Πρωτοφανής σιωπή μπροστά στο νέο πολεμικό διάβημα της Άγκυρας
Η διήμερη κυβερνητική σιωπή μπροστά σε ένα απρόκλητο πολεμικό διάβημα της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου και η πλήρης αποσιώπηση του γεγονότος από τα επίσημα Μέσα Ενημέρωσης είναι ένα ακόμα επικίνδυνο χαρακτηριστικό της περιόδου που ζούμε.
Βέβαια, τα κυβερνητικά στελέχη δεν ήθελαν να χαλάσει ο πανηγυρικός τόνος της υπογραφής μιας ακόμα καταστροφικής σε βάρος της κοινωνίας συμφωνίας με τους δανειστές.
Άλλωστε, ο πρωθυπουργός και οι κυβερνητικοί παράγοντες δεν είναι οι μοναδικοί σε αυτή τη χώρα που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να δουν ότι το κοινωνικό πρόβλημα όλο και πιο πολύ, όλο και πιο επικίνδυνα συναντιέται με το εθνικό. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τα κομματικά στελέχη ασχολούνται αποκλειστικά με την διαπραγμάτευση. Και πετυχαίνουν βέβαια… «θριάμβους».
Τα άλλα έχουν αφεθεί στον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ.
Κι όπως η διαπραγμάτευση «πετυχαίνει», στηριγμένη άλλοτε στη Μέρκελ, άλλοτε στο Γιούνκερ και άλλοτε στη Λαγκάρντ, έτσι και η ειρήνη σε Ανατολική Μεσόγειο και Αιγαίο «εξασφαλίζεται» με τη συνδρομή και τις εξυπηρετήσεις των εμπρηστών της σε παγκόσμια κλίμακα, τις ΗΠΑ.
Αυτή είναι η προσφορά της «πρώτης φοράς κ.λπ.».
Κάθε ομοιότητα με το παρελθόν δεν είναι καθόλου τυχαία.
Μόνο που τώρα οι εξελίξεις είναι σοβαρές. Και οι τάσεις πιο επικίνδυνες από ποτέ.
Δεν είναι μια από τα ίδια…
Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για μια προκλητική παραβίαση του εναέριου χώρου του Αιγαίου, δεν πρόκειται για κάποια άσκηση. Δεν πρόκειται για κάποια δήλωση ενός βουλευτή στην Εθνοσυνέλευση ή ένα προκλητικό πρωτοσέλιδο φιλοκυβερνητικής εφημερίδας της Άγκυρας.
Με το πιο επίσημο τρόπο, με έγγραφο στον ΟΗΕ, η Τουρκία προχωρά σε μονομερή ορισμό της υφαλοκρηπίδας της στο Ν.Α. Αιγαίο, παρακάμπτοντας βάναυσα κάθε έννοια και πρόβλεψη του Διεθνούς Δικαίου των Θαλασσών που ορίζει με σαφήνεια το θέμα.
Σύμφωνα με την Τουρκική ανακοίνωση, ολόκληρη την θαλάσσια περιοχή δυτικά του μεσημβρινού 32º16’18” E ανακηρύσσεται σε τουρκική ΑΟΖ και απαιτεί να αποσυρθούν όλα τα πλοία που δεν έχουν άδεια από την τουρκική κυβέρνηση για έρευνες στην περιοχή.
Με βάση την τουρκική απαίτηση η Κύπρος στερείται κάθε θαλάσσιας ζώνης πέραν των χωρικών υδάτων της των 6-12 ναυτικών μιλίων. Το ίδιο προβλέπει η τουρκική διακοίνωση και για τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου και της Κρήτης. Πρακτικά, αναγνωρίζονται δικαιώματα μόνο εντός των χωρικών υδάτων των 6 ν.μ. για όλα τα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο.
Ανατολικά της Ρόδου και της Κρήτης, πέρα από τα 6 ν.μ. χαρακτηρίζεται όχι απλώς ΑΟΖ, αλλά τουρκική υφαλοκρηπίδα, ενώ για το Καστελόριζο αναγνωρίζει «ελληνικό δικαίωμα και υφαλοκρηπίδα» περιμετρικά του νησιού στα 6 ν.μ. εκτός από το βόρειο τμήμα που το όριο είναι η ενδιάμεση γραμμή με την τουρκική ακτή.
Οι προκλητικές αυτές διεκδικήσεις κατατέθηκαν εγγράφως στον ΟΗΕ μέσω του μόνιμου αντιπρόσωπου της Τουρκίας, Φ. Σινιρίογλο και κυκλοφορεί ως επίσημο έγγραφο καθώς θα δημοσιευτεί στην επόμενη έκδοση του «Law of the Sea Bulletin».
Στο κείμενο αυτό γίνεται λόγος, για δεύτερη φορά στην ιστορία, για χρήση βίας κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και των ξένων εταιρειών που πραγματοποιούν εργασίες στη Κυπριακή ΑΟΖ. Πιο συγκεκριμένα, η Άγκυρα δηλώνει ότι «η Τουρκία έχει δεσμευθεί να προστατεύσει τα κυριαρχικά δικαιώματά της που εκπορεύονται από το διεθνές δίκαιο και δεν θα επιτρέψει σε ξένες εταιρίες να πραγματοποιήσουν μη εξουσιοδοτημένες έρευνες υδρογονανθράκων και δραστηριότητες εξόρυξης στην δική της υφαλοκρηπίδα».
Η απειλή αφορά, σε αυτή τη φάση, τις ξένες εταιρίες που έχουν αποκτήσει τα δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης του Οικοπέδου 6 της Κυπριακής ΑΟΖ, δηλαδή την κοινοπραξία ΕΝΙ – Total, δύο μεγάλες πολυεθνικές υδρογονανθράκων της Ιταλίας και Γαλλίας αντίστοιχα.
Είναι αυτός ο λόγος που, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, η Γαλλία αποφάσισε να στείλει στην περιοχή της Κύπρου το μοναδικό της αεροπλανοφόρο σε μια επίδειξη αποφασιστικότητας για την προστασία της επένδυσής της στην Κύπρο. Μένει να δούμε τι ακριβώς θα κάνει η Γαλλία στην περιοχή και πως θα συμπεριφερθεί η Τουρκία που επίσης στέλνει ισχυρή ναυτική δύναμη για ασκήσεις και επίβλεψη, δεσμεύοντας μια τεράστια θαλάσσια έκταση, στα νότια και ανατολικά της Κρήτης μέχρι τη Κύπρο.
Κλιμάκωση της επιθετικότητας
Για άλλη μια φορά διαψεύδονται παταγωδώς οι εκτιμήσεις ότι η τούρκική ρητορική υπαγορεύεται από εσωτερικούς λόγους. Η επιθετικότητα της Τουρκίας δεν είναι συγκυριακή. Πριν τη ρηματική διακοίνωση στον ΟΗΕ είχε επίσημα αμφισβητηθεί η ελληνικότητα του Αγαθονησίου και του σημερινού καθεστώτος των συνόρων στο Αιγαίο. Είναι η απόληξη των αμφισβητήσεων της συνθήκης της Λωζάννης που εγκαινιάστηκαν κατά την προεκλογική εκστρατεία του Ερντογάν.
Το σοβαρό, που δεν γίνεται αντιληπτό, είναι ότι η κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα στηρίζεται σε ένα σχέδιο μερικών αμφισβητήσεων και αναθεωρήσεων που επιχειρεί να κατοχυρώσει σταδιακά θέσεις και «νομιμότητα» και ουσιαστικά στοχεύει στη διεκδίκηση του συνόλου των γεωστρατηγικών βλέψεων της Τουρκία.
Η Τουρκική διπλωματία επιβεβαιώνει τη φήμη της ότι ξέρει να επιλέγει την στιγμή της κλιμάκωσης. Η στοχοποίηση του οικοπέδου 6 της Κυπριακής ΑΟΖ γίνεται την ώρα που η Γαλλία δοκιμάζεται από τις προεδρικές εκλογές και έτσι επιχειρείται η εκμετάλλευση ενός λογικού διπλωματικού «κενού» ώστε να κατοχυρωθεί το διάβημά της.
Γίνεται, παράλληλα, σε μια στιγμή που οι ΗΠΑ και το Ισραήλ στηρίζουν την επιλογή συγκρότησης Κουρδικού κρατιδίου στη Συρία. Η Τουρκία, παρά τις δυσμενείς τάσεις που διαμορφώνονται στη Συρία, επιμένει στο σύνολο των διεκδικήσεών της και συνεχίζει να εκβιάζει τις ΗΠΑ με την προώθηση μεγάλων στρατιωτικών και εμπορικών συμφωνιών με την Ρωσία. Την πρόσφατη συνάντηση Πούτιν – Ερντογάν ακολούθησαν προειδοποιήσεις δια στόματος κορυφαίου συμβούλου του, ότι θα συνεχιστούν οι επιθέσεις κατά των Κούρδων σε Συρία και Ιράκ, παρά την αμερικανική προστασία, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να απειλήσει με απώλειες ζωών, έστω και κατά λάθος, και τους ίδιους τους Αμερικανούς στρατιώτες.
Σε αυτή την συγκυρία η Τουρκία εξαπολύει τις απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, δείχνοντας ότι η τουρκική διπλωματία είναι αποφασισμένη να προωθήσει το σχέδιο του νεο-οθωμανισμού, δίνοντας έμφαση στον ολοκληρωτικό προσεταιρισμό των ενεργειακών πόρων της Ν.Α. Μεσογείου.
Γινόμαστε έτσι μάρτυρες ενός σχεδίου που έχει ιστορικό βάθος, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τις αντιφάσεις της εποχής και στηρίζεται στην στρατιωτική ισχύ και την εκμετάλλευση της γεωπολιτικής θέσης της Τουρκίας.
Όλα αυτά πιστοποιούν ότι βρισκόμαστε στα μέσα ενός επικίνδυνου για την ειρήνη δρόμου που ξεκινά με τη διεκδίκηση των πάντων χωρίς να αποκλείεται μια εντοπισμένη επιθετική ενέργεια στο Αιγαίο.
Πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακούγιου
Κίνδυνος για ολόκληρη τη περιοχή
Σε μια εξαιρετικά σεισμογενή περιοχή, στη παραλιακή πόλη Ακούγιου της Μ. Ασίας αποφασίστηκε η κατασκευή του πυρηνικού σταθμού, σαν αποτέλεσμα της πρόσφατης συνάντησης των Πούτιν – Ερντογάν.
Σύμφωνα με τον Τούρκο υπουργό Οικονομικών, Ν. Ζεϊμπεκτζί, οι εργασίες κατασκευής του σταθμού θα ξεκινήσουν άμεσα, ενώ ο σταθμός θα τεθεί σε λειτουργία το 2023. Πρόκειται για μια επένδυση ύψους 22 δισ., ποσό που από μόνο του δείχνει το οικονομικό ενδιαφέρον της ρώσικης πλευράς.
Ο κίνδυνος για ολόκληρη την περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου είναι τεράστιος όχι μόνο γιατί θα ενδυναμώσει το αντιδραστικό καθεστώς Ερντογάν, αλλά γιατί συνιστά έναν τεράστιο περιβαλλοντικό κίνδυνο και πραγματική απειλή για τη ζωή στη περιοχή.
Ανύπαρκτη και επικίνδυνη η ελληνική στάση απέναντι στην τουρκία
Η κυβέρνηση συνεχίζει την… πατροπαράδοτη αστική απραξία και τον διάχυτο ραγιαδισμό
Η Τουρκία του Ερντογάν δεν έχει κρύψει τις προθέσεις της. Επιθυμεί να γίνει μεγάλη δύναμη -όχι μόνο περιφερειακή. Έχει επίσημα αμφισβητήσει το διεθνές δίκαιο και το καθεστώς των συνόρων όπως έχει διαμορφωθεί μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχει δηλώσει ότι θα διεκδικήσει τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα με προληπτικούς πολέμους μέσα και έξω από τα σύνορά της. Και έχει εφαρμόσει, μέχρι σήμερα, την απειλή σε Κύπρο, Συρία και Ιράκ.Τώρα αμφισβητεί, με τη απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας, το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας σε Αιγαίο και Κύπρο και την ελληνικότητα δεκάδων, αν όχι εκατοντάδων, κατοικημένων νησιών και νησίδων στο Αιγαίο έως την Κρήτη.
Αυτή η επιθετικότητα διευκολύνεται από την ελληνική στάση και την ανυπαρξία σχεδίου αντιμετώπισής της. Η υποχωρητικότητα, ο εξευμενισμός, η υποστήριξη της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας, ως δήθεν μέσο συγκράτησης της επιθετικότητάς της, αποδείχθηκαν, στο βάθος του χρόνου, αναποτελεσματικές. Το ίδιο αναποτελεσματικές αποδείχθηκαν οι ικεσίες και οι παραχωρήσεις ωφελημάτων σε ΗΠΑ, Βρετανία και Ε.Ε. έναντι της προστασίας τους. Το βεβαιώνει η στάση τους στην Κύπρο από το 1974 έως σήμερα. Και όσα για δεκαετίες συμβαίνουν στο Αιγαίο.
Η Ελληνική και Κυπριακή πλευρά αντί να εκμεταλλευθούν το Διεθνές Δίκαιο και τη θέση τους σε διεθνείς οργανισμούς (Ε.Ε – ΝΑΤΟ – ΟΗΕ), αναδεικνύοντας τους κινδύνους που απορρέουν από την τουρκική επιθετικότητα, επένδυσαν στις διαβεβαιώσεις κατευνασμού της και μάλιστα από εκείνους που την προκαλούν. Ας αφήσουμε την αποδοχή των γκρίζων ζωνών της περιόδου Σημίτη και ας έρθουμε στα πιο πρόσφατα. Κυπριακή και Ελληνική πλευρά διαπραγματεύονται ως τρόπο επίλυσης του προβλήματος κατοχής της Κύπρου την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον απόλυτο έλεγχο της Κύπρου από την Τουρκία, σύμφωνα με τις μεθοδεύσεις της Αμερικανίδας πρώην υφυπουργού Νούλαντ, του Έιντε και της Βρετανίας. Σήμερα, που οι συνομιλίες αυτές… σκαλώνουν έρχονται τα casus belli και μαζί οι σιωπές και η αναζήτηση δήθεν ψύχραιμων λύσεων.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας χειρίζεται το θέμα κατά τα γνωστά… Ο ίδιος σιωπά.
Για τα μάτια μιας ευαίσθητης μερίδας κόσμου αφήνεται ο Π. Καμμένος να παρουσιάζει έναν κάλπικο πατριωτισμό με υψηλές δόσεις λεονταρισμών.
Το ίδιο αφήνεται να… ξεχαρμανιάζει η «αριστερή αντιπολίτευση» με υψηλές δόσεις ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού, πολυπολιτισμικού δικαιωματισμού και υποκριτικού πασιφισμού.
Όλοι ευχαριστημένοι μέσα στην πατροπαράδοτη αστική απραξία και τον διάχυτο ραγιαδισμό.
Και πίσω από αυτά, έχουμε επιτάχυνση της πολιτικής της γονυκλισίας που εφαρμόζει ο Καμμένος μαζί με τις λοιπές «αγριάδες» του.
Μόλις πριν λίγες μέρες, στην απάντησή του στην Τουρκία, μεταξύ άλλων τόνισε ότι «η αναβάθμιση του ρόλου της Σούδας, η επέκταση της συμφωνίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η στενή συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την οποία θεωρούμε εξαιρετικά σημαντική, οι διμερείς και πολυμερείς πρωτοβουλίες που έχουμε αναλάβει στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, ιδιαίτερα με την υπογραφή των συμφωνιών με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, καθώς και η ενδυνάμωση της συνεργασίας με την Ιορδανία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, καθιστούν την Ελλάδα ένα παράγοντα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και αναδεικνύουν τη γεωστρατηγική της θέση».
Αυτοί ακριβώς οι στόχοι της κυβερνητικής πολιτικής καθιστούν τις εξελίξεις επικίνδυνες. Όχι μόνο γιατί τα ίδια ακριβώς κάνει και η Τουρκία με δυναμικό μάλιστα τρόπο. Αλλά κυρίως γιατί η Ελλάδα εμφανίζεται δεδομένη και πολύπλευρα αποδυναμωμένη. Έτσι εισπράττει ανάλογη συμπεριφορά από όσους υπολογίζει ως «προστάτες» της.
Ας το αναλογιστούμε: Μήπως αυτή η στάση δεν οδήγησε στο παρελθόν σε μεγάλες καταστροφές. Πόσο απέχουμε από την επανάληψη της ίδιας ιστορίας;
