησε λέει η Siemens και για αυτό του έβαλαν μπόλικα χιλιάρικα ευρώ στον λογαριασμό του. Τι εκτίμησαν ακριβώς; Δεν θα μάθουμε ποτέ, ασφαλώς, για ποιο από τα προτερήματά του εκτιμήθηκε…
Μέχρι κι ο Τσόκλης μας προκαλεί, με την επανάληψη μιας χαζομάρας για τις ευθύνες τις βιασθείσας αντί του βιαστή(!). Σκάνε όλοι μαζί από παντού και σε προκαλούν. Και επειδή συνήθισες μετά τις πολλές προκλήσεις, δεν βρίσκεις πια το κουράγιο να αντιδράσεις. Όλοι ακολουθούν το ίδιο κόλπο. Πρόκληση στην πρόσκληση. Για να χωνεύεις την προηγούμενη και να πηγαίνεις στην επόμενη.
Αναρωτιέμαι αν είναι η ώρα για την αντίστοιχη απάντηση, για ανταρτοπόλεμο προκλήσεων και εκπλήξεων, για αναίδεια που θα τους ξαφνιάσει, που θα βγάλει από τα ρούχα τους τους αστέρες των τηλεπαραθύρων.
Υ.Γ. Το φετινό Βραβείο Quadriga θα δοθεί στον Γ. Παπανδρέου μεταξύ άλλων και επειδή «απέτρεψε την πτώχευσης της χώρας». Είναι σαν να φτάνεις στο λιμάνι μετά από ταξίδι και να δίνεις στον καπετάνιο βραβείο επειδή δεν βούλιαξε το πλοίο. Κάπως έτσι…
